Απελπισία…..για τα κομμάτια γης που καίγονται, για τις περιουσίες πολιτών που καταστρέφονται, για την κόλαση της φωτιάς που φαντάζει ατελείωτη, καταπίνοντας ότι βρει στο πέρασμά της.
Η απελπισία της καταστροφής που συντελείται πυροδοτεί την αβεβαιότητα και την οργή, το παράπονο και τη στεναχώρια. Επί σαράντα και πλέον έτη συζητούμε ατέρμονα για τον κρατικό μηχανισμό, τη δημόσια διοίκηση, την πολιτική ηγεσία, για τις πράξεις τους και τις παραλείψεις τους. Και κάθε φορά καταλήγουμε στο ίδιο σημείο, στο σημείο μηδέν και ξαναρχίζουμε από την αρχή, σχολιάζοντας τις ίδιες συμπεριφορές, τις ίδιες ελλείψεις, τα ίδια πρέπει και τα ίδια γιατί.
Μετά την εισροή πολλών και πλουσιοπάροχων οικονομικών πακέτων στη χώρα μας, στα πλαίσια της συμμετοχής μας στην άλλοτε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και νυν Ευρωπαϊκή Ένωση, εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί δεν «εκσυγχρονιστήκαμε», γιατί δεν αποκτήσαμε επιτέλους μόνιμες και αποτελεσματικές δομές διοίκησης, γιατί δεν ανταποκρινόμαστε στο ύψος κάθε τακτικής ή έκτακτης ανάγκης.
Το «γιατί», δυστυχώς, δεν έχει πια καμία σημασία, γιατί το έχει ήδη διαδεχθεί η επιταγή του «αναγκαίου». Είναι πλέον ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ, η χώρα, οι δομές της, ακόμα και η γεωγραφική κατανομή του πληθυσμού να αξιολογηθούν εκ νέου και να αλλάξουν, μέσα από νέες ουσιαστικές και σύγχρονες πολιτικές ανάπτυξης πέραν της Αττικής, για το καλό και της ίδιας της Αττικής. Το οικονομικό κέντρο της χώρας, η πόλη των Αθηνών ή μάλλον η υπερπολυπληθής Αττική, δεν μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται με τη σημερινή της μορφή και να υπερσυγκεντρώνει πληθυσμό και διοικητικές δομές. Η οικονομική ανάπτυξη κάθε σύγχρονης χώρας και η παράλληλη διατήρηση της ασφάλειάς της αλλά και της ευημερίας των κατοίκων της, ουδέποτε στηρίχθηκε στην ύπαρξη και διατήρηση μίας και μόνης πόλης κράτους.
Σε αυτό, οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας δεν μπορούν, πλέον, να κλείνουν τα μάτια επί μακρόν, παραμένοντας σχεδόν πάντα «πολύ μακριά» από την επονομαζόμενη Ελληνική επαρχία. Γιατί όσο η, εκτός Αθηνών, χώρα βαφτίζεται «επαρχία» και βρίσκεται «μακριά από το κέντρο», τόσο «επαρχιώτικες» θα παραμένουν οι συμπεριφορές και οι δράσεις των υπηρεσιών της πόλης κράτους, αλλά και τόσο αναποτελεσματικές θα παραμένουν οι δομές τους. Και η επίκληση του brain-gain για την αναστροφή του brain-drain απλώς θα επιβεβαιώνει το προφανές.