Υπόθεση κοινωνικής αναισθησίας ή καθαρά θεατρικής προσέγγισης του τύπου «αμάρτησα για το παιδί μου», η πρόσφατη αμφισβητούμενη από την ΤΡΑΙΝΟΣΕ υπόθεση «εκδίωξης» -όσο βαρύ και αν ακούγεται- ενός 14χρονου από τον Προαστιακό, γιατί μάλλον η μητέρα του ξέχασε να του δώσει 10 λεπτά ακόμα για το εισιτήριο ή ακόμα προσπάθησε να τον καλύψει γιατί όπως πολλοί μικροί συνελήφθει...λαθρεπιβάτης. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται να ισχυρίζεται ο «μικρός». Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ αντέκρουσε με ένορκη διοικητική εξέταση.
Σε μία πόλη από τις φτωχότερες της χώρας, όπου σίγουρα ο όρος αυτοκινητόδρομος ή μέσα συγκοινωνίας δεν θυμίζουν σε τίποτα ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό, για λόγους μυθιστορηματικής προσέγγισης, υποθέτω πως φαίνεται πως «άτεγκτοι» δημόσιοι υπάλληλοι όπως ο εισπράκτορας του Προαστιακού, σκέφθηκαν για πρώτη ίσως φορά πώς να περισώσουν το υστέρημα του φορολογούμενου, αλλά και να δικαιολογήσουν την θέση εργασίας τους που… δεν χάθηκε στην κρίση. Μία ξαφνική ευαισθησία που σίγουρα «συγκινεί» ως προς τον χρονισμό που αυτή εμφανίσθηκε. Μία λάθος κίνηση που απλά στηλιτεύτηκε. Μία ακόμα ποιο λανθασμένη κίνηση όμως, η ένορκη διοικητική εξέταση για να αποδειχθεί ότι ο «μικρός» είναι ψεύτης ή μυθομανής. Ποιος θα τον αντικρούσει άλλωστε. Όπως κάθε παραμύθι στοχεύει στο να διασκεδάσει ή να βγάλει ένα ηθικό δίγαγμα για τους μικρούς, αυτή θε έπρεπε να ήταν η στόχευση της εταιρίας. Μία ξερή ΕΔΕ δεν αναδεικνύει... τίποτα.
Το πρόβλημα δεν θα ήταν ο συγκεκριμένος εισπράκτορας. Το πλέον ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι αν ίσχυε η πράξη θα είχε χαθεί κάθε ίχνος ευαισθησίας. Κάθε αίσθηση ανθρωπιάς.
Μία διαπίστωση που δεν συνάγεται από το μεμονωμένο περιστατικό, αλλά από τον τρόπο αντίδρασης του ΟΣΕ. Δεν χρειαζόταν «κοτζάμ» οργανισμός να τα βάλει με έναν μικρό όσο και ... παραμυθάς πιθανώς να ήταν. Δηλαδή ο μικρός απλά κατέβηκε μόνος στο μέσο του... πουθενά απλά για να κάνει «χουνέρι» στη μητέρα του;
Δυστυχώς, το περιστατικό -ακόμα και η απλή καταγραφή του ως μυθιστορηματική πράξη- αναδεικνύει μία άλλη παράμετρο της κρίσης. Την αδυναμία ισορροπημένων αντανακλαστικών και ορθολογικής αντίδρασης των εργοδοτικών φορέων. Τη φοβική προσέγγιση των συνδικαλιστών σήμερα που χρειάζεται η υγιής παρουσία τους περισσότερο από άλλες φορές. Ξαφνικά, ως να χάθηκε η αγωνιστική διάθεση όχι διεκδίκησης κάποιου αιτήματος, αλλά η προστασία του κοινωνικού κεκτημένου στήριξης των αδυνάμων και αδυνάτων. Ως η κοινωνική ευαισθησία πλέον να αποτελεί στοιχείο σεμιναρίων και συνεδρίων.
Θα μπορούσε, όμως ο Οργανισμός να χρησιμοποιήσει το περιστατικό αυτό για την προβολή θεματικών ενοτήτων με βάση την κοινωνική ευαισθησία και την ανάγκη οι πολίτες να είναι συνειδητοποιημένοι στην αγορά των εισιτηρίων τους. Θα μπορούσε ο οργανισμός να οργάνωνε συναντήσεις με μικρούς μαθητές για την προβολή της σωστής προσέγγισης των μέσων μαζικής μεταφοράς. Θα μπορούσε...
Διερωτώμαι. Οι «κινηματίες» του «δεν πληρώνω» πού χάθηκαν; Αν ίσχυε το περιστατικό θα τους κατέβαζε και αυτούς ο καλός εισπράκτορας, ή θα τον κατέβαζαν εκείνοι; Δυστυχώς, όμως, και αυτοί αφού εξαντλήθηκαν στην αγωνιστική προώθηση της ευαισθητοποιημένης υποκρισίας… εξαφανίσθηκαν. Οπως τόσο άλλοι αγωνιστές. Και… τόσα άλλα. Αλλά βέβαια ένα απλό μυθιστόρημα διηγήθηκα. Οπως και οι πολιτικοί μέχρι σήμερα. Ενα παραμύθι αφηγήθηκα. Σήμερα έτσι. Αύριο… αλλιώς.
