Δημοκρατία σημαίνει ίσα δικαιώματα χωρίς κανέναν αστερίσκο

ΤΗΣ ΣΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού που στοιχίζει καθημερινά σε όλο τον κόσμο τη φτωχοποίηση και την περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων των κοινωνιών, ακόμα και ολόκληρων εθνών, βασίζεται στην πιο ακραία εκδοχή του καπιταλισμού.

Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή δεν είναι όλοι οι άνθρωποι αξιοβίωτοι. Με αυτή την έννοια λοιπόν οι μη «άριστοι», οι μη «ικανοί», οι μη «πολιτισμένοι», οι μη «ηθικοί», οι πολλά «μη» δεν ενδιαφέρουν τον δημόσιο χώρο αν και πως διαβιούν. Ο νεοφιλελευθερισμός εν ολίγοις εξοικείωσε τις κοινωνίες με το δόγμα της διάκρισης ως φυσική-ηθική αρχή, με το δόγμα της ατομικής ικανότητας του καθενός να φτιάχνει τον δικό του ιδιωτικό-δημόσιο χώρο: αν είναι ικανός να διαμορφώσει έναν ισχυρό, δικό του ιδιωτικό χώρο, σύμφωνα με τις αρχές της ατομικής ικανότητας επιβίωσης, τότε έχει δικαιωματικά θέση στον δημόσιο χώρο.

Σε αυτή την περίπτωση, ο δημόσιος χώρος δεν συγκροτείται βάσει των θεμελιωδών αρχών της ισότητας όλων των πολιτών ανεξαρτήτως οικονομικής δύναμης, φυλετικής, θρησκευτικής, κοινωνικής, κλπ καταγωγής. Συγκροτείται από πολλές ατομικότητες. Η ισότητα παύει να είναι θεμελιώδης, αδιαπραγμάτευτη, πολιτική αρχή την οποία κάθε δημοκρατικό πολίτευμα οφείλει να προσπαθεί να πραγματώσει και κάθε κοινωνική ομάδα ή ολόκληρο έθνος να διεκδικεί δικαιωματικά. Καθίσταται μια ερμηνεύσιμη αρχή βάσει κανόνων που ορίζουν οι «άριστοι».

Από τη σκληρή νεοφιλελεύθερη γραμμή της διάκρισης ανάμεσα σε «άριστους» και μη αξιοβίωτους, μέχρι την ακροδεξιά γραμμή της εξαφάνισης από προσώπου γης κάθε ανθρώπου που δεν «προσαρμόζεται» στους «ηθικούς» αυτή τη φορά κανόνες η απόσταση δυστυχώς δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Αυτοί οι «ηθικοί» κανόνες είναι στα χέρια κάποιων λίγων, αυτών των «Ζορό» της πατρίδας, του έθνους, της θρησκείας. Η ραγδαία άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη αλλά και διεθνώς δεν αφήνει κανένα περιθώριο πλέον για εφησυχασμό.

Οι μετανάστες είναι εισβολείς, οι ομοφυλόφιλοι είναι αμαρτωλοί, οι μελαμψοί είναι βρωμιάρηδες, όλοι τους αξίζουν –όχι πια την περιθωριοποίηση- αλλά τον πλήρη αφανισμό: όχι πια νεοφιλελεύθερη αδιαφορία για τη διαβίωσή τους, αλλά ακροδεξιό, «ηθικό καθήκον» για την εξαφάνισή τους. Η απειλή της ακροδεξιάς είναι πλέον ορατή και δεν έχει κανείς μας δικαίωμα να πει ότι δεν γνώριζε. Οι χαριεντισμοί και η ανοχή σε πρόσωπα που διακινούν λόγο μίσους κατά πληθυσμιακών ομάδων σημαίνει συνενοχή. Τόσο απλά!

Ένα από τα μεγάλα όπλα αντίστασης απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα είναι η διεκδίκηση της ίσης ορατότητας  στον δημόσιο χώρο όλων, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, κοινωνικής τάξης, καταγωγής, ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού κλπ. Οι υπεκφυγές, του τύπου «εμείς είμαστε ανεκτικοί αλλά ας κάνουν ό,τι θέλουν στον ιδιωτικό τους χώρο, όχι στον δημόσιο», νομιμοποιούν παθητικά τη ρητορική μίσους. Η μάχη για τα ίσα δικαιώματα όλων δεν είναι μια δικαιωματιάρικη πολιτική που υπονομεύει τους ταξικούς αγώνες. Είναι μια βαθιά δημοκρατική και γι αυτό ταξική μάχη διεκδικήσεων.

Διαβάστε επίσης