Το τελευταίο καιρό – δυστυχώς –παρακολουθώ όλο και συχνότερα την νεκρώσιμη ακολουθία… Δεν το κρύβω ότι την πρόσεξα ιδιαίτερα και κάπου με συγκινεί. Ακόμη και αν ο νεκρός δεν είναι «δικός μου άνθρωπος» , άρα το πένθος μου δεν συγκρίνεται με το πένθος των οικείων. Απλά, ίσως και από αμηχανία αφού την άκουσα προσεκτικά και λέξη-λέξη, με κέρδισε ο τρόπος που η ορθοδοξία συνοδεύει στον άλλο κόσμο τον πιστό της, με λόγια παρηγοριάς και υπόσχεση για «τόπο χλοερό» που του στέρησε η εδώ ζωή του…
Και κορυφαία στιγμή το «δεύτε τελευταίο ασπασμό» που μοιάζει λίγο και με αρχαία τραγωδία, ή και το «Requiem» των Καθολικών.
Γενικά θα έλεγα, η ορθοδοξία διευκολύνει τον πιστό της με κάθε τρόπο. Δεν απαιτεί κατήχηση πια, όπως ο Καθολικισμός, ούτε τον φορτώνει με ενοχές όπως ο Προτεσταντισμός. Δεν απαιτεί σχεδόν τίποτα. Ούτε καν να ξέρει ο πιστός το σύμβολο της πίστεως, αφού ο ιερέας το υπαγορεύει συνήθως στους νονούς στα βαφτίσια (το χω κάνει και αυτό!...).
Εκεί που δεν δίνει πειστική απάντηση η Ορθοδοξία αλλά και όλες οι θρησκείες του πλανήτη, είναι ο θάνατος . Τι γίνεται μετά; Το σίγουρο είναι ότι το υπαρξιακό ζήτημα του θανάτου γέννησε στον άνθρωπο την ανάγκη να αναζητήσει το Θεό! Ο καθένας τον δικό του Θεό. Αν αναλογιστούμε ότι στον πλανήτη σήμερα ζουν 7,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι, με 7,5 δισεκατομμύρια διαφορετικά πιστεύω, δοξασίες και αντιλήψεις για την ύπαρξη ή την ανυπαρξία ενός Υπέρτατου Όντος, μπορείτε να καταλάβετε πόσες απόψεις μπορούν να υπάρχουν για τον Θεό… Η έννοια του Θεού είναι πιστεύω εντελώς προσωπική υπόθεση για τον καθένα μας αφού στην περίπτωση αυτή δεν μιλάει το λογικό ή η επιστήμη, αλλά μόνο το συναίσθημα και το εσωτερικό του ανθρώπου …
Η πίστη δεν είναι επιστήμη για να χρειάζεται αποδείξεις για όσα υποστηρίζει, είναι εσωτερική υπόθεση του κάθε ανθρώπου χωριστά !
Αυτή την άποψη υποστηρίζει και ο Επίκουρος 2.300 χρόνια πριν: «το πιο φρικτό πράγμα από όλα τα άσχημα, ο θάνατος, είναι για εμάς ένα τίποτα, ακριβώς γιατί, όταν εμείς υπάρχουμε ο θάνατος δεν είναι κοντά μας κι όταν πάλι έρθει ο θάνατος δίπλα μας, τότε πια δεν υπάρχουμε εμείς». Τι πιο απλό; Ή ακόμα πιο απλά όπως τόπε ο Σεφέρης : «Κερδίζει κανείς τον θάνατό του, που δεν ανήκει σε κανέναν άλλο / και τούτο το παιχνίδι είναι η ζωή»…
Συμπέρασμα δεν υπάρχει: Υπάρχουν 7,5 δισεκατομμύρια συμπεράσματα, όσα και οι κάτοικοι του πλανήτη αλλά και απεριόριστη ελευθερία του καθενός χωριστά, να ανακαλύπτει τον δικό του Θεό!...
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι Επίτιμος εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και τέως Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου.
