Τον Νοέμβρη του ’73 σχεδόν μισό αιώνα από σήμερα στους χώρους του πανεπιστημιακού ασύλου επωάσθηκε και εκδηλώθηκε η λαϊκή εξέγερση που συνιστά τον σημαντικότερο ιστορικό σταθμό στην μεταπολιτευτική πορεία της χώρας.
Ως μορφή και περιεχόμενο ακύρωσε ιδεολογικά και πολιτικά την νίκη της ξενοκρατίας, της υποτέλειας και του δοσιλογισμού στον εμφύλιο, έβαλε ταφόπλακα στην θεσμική-νομική εμφυλιοπολεμική διαίρεση της κοινωνίας αποκαθιστώντας έτσι τον ταξικό χαρακτήρα των αντιθέσεων της. Έδωσε το στίγμα μιας προοδευτικής, δημοκρατικής, αυτοδύναμης εθνικής ολοκλήρωσης και μιας άλλης πορείας για την θέση της χώρας στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.
Η Νοεμβριανή εξέγερση όχι μόνο δικαίωσε και δικαιώνει το πανεπιστημιακό άσυλο αλλά το ανέδειξε με την έννοια του εξεγερτικού μετασχηματισμού του σε κοινωνικό, πνευματικό και απελευθερωτικό άσυλο, ως παγκόσμιας εμβέλειας πολιτισμική αξία του ελληνισμού.
Καμιά συγκυριακή, περιθωριακή στρέβλωση του δεν μπορεί να σβήσει αυτή την αξία. Αντίθετα τονίζει την ζωτικού χαρακτήρα για την κοινωνία πνευματική ελευθερία που κατοχυρώνει και εγγυάται.
Ο ολοκληρωτισμός της χούντας ξεπεράστηκε από το σημερινό νεοπλασματικό μόρφωμα της Ν.Δ. που προέκυψε ως πολιτική ηγεμονία από τις εκλογές της 7Ιούλη. Η χούντα δεν αμφισβήτησε θεσμικά και δεν κατάργησε νομικά το πανεπιστημιακό άσυλο. Το παραβίασε με τα τανκς στις 17 Νοέμβρη κηρύσσοντας ξανά σε ολόκληρη την χώρα στρατιωτικό νόμο.
Σήμερα το μέτωπο των θεωρητικών του ναζισμού, της τρομολαγνείας και των φαντασμένων χαρτογιακάδων το κατάργησε νομικά και το παραβίασε με τον ίδιο ωμό τρόπο με την χούντα.
Τα γεγονότα δεν είναι καθόλου τυχαία ούτε μεμονωμένα.
Η εργασία, η δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας, η δημόσια παιδεία, το προσφυγικό– μεταναστευτικό, η κοινωνική ασφάλεια είναι οι στοχευμένοι άξονες του πιο αντιδραστικού, πιο επικίνδυνου και απρόβλεπτου νεοφιλελεύθερου μετώπου στην Ευρώπη, για την γκετοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.
Οι προτεραιότητες του εκδηλώθηκαν από την επαύριον κιόλας των εκλογών στις 7Ιούλη σε όλα τα μέτωπα. Στόχος η συγκρότηση και η αναπαραγωγή ενός ολοκληρωτικού κράτους κοινωνικοπολιτικού εκφασισμού ακραίας καθολικής καταστολής σε όλα τα επίπεδα των δομών, των θεσμών και των λειτουργιών του, νεοαποικιακών προδιαγραφών. Αυτή είναι η ταυτότητα του νεοφιλελευθερισμού με το πινοσετικό δόγμα «Ανάπτυξη σημαίνει ελευθερία και ελευθερία σημαίνει ανάπτυξη»!
Στην κατεύθυνση αυτή η τρομολαγνεία Χρυσοχοίδη εμφανίζει την Ελλάδα που αποτελεί την πιο ασφαλή κοινωνικά χώρα στην Ευρώπη και τον κόσμο, ως παγκόσμιο θερμοκήπιο της τρομοκρατίας. Στοχοποιεί τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και το δημόσιο σχολείο ως χώρους ανομίας και εγκλήματος αποκλειστικής αρμοδιότητας της ωμής καταστολής.
Στο μεταναστευτικό-προσφυγικό η τρομολαγνεία συμπληρώνεται από θεωρητικούς του ναζισμού, εθνικιστές, σωβινιστές, ρατσιστές τύπου Πλεύρη- Κυρανάκη με ανοιχτές προβοκάτσιες και προκλήσεις που ουσιαστικά εκβιάζουν κραυγαλέα την στοχοποίηση της χώρας από τον ακραίο εξτρεμιστικό ισλαμικό φονταμενταλισμό, για να ξεδιπλώνεται το δίχτυ της τρομολαγνείας ως μέσο ελέγχου της κοινωνίας και των δημοκρατικών λειτουργιών της.
Ο αποκλεισμός των δύο βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ από την εξεταστική επιτροπή για την Novartis ξεπερνάει τα όρια ενός κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος μιας συγκυριακής συνταγματικής παρέκβασης τακτικής. Πάει πολύ πιο πέρα και από ένα ανοικτό κραυγαλέο συνταγματικό πραξικόπημα, που καταργεί τα κόμματα, τον συνταγματικά κατοχυρωμένο ρόλο τους μαζί και το βουλευτικό αξίωμα όχι ως πρόσωπο αλλά ως θεσμό. Εξευτελίζει και περιθωριοποιεί έτσι συνολικά το κοινοβούλιο ως ανώτατο εκλεγμένο πολιτικό όργανο με ευθύνη την νομιμοποίηση και τον έλεγχο κάθε κέντρου άσκησης εξουσίας, για να εκχωρείται σταθερά και συνεχώς η εξουσία και η άσκηση της στους ανέλεγκτους και ανεξέλεγκτους κοινωνικούς θεσμούς της αστικής τάξης και του κεφαλαίου.
Το τελικό ζητούμενο βέβαια είναι τα εργασιακά γκέτο, του νέου κοινωνικού καταμερισμού εργασίας, όπου ο άνθρωπος δεν θα εντάσσεται στην κοινωνική αναπαραγωγή ως παραγωγική δύναμη, αλλά ως απλό αναλώσιμο παραγωγικό μέσο, ή πρώτη ύλη. Η τάση ανταγωνιστικής αποκοινωνικοποίησης του ανθρώπου και η ολιστική του αλλοτρίωση, διαπερνά ολόκληρο το φάσμα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής αναπαραγωγής.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες, θα εξεγερθούν απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα και θα σαρώσουν τις δυνάμεις της αντίδρασης που δεν επιβουλεύονται μόνο την κοινωνική φύση του ανθρώπου αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο ως είδος και έμβια οντότητα.
Οι αντιδραστικές εθνικές και εθνικιστικές αναδιπλώσεις που σαρώνουν τα στρατόπεδα του ιμπεριαλισμού και οδηγούν σε διαλυτική αποδιάρθρωση και συγκρούσεις τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση θέτουν με επείγοντα τρόπο το δίλημμα: Ριζικός, δομικός κοινωνικός μετασχηματισμός στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού ή ματοκύλισμα και αφανισμός της ανθρωπότητας.
Ο Πούτιν σε μια συνέντευξη του το έθεσε ωμά για λογαριασμό ολόκληρου του ιμπεριαλιστικού κόσμου: «τι να τον κάνω τον κόσμο χωρίς την Ρωσία;»
Το εργατικό επαναστατικό κίνημα και συνολικά η αριστερά έχει ιστορική ευθύνη να οδηγήσει τα κύματα των κοινωνικών εξεγέρσεων που θα χαρακτηρίσουν όπως δείχνουν τα πράγματα την τρίτη δεκαετία του 21αιώνα στους αναγκαίους ριζικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς.
Για αυτό απαιτούνται και ανανεωμένα θεωρητικά εργαλεία που θα την καταστήσουν ικανή να προσδιορίσει και τον δρόμο των κοινωνικών εξεγέρσεων προς τους ριζικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς, αλλά και το περιεχόμενο τους κύρια στην μεταβατική τους φάση.
Η ταξική πάλη δεν μπορεί να κατανοείται ως μια στιγμιαία σύγκρουση για την εξουσία κατά την λαϊκή έκφραση «γιούργια στον νταβά με τα κουλούρια». Η ταξική πάλη είναι το οξυγόνο της κοινωνικής εξέλιξης, διαπερνά ολόπλευρα και διαρκώς τον κοινωνικό σχηματισμό από το πρωταρχικό δομικό του στοιχείο, την κοινωνική και οικονομική του βάση, ολόκληρο το εποικοδόμημα.
Η ταξική πάλη είναι ο κοινωνικός μεταβολισμός και η κατανόηση της σαν τέτοια θα εφοδιάσει την εργατική τάξη, το επαναστατικό κίνημα, την αριστερά με την δυνατότητα να έχουν μαζί τους την κοινωνική πλειοψηφείς με όρους μαζικής πολιτικής κινητοποίησης για την διασφάλιση της πορείας προς τον σοσιαλιστικό κοινωνικό μετασχηματισμό.
Η πορεία είναι δύσκολη αλλά αναγκαία και δυνατή.
Η Νοεμβριανή εξέγερση δεν είναι μόνο ιστορικός σταθμός είναι και σχολειό.
