Θέλει να είναι το πρώτο βιολί σε μια μορφή νέου διπολισμού. Και οντως ,θα μπορούσε έχει κάποια ατού με το μέρος του, για να το πετύχει. Κυρίως, όμως, υποτίθεται οτι διαθέτει πλέον πολύτιμη πρωθυπουργική εμπειρία - την οποία ο ελληνικός λαός την πλήρωσε, ούτε λίγο ούτε πολύ, με περίπου 200 δισεκατομμύρια ευρώ.
Στους 52 μήνες που είναι στην εξουσία, με τα λεφτά των φορολογουμένων, ο Τσίπρας γνώρισε παγκόσμιους ηγέτες, έκανε ταξίδια, έμαθε πώς γίνονται κάποιες διαπραγματεύσεις, βελτίωσε και τα αγγλικά του, κατάλαβε κάποια τερτίπια της γεωπολιτικής και, κυρίως, απέκτησε προσλαμβάνουσες παραστασεις έναντι κάποιων ανταγωνιστών του στην Ελλάδα. Με απλά λόγια, ο Αλ. Τσίπρας θεωρητικά, έχει πλέον αρκετα εφόδια για να παραμείνει καμποσο χρόνο πρωταγωνιστής στην ελληνική πολιτική σκηνή. Μία πολιτική σκηνή, εξάλλου, που αλλάζει, όπως άλλωστε συμβαίνει και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης καθώς και στις ΗΠΑ.
Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, ο Σύριζα υπό τον Αλ. Τσίπρα,θα πρεπει να είναι ο ένας από τους πόλους του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Μέχρι την Δευτέρα 23 Ιουλίου, η απάντηση στο ερώτημα αυτό ήταν πέρα για πέρα θετική. Έκτοτε, όμως, το τοπίο έχει αλλάξει. Οι 106 νεκροί στο Μάτι και ο τρόπος που ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ διαχειρίστηκαν την τραγωδία μόνον ερωτηματικά δημιουργούν.Επισης,από το περασμένο καλοκαίρι και μετά, η κυβέρνηση και κυρίως ο επικεφαλής της «που πιάνει πουλιά στον αέρα», δείχνουν μια πρωτοφανή ανικανότητα διαχείρισης κρίσεων. Η αλαζονική στάση τους σε κάποια θέματα της καθημερινής ζωής είναι προκλητική, όπως και η τεράστια δυσκολία τους να καταλάβουν την πραγματικότητα.
Συνηθισμένοι στο λαϊκισμό και στους ερασιτεχνισμούς των καφενειακού τύπου πολιτικο-κοινωνικων αναλύσεων, οι σημερινοί άνθρωποι της εξουσίας ποτέ τους δεν κατάλαβαν μερικές απλές αλήθειες. Πρώτον οτι δεν υπάρχει ευημερία χωρίς ανάπτυξη. Δεύτερον, ο πραγματικός ηγέτης, πρέπει να έχει έναν μεγάλο στόχο. Στην ελληνική περίπτωση αυτός φέρει το όνομα Μεταρρυθμίσεις. Όταν αυτό δεν υπάρχει, τότε ο μικρός στόχος, ήτοι η παραμονή με οποιοδήποτε μέσο στην εξουσία, κατεβάζει το ανώτερο στο κατώτερο και οδηγεί σε έκπτωση.
Στο επίπεδο αυτό η πολιτική τακτική του Αλέξη Τσίπρα από τον περασμένο Ιούλιο και μετά υπήρξε καταστροφική για τον ίδιο και το προσωποπαγές κόμμα του. Αυτοπαγιδευμένος σε μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας, ο άνθρωπος «που πιάνει πουλιά στον αέρα», πίστεψε ότι ήλεγχε τα πάντα και πως αρκούσε να ρίξει κάποιους τόνους λάσπη στο δημόσιο χώρο για να εξασφαλίσει την παραμονή του στην εξουσία. Έρμαιο κυριολεκτικά ενός γελοίου ψευτομαγκα και εκπρόσωπου της πολιτικής χυδαιότητας, ο καιροσκόπος πρωθυπουργός προχώρησε σ’ ένα ακόμα πιο τραγικό λάθος. Δεν ήξερε πώς να χωρίσει την αξιοπρέπεια από τη ζητιανιά. Θεώρησε ότι απέναντι του έχει επαίτες – υπηκόους και ότι αρκούσε να τους μοιράσει κάποια πενηντάρικα, για να εξασφαλίσει τη στήριξή τους. Δεν γνωρίζει προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας ότι η αξιοπρέπεια προϋποθέσει αυτοσεβασμό και αυτός δεν καταργείται με παχειά λόγια.
Είναι φανερό επίσης ότι ο αλαζών και αυτάρκης πρωθυπουργός, δεν πολυκαταλαβαίνει ότι τα τελευταία χρόνια κάποια πράγματα αλλάζουν στην ελληνική κοινωνία. Παρουσιάζεται έτσι μια κινητικότητα, η οποία ως βασικο συστατικό της, έχει τη ρήξη με τις διατομές και επικαλύψεις του παρελθόντος. Αλλά καθώς αυτό είναι ένα διεθνές φαινόμενο, που σε όλες τις χώρες έχει αναδιανείμει τις κοινωνικές συμμαχίες κατά τρόπο καινοφανή για την εποχή μας, είναι βέβαιον ότι και η ελληνική περίπτωση ακολουθεί ή δέχεται τους τριγμούς και τις επιρροές των τεράστιων μετακινήσεων σε ψυχικές διαθέσεις συναισθηματικές συσπειρώσεις και πολιτικά άλματα που παρατηρούνται διεθνώς. Στα πρώτα χρόνια του φαινομένου (2010-2015) υπήρχε έντονος αιφνιδιασμός και πολλά από όσα συνέβαιναν προκαλούσαν τους αυτονόητους, αλλά επίπεδους παραλληλισμούς με την Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Τα τελευταία, όμως, χρόνια, με την ωρίμανση των εργαλείων της πολιτικής ανάλυσης, είδαμε πως οι κοινωνικές μετακινήσεις τείνουν να σταθεροποιούνται και τα μεγάλα σχίσματα να προχωρούν πλέον σε νέα δίπολα και όχι σε κατακερματισμούς.
Ο Σύριζα ετσι, έχει πλέον τον στόχο να είναι ένας από τους πυλώνες της διπολικής κατάστασης που τείνει να διαδεχθεί τον κατακερματισμό των πρώτων χρόνων της κρίσης. Εκ των πραγμάτων όμως,αν και αυτό μοιάζει να είναι ένας αυτονόητος στόχος για τον Τσίπρα, εν τούτοις δεν είναι καθόλου απλος. Το δε γιατί, προφανώς θα το δουμε στις ερχόμενες σύντομα εθνικές εκλογές,αλλά και στη στάση του Τσίπρα ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολιτευσης.
