Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Ηλίας Κουνέλας, ύστερα από
παραστάσεις σε εναλλακτικούς χώρους (ιδιωτικά σπίτια,
θαλάμους νοσοκομείων) παρουσιάζει τη νέα του παράσταση
Είμαι Θάλασσα Χρονών – Ένα άσμα για το χάσμα γενεών.
Η παράσταση που κινείται ανάμεσα στα όρια της φάρσας και
της οντολογίας, διαπραγματεύεται τη διαχείριση της μνήμης,
μέσα από τις αφηγήσεις διαφορετικών γενεών.
Μια οικογένεια αποφασίζει να τιμήσει τον χαμό του παππού
της, με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο: Αντί να τον θρηνήσει,
προσπαθεί πολύ συνειδητά να γλεντήσει και να τον γιορτάσει.
Αυτή η παράδοξη τελετή, ωφελεί όλες τις γενεές, δίνοντας χώρο
στον καθένα να εκφράσει την καλή του πλευρά. Τελικά το
χάσμα μετατρέπεται σε ένα άσμα γενεών, που από το σκαλοπάτι
της ηλικίας, ανεβαίνει στο πλατύσκαλο του χρόνου και βουτάει
στη θάλασσα της αιωνιότητας.
Συντελεστές:
Ερμηνεύουν: Νάντια Κατσούρα, Ηλίας Κουνέλας
Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας
Κείμενο: Νάντια Κατσούρα, Ηλίας Κουνέλας
Σκηνογραφία - Φωτογραφία: Κατερίνα - Χριστίνα Μανωλάκου
Ηχητική - Μουσική επιμέλεια: Νικόλας Καζάζης
Βοηθός σκηνοθέτη: Έλσα Λεκάκου, Παναγιώτης Καμμένος
Εικονογραφία: Άντα Μπαραχάνου
Θέατρο Λιθογραφείον / Lithografion Theatre, Μαιζώνος 172Β,
Πάτρα
https://lithografeion.gr
link εκδήλωσης στο facebook:
https://www.facebook.com/events/750179795314543/
Εισιτήρια: 10€ ενιαίο
Τηλ. Επικοινωνίας: 2610 328394, 6939835990
Σημείωμα σκηνοθέτη
Ο πρώτος σπόρος για το “Είμαι Θάλασσα Χρονών”, έπεσε όταν
βρέθηκα τυχαία μετά από πολλά χρόνια – αν ο έρωτας είναι
τύχη – σε ένα Λούνα Παρκ. Ξαφνικά μου φάνηκαν όλα τόσο
ριψοκίνδυνα, που με έπιασε απελπισία. Άρχισα να διακρίνω με
λύπη πως φοβάμαι πολύ περισσότερο από ένα εφτάχρονο
παιδάκι ή ακόμη και από κάποιον έφηβο ή νεαρό, να ανέβω
οπουδήποτε. Ο φόβος μου με ταπείνωνε τόσο πολύ που έσφιξα
τα δόντια μου και παρά την απότομη φρίκη που ένιωθα,
δοκίμασα να ανέβω σε όλα τα επικίνδυνα ύψη που με
γυρνούσαν γύρω – γύρω και ανάποδα ή με ρίχναν απότομα στο
κενό. Όσο και να προσπαθούσα, ο φόβος μου αντί να
καταλαγιάσει μεγάλωνε και δυνάμωνε. Αγαπούσα περισσότερο
τη ζωή μου από το κάθε τι και φοβόμουνα περισσότερο τον
θάνατό μου από οτιδήποτε άλλο.
Διαπίστωσα λοιπόν πως δεν έχω φοβηθεί ξανά τόσο πολύ και
κατάλαβα πως ο φόβος δεν είχε να κάνει μόνο με τα ύψη. Τα
σημεία και τα τέρατα ήταν και οι ηλικίες των παιδιών που
άφησα χρόνια πίσω μου, αλλά και των γονιών που συνόδευαν
τα παιδιά τους με απίστευτη καρτερία. Όλα μου φαινόταν
αφόρητα και ξένα. Πού βρισκόμουν; Σε ποιο παράδοξο
Ανάμεσα; Σε ποια σελίδα του μυθιστορήματος μου που φοβάται
τόσο; Διαπίστωσα πως από δω και στο εξής ο χρόνος αλλάζει
παρονομαστή για μένα. Ξαφνικά ξέχασα να παίζω. Ή μάλλον το
μόνο παιχνίδι που με συναρπάζει ακόμα είναι το κρυφτό. Ο
χρόνος από ελευθερία έγινε φόβος. Η βάρβαρη εκδρομή στο
Λούνα Παρκ, μου έγινε τόσο έμμονη ιδέα, που άρχισα να
παρατηρώ τις συμπεριφορές των γενεών, παντού γύρω μου με
μεγάλη ερευνητικότητα. Το Λούνα Πάρκ μετατρεπόταν
πανεύκολα σε ένα πλαίσιο οπουδήποτε. Διαπίστωσα πως η
αφήγηση και η διαχείριση της μνήμης εξαρτάται πάντα τρομερά
από τα μέτρα του φόβου και της ελευθερίας μας, ευτυχώς
ανεξάρτητα από την ηλικία που πρεσβεύουμε.
Αυτός ήταν ο πρώτος σπόρος της παράστασης και αν οι θεατές
δεν βρουν πουθενά το περιβόητο Λούνα Παρκ, είναι επειδή
κατάφερα να το θάψω, με πολύ κόπο, στα έγκατα της ψυχής
μου…
