Η Ανολοκλήρωτη επιτυχία του κ. Σημίτη

του Στέφανου Μανου(*)

 

Στις 14 Δεκεμβρίου, τα ΝΕΑ δημοσίευσαν το άρθρο του κ. Σημίτη "Μια επιτυχία που δεν ολοκληρώθηκε" που αναφερόταν στην προ εικοσαετίας συμφωνία του Ελσίνκι. Ένα επετειακό άρθρο που θύμισε μερικές από τις δυσκολίες του 1999 και κυρίως την αλλαγή (τη στροφή) της εξωτερικής πολιτικής απέναντι στη Τουρκία μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από τον κ. Καραμανλή το 2004.

Για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των αναγνωστών, τα ΝΕΑ, αποφάσισαν να τιτλοφορήσουν το φύλλο του Σαββάτου που φιλοξένησε το άρθρο του κ. Σημίτη: "ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ". Ο τίτλος και όχι το άρθρο ξύπνησαν ευτελή κομματικά ανακλαστικά και έτσι ελάχιστοι ασχολήθηκαν με την ουσία όσων σημαντικών και σωστών, αλλά με αδικαιολόγητη καθυστέρηση έγραψε ο κ. Σημίτης.

Το 1999 ο κ. Σημίτης, πρωθυπουργός, αντιμετώπιζε ένα δίλημμα για τη στάση που έπρεπε να τηρήσει σε ό,τι αφορά την υποψηφιότητα της Τουρκίας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός εξωτερικών του φαίνεται ότι έτρεμαν τις ενδοκομματικές πιέσεις και το πολιτικό κόστος που με βεβαιότητα θα προκαλούσε η ελληνική συναίνεση στην υποψηφιότητα της Τουρκίας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας ετοιμαζόταν να κάνει ένα ακόμα λάθος. Ένα λάθος, πολύ μεγαλύτερο από αυτό που είχε κάνει πριν από μερικά χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τα Σκόπια. Τότε η πολιτική ηγεσία της χώρας, δείλιασε, δεν εξήγησε έγκαιρα και δυναμικά στην κοινή γνώμη τι και πώς εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον, με αποτέλεσμα η χώρα να αυτοπαγιδευθεί και να απομονωθεί σε μια λάθος πολιτική.

Για να ενισχύσω τον κ. Σημίτη έγραψα άρθρο στα ΝΕΑ 4.12.1999 με τίτλο "Κύριε Σημίτη, μην επαναλάβετε με την Τουρκία, το λάθος Μητσοτάκη με τα Σκόπια". Δύο μέρες μετά, 6.12.1999 έγραψε και ο Μίκης Θεοδωράκης στα ΝΕΑ " Όχι βέτο για Τουρκία".

Δεν θυμάμαι αν κάποιος πολιτικός του ΠΑΣΟΚ στήριξε δημοσίως τον πρωθυπουργό της Ελλάδας. Όταν επέστρεψε από το Ελσίνκι ο κ. Σημίτης, στις 10.12.1999, εγώ ως πρόεδρος των Φιλελευθέρων, δήλωσα ότι: "Με την απόφαση της Ευρώπης να δεχθεί την υποψηφιότητα της Τουρκίας εξυπηρετούνται όλα τα εθνικά μας συμφέροντα και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να ξαναβρεί ο ελληνισμός τα ιστορικά του όρια δράσης.

Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από την στάση της κυβέρνησης. Επικράτησε το εθνικό συμφέρον και η λογική."

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όμως, κ. Καραμανλής, κατηγόρησε τον κ. Σημίτη για εθνική ανεπάρκεια! Ακόμη και η κεντροδεξιά ΕΣΤΙΑ αγανάκτησε. Το πρωτοσέλιδο της 14.12.1999 ήταν: "Η μικροψυχία τιμωρείται. Ο κ. Καραμανλής δεν το καταλαβαίνει;"

Τον Μάρτιο του 2004 αναλαμβάνει πρωθυπουργός ο κ. Καραμανλής και καθιερώνει την πολιτική της αδράνειας (επάνοδος στην προ Ιμίων εποχή) στα ελληνοτουρκικά, του status quo. Πάγωσε την κρίσιμη πρόβλεψη περί υποχρεωτικής παραπομπής των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Γιατί; Επειδή προϋπόθεση για τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας είναι ο προηγούμενος καθορισμός των χωρικών υδάτων. Η υφαλοκρηπίδα αρχίζει εκεί που τελειώνουν τα χωρικά ύδατα. Επικαλούμαστε το Δίκαιο της Θάλασσας που μας δίνει δικαίωμα 12 ν.μ. και η Τουρκία απαντά ότι αν το ασκήσουμε θα είναι αιτία πολέμου. Αδράνεια λοιπόν. Αν δεχθούμε οτιδήποτε ενδιάμεσο, π.χ. 12 ν.μ. στις περισσότερες περιοχές, αλλά 6 ν.μ. ή 10 ν.μ. σε μερικές, αυτό θα ερμηνευτεί ως εθνική υποχώρηση. Ούτε μπορούμε να δεχτούμε τη δικαιοδοσία της Χάγης, διότι ποιος ξέρει τι απόφαση θα βγάλει το δικαστήριο. Αδράνεια λοιπόν, μετάθεση στο μέλλον και αποφυγή ευθυνών. Η κυβέρνηση Καραμανλή επανέφερε το 2004 το δόγμα της αδράνειας. "Δεν βιαζόμαστε!" Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ολιγόλογη δήλωσή του κ. Καραμανλή για τη συμφωνία με τη Βόρεια Μακεδονία ο πρώην πρωθυπουργός επεσήμανε ότι "Άλλοι είναι εκείνοι που επείγονται για τη διευθέτηση του θέματος. Οπωσδήποτε όμως όχι η Ελλάδα." Στην πραγματικότητα, όπως το βλέπω εγώ, είναι και μια πολιτική αποφυγής ευθυνών. Σημειώστε ότι για τα χωρικά ύδατα στο Αιγαίο δεν ενδιαφέρονται μόνον οι Έλληνες και οι Τούρκοι, αλλά και Ρώσοι και Ουκρανοί και Αμερικανοί και σίγουρα και άλλοι που χρησιμοποιούν το Αιγαίο.

Μήπως έχουμε συμφέρον να περιμένουμε στο μέλλον καλύτερες συνθήκες; Κατηγορηματικά όχι. Η Τουρκία είναι ισχυρότερη από εμάς. Από κάθε άποψη. Στρατιωτικά, οικονομικά, γεωπολιτικά. Από το 2004 που επανήλθαμε στη λογική της αδράνειας, η δύναμη της Τουρκίας συγκριτικά με τη δική μας αυξήθηκε εντυπωσιακά.

Υποχρέωσή μας και εθνικό καθήκον είναι να σταματήσουμε να αεροβατούμε και να ανασυγκροτήσουμε την οικονομία μας και την κοινωνία μας ώστε να καταστήσουμε υπολογίσιμες τις ανά την υφήλιο δυνάμεις μας.

Αυτά μπορούν να ειπωθούν σήμερα και λέγονται από εμένα τουλάχιστον σε ομιλίες μου και άρθρα τα τελευταία χρόνια. Δεν κατανοώ όμως για ποιο λόγο άφησε ο κ. Σημίτης να περάσουν 15 ολόκληρα χρόνια πριν μιλήσει για την ολιγωρία(;) της κυβέρνησης Καραμανλή το 2004. Γιατί δεν στήριξε ο κ. Σημίτης την πολιτική του; Γιατί δεν αγωνίστηκε γι αυτήν;

Παραδόξως, πάλι εγώ και μόνον εγώ, με κύριο άρθρο στην ΕΣΤΙΑ 8.12.2004 έθεσα κρίσιμα ερωτήματα για την στάση της Ελλάδας στη Σύνοδο Κορυφής της 17 Δεκεμβρίου 2004. Κατέληγα: "Εδώ πάντως παύω να κατανοώ την ασκούμενη πολιτική. Αφήνουμε να περάσει η καλύτερη, διαπραγματευτικά, στιγμή για να επιτύχουμε τι; Να περάσουν τα χρόνια και να αυξηθεί συγκριτικά με εμάς η τουρκική γεωστρατηγική σημασία; Δεν μας ενδιαφέρει η επίλυση της διαφοράς για την υφαλοκρηπίδα που όσο συνεχίζεται στερεί την Ελλάδα από τα πετρέλαια του Αιγαίου (τώρα που είναι ακριβά και θα παραμείνουν ακριβά για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα); Πως είναι δυνατό δύο μήνες μετά την τελευταία έκθεση της Επιτροπής, που καλεί την Τουρκία να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, να προεξοφλείται σχεδόν από όλους ότι η Τουρκία αφενός δεν θα την αναγνωρίσει και αφετέρου αναμένει να λάβει οριστική ημερομηνία για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τη σύμφωνη γνώμη και του κράτους που δεν αναγνωρίζει; Δεν ανησυχεί την Τουρκία ότι το 80% τουλάχιστον του κυπριακού λαού δεν θα δικαιολογούσε τη θετική ψήφο της Κυπριακής Δημοκρατίας αν προηγουμένως δεν υπάρξει αναγνώριση της;"

Το επετειακό άρθρο του κ. Σημίτη εκτός των πολλών συμπληρωματικών δημοσιευμάτων προκάλεσε και την υπόμνηση παλαιοτέρων "ηρωϊκών" στιγμών του ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου. Έγραψε ο κ. Παπαχρήστου στις 16.12 στα ΝΕΑ για το σκάφος "Σισμίκ" τον Μάρτιο του 1987 με πρωθυπουργό τον Α. Παπανδρέου και στην Τουρκία τον Τ. Οζάλ και τον μη πόλεμο χάρη στην αποφασιστικότητα και θέληση των πρωταγωνιστών. Λησμόνησε ο κ. Παπαχρήστου τον Δημοσθένη: "Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται". Έτσι λίγους μήνες μετά τον "ηρωϊκό" μη-πόλεμο, ο Α. Παπανδρέου, στο Νταβός, έθεσε ολόκληρο το πέραν των 6 μιλίων Αιγαίο εκτός διαπραγμάτευσης για την Ελλάδα προς τεράστια εθνική ζημία. Όταν κατάλαβε τι έκανε περιορίστηκε σε ένα ντροπαλό mea culpa που έγινε κατανοητό από τους πολυπληθείς λατινομαθείς οπαδούς του. Τις συνέπειες του Νταβός εξακολουθούμε να υφιστάμεθα. Αν είχε συνεχιστεί και ολοκληρωθεί η πολιτική που χαράχτηκε το 1999, πιθανολογώ ότι θα είχαμε ξεπεράσει τα προβλήματα που μας δημιούργησε ο Α. Παπανδρέου.

(*)Πρώην υπουργός,Ιδρυτής της «Δράσης»

 

Διαβάστε επίσης