Τα αποτελεσματα των προσφατων εκλογων στη Γερμανια ηταν αλλη μια ευκαιρια για να ιχνογραφηθουν οι διάφορες αποψεις σχετικα με το παρον και το μελλον της ΕΕ. Ευρολατρες που ζητουν την απολυτη ενοποιηση, Ευρομαχοι που οραματιζονται την επιστροφη στο status quo ante και αφελεις ψηφοφοροι ή παρασιτιζομενοι της εγχωριας κυβερνητικης καστας που αναζητουν βολικες μεταφρασεις για τα επομενα ‘’αφηγηματα’’ που προκειται ν’ακουσουμε. Το καδρο συμπληρωνεται με γνωστους και νεους ‘’αναλυτες’’ των ΜΜΕ που μεταφραζουν κρισεις και αποψεις ξενων μεσων, τις πασπαλιζουν με την απαραιτητη τοπικη γευση και τις σερβιρουν ετοιμες για καταναλωση και αφομοιωση.
Δεν ξερω ποσοι απ’ αυτους ειχαν την ευκαιρια να ακουσουν τους προβληματισμους και να γνωρισουν, εστω και συνοπτικα, την καθημερινοτητα και τις ανησυχιες των πολιτων απο διαφορες ευρωπαϊκες χωρες. Των Γαλλων του Μακρον, των Ουγγρων του Ορμπαν, των Ισπανων του Ραχοϊ και της Καταλονιας ή των γειτονων μας Ιταλων που αναρωτιουνται αν υπαρχει ακομα ο ιδιος πρωθυπουργος ή αν εχει αλλαξει. Δεν ξερω καν, ποσοι ειχαν τη δυνατοτητα ν’ακουσουν απο πρωτο χερι μερικους Γερμανους ψηφοφορους, απ’ αυτους που ψαλιδισαν τα ποσοστα της Μερκελ και του Σουλτς ή που ενισχυσαν τους Οικολογους και το AfD. Μπορει να ειναι καλη και γρηγορη λυση η κονσερβοποιημενη αποψη της Bild, της FAZ ή του Focus αλλα δεν βλαπτει και λιγη πρωτογενης πληροφορηση. Εστω κι αν ειναι σε περιορισμενη κλιμακα, εν τουτοις ιχνογραφει καλυτερα τη συνολικη εικονα.
Περα απο τα ευχολογια και τις μεγαλοστομιες των Βρυξελλων και των δορυφορων τους, υπαρχει ο καθημερινος ρεαλισμος που αναδυεται απο πολλες κοινωνιες-μελη της ΕΕ και τα μηνυματα που εκπεμπει δεν ειναι καλα. Οσο συνεχιζεται η παραγωγη οραματων ολοκληρωσης και προγραμματων εκσυγχρονισμου απο την νομενκλατουρα της ΕΕ, αλλο τοσο αυξανουν και οι δυσαρεστημενοι πολιτες των κρατων-μελων. Δεν ειναι δυνατον δεκαδες εκατομμυριων πολιτων να ειναι ολοι ηλιθιοι και να μην βλεπουν την βελτιωση της ζωης τους που – υποτιθεται – επιδιωκουν μερικες εκατονταδες μανδαρινοι των Βρυξελλων με τους παρατρεχαμενους τους. Κι αν υποθεσουμε πως η σημαντικη ενισχυση του AfD στις γερμανικες εκλογες ειναι αποτελεσμα συνολικης εκλογικης διαμαρτυριας, δεν ειναι δυνατον να ειναι τυχαιο οτι αναλογα φαινομενα εχουν ηδη εκδηλωθει και σε εκλογικα σωματα αλλων χωρων. Ειτε προκειται για διαμαρτυρια κατα της λιτοτητας, ειτε κατα της μεταναστευτικης πολιτικης, ειτε κατα της μειωσης της κοινωνικης προνοιας και της περιβαλλοντικης επιβαρυνσης, το γεγονος ειναι πως εχουμε μια καθολικη και διαχυτη διαμαρτυρια. Στην πραγματικοτητα, εχουμε πολλες και επαναλαμβανομενες διαμαρτυριες για τα ιδια, περιπου, ζητηματα, κι απο πολλες κοινωνιες κρατων-μελων. Δεν μπορει, δεν γινεται να ειναι τυχαιο και συμπτωματικο ολο αυτο το φαινομενο. Δεν αντεχει, επισης, στη λογικη ο ισχυρισμος οτι δεκαδες εκατομμυριων πολιτων ειναι ολοι κατευθυνομενοι απο καποια σκοτεινα και αοριστα αντι-Ευρωπαϊκα κεντρα. Οπως δεν αντεχει στη λογικη και η αποψη οτι ολοι αυτοι οι ανθρωποι ειναι επιπολαιοι και ακρατοι καταναλωτες που απλως επιδιωκουν την καλοπεραση και δεν αντιλαμβανονται τα ωφελη του νεοφιλελευθερισμου.
Παραλληλα, εκτος απο την διαχυτη διαμαρτυρια που αναπτυσσεται στο εσωτερικο, υπαρχουν και αξιοπροσεκτα φαινομενα στις παρυφες και στο εξωτερικο της ΕΕ. Στη Βρετανια του Brexit, κι ενω το Λονδινο προσπαθει να ενισχυσει κι αλλο τα υψηλα ποσοστα του ‘’Ναι’’ στην ΕΕ, οι σκεπτικιστες αυξανουν και το αντι-ευρωπαϊκο κλιμα της αγγλικης επαρχιας ενισχυεται. Κρατη με ειδικη σχεση συνδεσης, οπως η Σουηδια, η Δανια και αλλοι, σφυριζουν αδιαφορα γιατι, προφανως, καθολου δεν εχουν πειστει για την σκοπιμοτητα της περαιτερω συσφιξης των σχεσεων. Αν προκειται η συσφιξη να μετατραπει σε ασφυκτικο εναγγαλισμο, ας μεινουμε εδω που ειμαστε.
Κι επειδη καλη ειναι η προπαγανδα περι της ευρωπαϊκης ενοποιησης και ολοκληρωσης αλλά δεν βλαπτει και λιγη πρακτικη κριση, να θυμισουμε οτι υπαρχει και η περιπτωση της Νορβηγιας που αναπτυσσεται συνεχως, που η κοινωνια της και οι πολιτες της εχουν μακραν τις καλυτερες προοπτικες και ποιοτητα ζωης, που ειναι εκτος ΕΕ και καθολου δεν συζητα για τα ευρωπαϊκα τεκταινομενα. Οσο για τους υποψηφιους προς ενταξη στην ‘’ευρωπαϊκη οικογενεια’’ ειναι κατι αλλοιμονοι απο την πρωην Γιουγκοσλαβια που αποβλεπουν σε αυξηση του ασημαντου κατα κεφαλην εισοδηματος των πολιτων και την ενισχυση των τραπεζικων λογαριασμων των ηγεσιων τους.
Ας ειμαστε, εστω για μια φορα, ειλικρινεις και ρεαλιστες. Δεν επεισε η ΕΕ και εξακολουθει να μην πειθει. Περα απο τις αερολογιες των Βρυξελλων και την προπαγανδα των πληρωμενων φερεφωνων τους, περα απο τις αργυρωνητες κυβερνησεις και τους αφελεις ευρωλαγνους, υπαρχει και η γηϊνη πραγματικοτητα. Υπαρχει ο σκληρος πυρηνας των αορατων ‘’αγορων’’ και των πιστωτικων ‘’ιδρυματων’’ που αφαιμαξε (νομιμα και παρανομα) τις οικονομιες κοινωνιων και κρατων-μελων, υπαρχουν εκατομμυρια πολιτων που η ζωη τους χειροτερευσε, οι προοπτικες τους περιοριστηκαν ή εξανεμιστηκαν, και η ανασφαλεια για το μελλον αυξηθηκε. Κι ολα οσα εχασαν αυτα τα εκατομμυρια των ευρωπαιων πολιτων μεταφραστηκαν σε κεφαλαια που μετακινηθηκαν στις τσεπες της καθε τοπικης νομενκλατουρας, στα χρηματοκιβωτια των ‘’πιστωτικων ιδρυματων’’, στους τραπεζικους λογαριασμους των μανατζαραιων της ευρωπαϊκης ολοκληρωσης και στα θησαυροφυλακια της Γερμανιας.
Για οσους ξερουν (ή θελουν να μαθουν) ιστορια, υπαρχει μια αλληλουχια γεγονοτων και σχεδιασμων που προηγηθηκε ωστε να φτασουμε απο το Σχεδιο Funk του 1942 και την ΕΚΑΧ του Robert Schuman, στη ΕΟΚ και την ΕΕ του σκληρου κεφαλαιου και του puppet-Juncker. Mε τον εναν ή τον αλλο τροπο τα σχεδια υλοποιηθηκαν, αυτοι που επρεπε να συγκεντρωσουν πολιτικη και οικονομικη εξουσια το πετυχαν, και καθιερωθηκε μια νεα γεωστρατηγικη οντοτητα. Σημαντικο τμημα του σχεδιου ηταν (και παραμενει) ο αποπροσανατολισμος κοινωνιων και πολιτων ωστε να διατηρειται το ξεπερασμενο, πλεον, μοντελο της πολιτικης αντιπαραθεσης μεταξυ αριστερων και δεξιων, νεοφιλελευθερων και εθνικιστων, Παναθηναϊκων και Ολυμπιακων. Κι αν χρειαστει, η κατα τοπους προπαγανδα θα εφευρει και κατι προσθετα εργαλεια οπως οι Οικολογοι/Πρασινοι, οι Εναλλακτικοι/Κοκκινοι, η Χρυση Αυγη και το Αργυρο Σουρουπο, ο ΠΑΟΚ και ο Σαββιδης. Για να μπερδευει ακομα περισσοτερο τις κοινωνιες και τους πολιτες, να τους διχαζει βαθυτερα, με απωτερο σκοπο να μην μπορεσουν ποτε να δραπευτευσουν απο την ψευτικη και προσχηματικη αυτη πολωση, και να δουν οτι – περα και πανω απο τις οπαδικες αποψεις – η ουσια βρισκεται στο ‘’ποσο ανθρωποι’’ ειναι, τι ποιοτητα ζωης εχουν και τι προοπτικες θα αφησουν στις επομενες γενεες.
Ο Χανς-Κριστιαν Αντερσεν, συγγραφεας παραμυθιων απο τη Δανια (η οποια διατηρει πεισματικα την ειδικη σχεση με την ΕΕ) ειχε γραψει για ‘’Τα καινουργια ρουχα του αυτοκρατορα’’. Ο σημερινος αυτοκρατορας που ακουει στο ονομα ΕΕ, ειναι αυτος που καταπιεζει τους πολιτες και απαιτει να τον υπακουν τυφλα, να τον δοξαζουν και να θαυμαζουν τα καινουργια και φανταχτερα του ρουχα. Και το δυστυχημα ειναι πως αμετρητοι υπηκοοι-ραγιαδες παριστανουν οτι θαυμαζουν τα ρουχα του αλλά δεν υπαρχει εκεινο το παιδακι που θα φωναξει το προφανες: ‘’Ο αυτοκρατορας ειναι γυμνος!’’
[Το ‘’τι, πραγματικα, συμβαινει’’ σε καθε κοινωνια και το ‘’πως ειναι η ζωη και οι προοπτικες’’, το μαθαινεις καλυτερα συζητωντας με τους ανθρωπους που ζουν εκει, κι οχι απο τα ΜΜΕ. Οφειλω, λοιπον, πολλες ευχαριστιες στον Richard και την Alice απο τη Βρετανια, στον Pierre και τον Alain απο τη Γαλλια, στον Janos απο την Ουγγαρια, στον Danielle και τον Ugo απο την Ιταλια, στην Edyta απο την Πολωνια, στους Herber, Gert & Reinhard απο τη Γερμανια, στον Otto απο την Αυστρια, στον Petter απο τη Δανια, στον Luis απο την Πορτογαλια, στον Raymond και την Μαρια απο τη Νορβηγια, και στον Bjorn απο τη Σουηδια. Περα απο τις στερεοτυπες επαγγελματικες μας συζητησεις, συνεισεφεραν πολλα και χρησιμα συμπερασματα για την πραγματικοτητα που ζουν μεσα ή στη σκια της ‘’παραδεισενιας’’ ΕΕ]
