Ομιλία της βουλευτού Αχαΐας ΣΥΡΙΖΑ, Σίας Αναγνωστοπούλου, στην Ολομέλεια της Βουλής, κατά τη συζήτηση και ψήφιση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης: «Μέτρα για την Προώθηση των Θεσμών της Αναδοχής και Υιοθεσίας»
Αναλυτικά η ομιλία:
«Από το πρωί ειπώθηκε ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό νομοσχέδιο, για ένα καινοτόμο νομοσχέδιο.Θα μείνω σε δυο-τρία σημεία γιατί επαναλαμβάνοντας, μπορούμε να εμπεδώσουμε και μερικά πράγματα για το τι είναι επί της ουσίας το νομοσχέδιο: Τα παιδιά στο επίκεντρο του νόμου, τα παιδιά στο κέντρο ενός κράτους-πρόνοιας, που επανιδρύεται. Αυτό είναι το μέλημα του νομοσχεδίου, αυτό είναι το μέλημα του Υπουργείου, αυτό είναι το μέλημα της Υπουργού, της κυρίας Φωτίου, που το έχει αποδείξει και σε άλλες ευκαιρίες. Παύουν να υπάρχουν αόρατα παιδιά, παιδιά ενός κατώτερου Θεού, κλεισμένα σε ιδρύματα.
Όλες και όλοι συμφωνούμε ότι όσο καλό και να είναι το ίδρυμα, η δουλειά ενός κράτους πρόνοιας είναι η αποϊδρυματοποίηση των παιδιών. Και μπορεί να είμαστε μια κοινωνία παιδοκεντρική, αλλά δυστυχώς στη μεγάλη πλειοψηφία παιδοκεντρική μόνο για τα δικά μας παιδιά, όχι γι’ αυτά τα παιδιά που, είτε είναι σε ιδρύματα, είτε είναι προσφυγάκια, είτε είναι τσιγγανάκια, είτε είναι οτιδήποτε άλλο, αυτά τα παιδιά εξαιρούνται.
Εθνικό Μητρώο Ανηλίκων. Εκτός από το γεγονός ότι σταματάει τον κατακερματισμό ποιος κρατάει μητρώα , υπάρχει πλέον μια κεντρική, επιτέλους, μήτρα τού πόσα παιδιά και πού υπάρχουν αυτά τα παιδιά. Γίνεται κάτι άλλο πάρα πολύ σημαντικό που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πολλές δεκαετίες και θα είχε σώσει την κοινωνία από πολλά δράματα. Αναγράφονται οι φυσικοί γονείς. Άρα τα παιδιά ως ενήλικες στο μέλλον έχουν ιστορία, μπορούν να αναζητήσουν τις ρίζες τους. Δεν θα γίνονται όλα αυτά τα πανηγύρια, όπου για λόγους τηλεθέασης οι άνθρωποι σέρνονται, αναζητώντας τις ρίζες τους. Είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Ένα εξίσου σημαντικό είναι το Εθνικό Μητρώο Ανάδοχων και Θετών Γονέων. Γνωρίζουμε, επίσης, πάρα πολλές δραματικές ιστορίες και από τη λογοτεχνία, την ιστορία και από τον κινηματογράφο, πώς αυτή η υπόθεση της αναδοχής και κυρίως της τεκνοθεσίας αποτελούσε μια εξαίρεση, μια κλειστή σκοτεινή διαδικασία, που οδηγούσε σε άλλα δράματα, πάρα πολύ σημαντικά.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη από φωλιά. Έχουν ανάγκη από ζεστασιά και από αγάπη. Το κράτος είναι υποχρεωμένο να καθιστά αυτή τη φωλιά, είτε είναι φυσική-βιολογική, είτε προέρχεται από τεκνοθεσία ή αναδοχή, ισάξια τη μία της άλλης, να μην ξεχωρίζει ένα παιδί τη φυσική κατάσταση από την οποία προέκυψε, απ’ αυτό που ζει, δηλαδή μέσα στη φωλιά. Η υιοθεσία, η τεκνοθεσία, αλλά ακόμα περισσότερο η αναδοχή, απαιτούν περίσσευμα και μυαλού και καρδιάς. Αποτελεί παράδειγμα γενναιοδωρίας. Η δε επαγγελματική αναδοχή είναι ακόμα περισσότερο ένα τέτοιο παράδειγμα.
‘Ολοι στο στενό ή στο ευρύτερο περιβάλλον μας έχουμε βιωματικά παραδείγματα παιδιών, ενήλικων ή ηλικιωμένων πια ανθρώπων που έζησαν το ίδρυμα ή την τεκνοθεσία με έναν τρόπο που δεν τους επέτρεψε να έχουν ούτε παρελθόν, άρα και το μέλλον τους και το παρόν τους να είναι πάρα πολύ περιορισμένο.
Τόσο η τεκνοθεσία, όσο και η αναδοχή, αλλά πάνω απ’ όλα η γονεϊκότητα, είτε βιολογική, είτε κατόπιν πρόνοιας του κράτους, απαιτεί ένα πράγμα. Πρέπει να αποδεικνύεται. Ακόμα και η φυσική γονεϊκότητα πρέπει να αποδεικνύεται, ότι δηλαδή είναι άξιος κάποιος να είναι γονιός. Δεν είναι ένα φυσικό γεγονός. Επειδή εγώ μπορώ να τεκνοποιήσω, είμαι και φυσικά, βιολογικά, καλύτερος γονιός από οποιονδήποτε άλλον που δεν μπορεί να τεκνοποιήσει. Αυτό πρέπει να φύγει από τον ορίζοντά μας, για να προχωρήσουμε ως κοινωνία ένα βήμα παραπέρα.
Το παιδί δεν είναι τρόπαιο του ζευγαριού, των ενηλίκων, των έγγαμων ή οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι με φυσικό τρόπο ένα τρόπαιο. Το ζευγάρι ή το άτομο, οφείλει να αποδεικνύει ότι μπορεί να έχει αυτήν την τεράστια φροντίδα, να δίνει σε ένα παιδί ζεστασιά και πάνω απ’ όλα αγάπη. Το νομοσχέδιο αυτό το κάνει με όλους αυτούς τους μηχανισμούς επιτήρησης.
Δεν θα αποφύγω να μιλήσω για το άρθρο 8, αλλά θα προσπαθήσω να το κάνω για έναν λόγο. Γιατί αγανάκτησα, να βλέπω στα κανάλια «νομοσχέδιο για την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια». Κουτσομπολιό, κουτσομπολιό, κουτσομπολιό! Ενώ το νομοσχέδιο λέει ότι όλοι οι πολίτες που πληρούν τα κριτήρια της γονεϊκότητας –και η γονεϊκότητα είναι πάρα πολύ σημαντικό πράγμα- είναι και κατάλληλοι για αναδοχή και τεκνοθεσία χωρίς εξαιρέσεις, όπως επιτάσσει το Σύνταγμά μας, αυτό περιορίστηκε για να δημιουργήσουμε κουτσομπολιό και λογομαχίες.
Εμείς, όμως, μιλάμε για ένα σοβαρό πράγμα και παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε έτσι, άρχισαν εδώ μέσα διάφοροι να ρίχνουν κορώνες για την ιερή οικογένεια, κ.λπ. Ιερή οικογένεια ήταν και αυτή που έλεγε η Χούντα –«Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»-, πολύ ωραίες οικογένειες είχαν και οι βασανιστές και ήταν Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Πολλές οικογένειες ήταν τέτοιου τύπου. Ακόμα και αυτοί που έκλεβαν τα φάρμακα των καρκινοπαθών πολύ ωραίες οικογένειες έχουν, όπως και πάρα πολλοί άλλοι που μας έφθασαν σ’ αυτή τη χρεοκοπία.
Πρέπει να προσέχουμε, λοιπόν, πώς μιλάμε, ειδικά μέσα στο Κοινοβούλιο.
Όμως, θα πω ότι ήταν μία ευκαιρία τώρα που συζητείται αυτό το νομοσχέδιο, να κάνουμε ορατή και μία άλλη ομάδα αόρατων ανθρώπων. Και εγώ είμαι υπερήφανη που αυτή η Κυβέρνηση έκανε ορατούς αυτούς τους ανθρώπους.Ναι, οι ομοφυλόφιλοι είναι μια πραγματικότητα της κοινωνίας. Η δημοκρατία δοκιμάζεται πάντα, δεν είναι ένα συντελεσμένο γεγονός άπαξ. Είναι ένα γεγονός διαρκείας με πολλά περιστατικά στα οποία δοκιμάζεται η ίδια. Κι εγώ χαίρομαι που εδώ ακούστηκαν χίλια δυο, όπως και τα αίσχη ότι παιδοφιλία ίσον ομοφυλοφιλία. Εδώ, όμως, πρόκειται για ανθρώπους. Είναι κατάλληλοι να είναι ανάδοχοι ή δεν είναι; Αυτό το «κατάλληλοι» το ορίζει ο νόμος και όχι ο καθένας μας εδώ με τις ιδεοληψίες του και με τις δεισιδαιμονίες του.
Πρέπει τουλάχιστον μέσα στη Βουλή να ξέρουμε ένα πράγμα: Τα δικαιώματα δεν είναι θέμα πλειοψηφίας-μειοψηφίας. Και ένα άτομο να έχει δικαίωμα για κάτι, το κράτος είναι υποχρεωμένο. Διαφορετικά ηγέτες, όπως ο Ερντογάν και πολλοί άλλοι, έχουν δίκιο που καταλύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Έχουμε ένα εξαιρετικό νομοσχέδιο. Αυτό το νομοσχέδιο θα έπρεπε να έχει έρθει πολύ νωρίτερα από προηγούμενες κυβερνήσεις και δεν θα έπρεπε να μένουμε τώρα σε ένα πράγμα και για ένα καινούργιο άνοιγμα της δημοκρατίας να βγάζουμε όλη αυτή τη χολή, ενώ θα έπρεπε, να ασχοληθούμε με το γιατί έχουμε τόσα παιδιά στα ιδρύματα, πώς θα σταματήσει αυτό το πράγμα, γιατί οι οικογένειες βρίσκονται σε τέτοια ανάγκη και όχι να κάνουμε σόου εδώ μέσα, πλεονάσματα, περισσεύματα υποκρισίας και πραγματικά κακού τρόπου να συνομιλεί κανείς με ψηφοφόρους και όχι με πολίτες.»
