Σύμφωνα με πρόσφατη πανελλαδική έρευνα στην οποία συμμετείχε και η Ιατρική Σχολή Αθηνών,περισσότεροι από το 60% των Ελλήνων που ρωτήθηκαν και είχαν ανάγκη από ιατρική φροντίδα,αναγκάστηκαν να πληρώσουν από την τσέπη τους.
Ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2018,που κατατέθηκε την 21/11/2017 απεδείχθη τελικά χειρότερος,από ότι αναμένετο. Προσέξτε νούμερα. Η κρατική επιχορήγηση προς τον ΕΟΠΥΥ για το 2018 είναι 100 εκ. ευρώ,από 502 εκ. ευρώ το 2016. Όμως ο ΕΟΠΥΥ χρωστάει προς τρίτους 910 εκ. ευρώ,σύμφωνα με στοιχεία του Σεπτεμβρίου του 2017.
Κι ας πάμε τώρα στα δημόσια νοσοκομεία. Η κρατική επιχορήγηση για το 2018 είναι 930 εκ. ευρώ,από 1321 εκ. ευρώ το 2016. Έχουμε δηλαδή μια ποσοστιαία μείωση,σταθερά πάνω από 30% και σε απόλυτα νούμερα μείωση κατά 391 εκ. ευρώ σε σχέση με το 2016.
Την ίδια ώρα σε όλες τις δυτικές χώρες,η προώθηση της καλής υγείας θεωρείται ότι αποτελεί έναν από τους βασικότερους μοχλούς ανάπτυξης. Γιατί εκτός της ευρύτερης ηθικής και κοινωνικής διάστασης έχει σοβαρές επιπτώσεις στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της χώρας .
Η Ελλάδα δαπανά για την υγεία κάτω από το 9% του Α.Ε.Π. της χώρας, που ως ποσοστό είναι συγκρίσιμο ή περίπου συγκρίσιμο με άλλες χώρες του ΟΟΣΑ. Αν όμως η δαπάνη αυτή υπολογιστεί σε απόλυτους αριθμούς - με την ραγδαία μείωση του ΑΕΠ ιδιαίτερα την τελευταία τριετία - οι δαπάνες για την υγεία μειώθηκαν και είναι τώρα δραματικά χαμηλότερες από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Επιπλέον οι ιδιωτικές δαπάνες στην Ελλάδα αποτελούν έναν ιδιαίτερο υψηλό ποσοστό των συνολικών δαπανών για την υγεία,σε σύγκριση πάντα με το μέσο όρο της ευρωπαϊκής ένωσης. Με τις δημόσιες δαπάνες ( τακτικός προϋπολογισμός και κοινωνική ασφάλιση ) να αποτελούν ένα πολύ μικρότερο τμήμα,των συνολικών δαπανών για την υγεία,σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το ποσοστό δε αυτό έχει μειωθεί θεαματικά την τελευταία τριετία,τόσο σε ονομαστικές τιμές,όσο και ως ποσοστό του Α.Ε.Π. Η μείωση της δημόσιας δαπάνης για την υγεία αφενός υποβαθμίζει την ποιότητα,αφετέρου περιορίζει την πρόσβαση και εύλογα κλονίζει την εμπιστοσύνη στο εθνικό σύστημα υγείας. Συνακόλουθα θα υπάρξουν δυσμενείς επιπτώσεις σε βασικούς δείκτες υγείας,όπως παραδείγματος χάρη,το προσδόκιμο ζωής κατά τη γέννηση (ανδρών και γυναικών ),στην αύξηση της θνησιμότητας,αλλά και στον επιπολασμό διαφόρων νόσων,όπως ισχαιμική καρδιοπάθεια,ο καρκίνος,τα αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια κ.α.
Παράλληλα έχουμε αυξημένη προσέλευση στα δημόσια νοσοκομεία έως και 30% λόγω της οικονομικής κρίσης,της αύξησης του τουρισμού,αλλά κα των ανεξέλεγκτων ροών παράτυπων μεταναστών.
Όλα αυτά (συνδυασμός υποχρηματοδότησης,με εντυπωσιακές στρεβλώσεις και ανεπάρκειες που χαρακτηρίζουν το ελληνικό σύστημα υγείας )οδηγούν σε αργή μεν,αλλά κλιμακούμενη δε,κατάρρευση του συστήματος.
Όπως είναι φυσικό το γκρίζο αυτό σκηνικό,δεν μπορεί να ανατραπεί,από την σκληρή εργασία, που με σθένος,προθυμία και αυταπάρνηση προσφέρει το ανθρώπινο δυναμικό.
Άρα λοιπόν η καθολική και ισότιμη πρόσβαση του πληθυσμού στις δημόσιες δομές υγείας,όπου και όταν γίνεται,γίνεται με μεγάλα εμπόδια,με μεγάλες καθυστερήσεις.
Φαίνεται ξεκάθαρα ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΖΑΝΕΛ έχει εγκαταλείψει προ πολλού το δόγμα που λέει:'η δημόσια υγεία είναι υπέρτατο κοινωνικό αγαθό και αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα όλων των Ελλήνων"
