Καλεσμένη της Ελεονώρας Μελέτη, «Μετά τα Μεσάνυχτα» ήταν την Τρίτη (15/10) η Κατερίνα Μάρκου. Η πρώην βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας προχώρησε σε μία κατάθεση ψυχής για τις προσπάθειες της να αποκτήσει παιδί και πώς αυτό της έγινε εμμονή, κάνοντας συνέχεια εξωσωματικές.
Η Κατερίνα Μάρκου δε δίστασε να παραδεχτεί πως μετάνιωσε που δεν κατέφυγε στην υιοθεσία αρκετά χρόνια νωρίτερα (τον περασμένο Μάιο υιοθέτησε το γιο της), ενώ με αφοπλιστική ειλικρίνεια είπε πως: «Ένιωθα ότι έφταιγα εγώ που δεν μπορούσα να μείνω έγκυος» εξομολογήθηκε η Κατερίνα Μάρκου με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Η πρώην βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας ήθελε να γίνει μητέρα από νωρίς και να αποκτήσει δικά της παιδιά. Ωστόσο, για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια βίωνε το πρόβλημα της υπογονιμότητας, με αποτέλεσμα η επιθυμία της μητρότητας να πάρει διαστάσεις «εμμονής». Σε τέτοιο σημείο, που υποβλήθηκε στη διαδικασία της εξωσωματικής πολλές φορές, ταλαιπωρώντας -όπως λέει- τον εαυτό της ψυχικά και σωματικά.
«Ήμουν 22 ετών όταν διαπίστωσα ότι ήταν δύσκολο να συμβεί, να μείνω έγκυος. Ήμουν ψύχραιμη όταν μου το είπαν, ήμουν και μικρή. Και μετά μπήκαμε σε έναν φαύλο κύκλο. Ξεκινάς με όλη την καλή διάθεση, πιστεύεις ότι θα πετύχει, πιστεύεις στον εαυτό σου, στον γιατρό σου και όταν δεν συμβαίνει, είναι μια ματαίωση… Ένας φαύλος κύκλος» είπε αρχικά.
Και πρόσθεσε: «Λες στον εαυτό σου ότι "δεν πειράζει" και συνεχίζεις να κάνεις εξωσωματικές μέχρι να αποκτήσεις παιδί. Έκανα εξωσωματική κάθε τρεις μήνες. Δεν θυμάμαι πόσες έχω κάνει συνολικά. Μετά από ένα σημείο σού γίνεται εμμονή. Έκανα συνέχεια εξωσωματικές. Όσο σφίγγει το χρονικό περιθώριο της ηλικίας, τόσο χάνουμε το μέτρο των εξωσωματικών».
Η Κατερίνα Μάρκου αναφέρθηκε και στις επιπτώσεις αλλά και στο νομοθετικό πλαίσιο: «Είμαστε η μοναδική χώρα που δεν υπάρχει πρωτόκολλο ασθενούς να ξέρουμε μια γυναίκα σε πόσο αριθμό εξωσωματικών έχει φτάσει. Πιστεύω ακράδαντα ότι εγώ και άλλες γυναίκες που έχουμε μπει σε αυτή τη διαδικασία των εξωσωματικών, στην πορεία θα το βρούμε μπροστά μας. Έχουμε πάρει τόσες πολλές ορμόνες που σίγουρα τα επόμενα χρόνια κάποια αρρώστια θα μας χτυπήσει την πόρτα. Εκεί, λοιπόν η έλλειψη νομοθετικού πλαισίου αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει σε όλες τις υπόλοιπες χώρες, είναι πολύ μεγάλος κίνδυνος γιατί η Πολιτεία θα αναγκαστεί να ξοδέψει χρήματα για τα νοσήλειά μας, όταν θα έχουμε κάτι αργότερα»
Εκτός από την ψυχική ταλαιπωρία, αποδυναμώθηκε και οικονομικά: «Η εξωσωματική για τα δεδομένα της Ελλάδας είναι μια πολύ ακριβή διαδικασία. Θα έπρεπε ο ΕΟΠΥΥ να γράφει τα φάρμακα, κάτι που δεν γίνεται. Αν πας να τα αγοράσεις από κάποιο φαρμακείο, θέλεις τουλάχιστον χίλια ευρώ. Το κόστος ήταν πάρα πολύ μεγάλο και για το λόγο αυτό πούλησα δυο διαμερίσματα για να τα καταφέρω. Τώρα μία εξωσωματική κοστίζει μέχρι 6 χιλιάδες ευρώ. Παλιά ήταν περισσότερα γιατί ήταν λίγοι οι γιατροί και λιγότερα τα κέντρα».
Για το λόγο που δεν είχε σκεφτεί νωρίτερα την υιοθεσία: «Το 2009 χώρισα από τον πρώτο μου σύζυγο. Και ως μόνη γυναίκα θα ήταν πολύ δύσκολο να υιοθετήσω παιδί. Το 2014 όταν γνώρισα το δεύτερο σύζυγό μου και είδε πόσο επίπονη διαδικασία ήταν η εξωσωματική, μου πρότεινε να υιοθετήσουμε ένα παιδί. Εκεί πραγματικά απελευθερώθηκα. Η τελευταία μου προσπάθεια εξωσωματικής ήταν πέρυσι τον Μάιο και μετά από μια ακόμη ματαίωση με παίρνουν τηλέφωνο από το ίδρυμα γιατί είχα κάνει την αίτηση για υιοθεσία και με κάλεσαν να πάω. Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή».
Και τόνισε: «Καμία γυναίκα που μπαίνει στη διαδικασία της εξωσωματικής, δε σταματά να ελπίζει. Ένιωθα ότι έφταιγα εγώ που δεν μπορούσα να μείνω έγκυος».
Για το πώς αισθανόταν μετά από κάθε αποτυχημένη εξωσωματική, είπε: «Το ξέραμε τρία άτομα για τις προσπάθειες μου. Πέρασα πολύ καιρό έντονης μοναξιάς».
Με τον πρώτο της σύζυγο χώρισε και όπως τόνισε μετά από κάποιο σημείο, απομακρύνεσαι. Παραδέχτηκε ακόμη πως υπήρξαν στιγμές που ένιωθε πως το πρόβλημα που δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδί, ήταν δικό της.
Τέλος, παραδέχτηκε μεταξύ άλλων με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Μετάνιωσα για τις τόσες εξωσωματικές, έπρεπε να ξεκινήσω τη διαδικασία υιοθεσίας από τα 25 μου. Υπάρχουν κι άλλο τρόποι να γίνουμε γονείς και να νιώσουμε πλήρεις. Το πρώτο σαββατοκύριακο που φιλοξένησα το παιδί, είχα την ελπίδα ότι θα γίνει δικό μου».
