Ε και τι έγινε; Κάτι καινούργιο μας λέτε; Τόσα και τόσα χρόνια τις ίδιες εικόνες βλέπουμε. Θα αλλάξει κάτι τώρα;
Η εικόνα «γροθιά στο στομάχι » έκανε χθες τον γύρο του διαδικτύου, με τους δύο τοξικομανείς σε ημιλιπόθυμη κατάσταση στο κέντρο των Σαγεΐκων, έτυχε της αναμενόμενης συμπεριφοράς.
Από την μία οι κάτοικοι της περιοχής που έχουν συνηθίσει να περνούν από μπροστά τους σμπαραλιασμένες από την χρήση ουσιών φιγούρες, από την άλλη ο υπόλοιπος πληθυσμός που σοκαρίστηκε μεν, αλλά εξακολουθεί να μένει απαθής, και στο τέλος οι Αρχές που θεωρούν ότι όσο περισσότερο «σπρώχνεις» ένα πρόβλημα «κάτω από το χαλί» τόσο απαλότερος γίνεται ο «πονοκέφαλος» της ευθύνης.
Τι συμβαίνει στην περιοχή; Το γνωρίζουν ακόμα και οι πέτρες. Θύλακες διακινητών ηρωΐνης περιμένουν καθημερινά με ανοιχτές αγκάλες τα θύματά τους. Τοξικομανείς από την ευρύτερη περιφέρεια, δίνουν τα υπάρχοντά τους όσο όσο για μερικές δόσεις. Άλλοι κλέβουν και τρέχουν να παραδώσουν τα κλοπιμαία για μερικά γραμμάρια «άσπρης».
«Κοινό μυστικό» και η διακίνηση και η χρήση αλλά και η αδιαφορία.
Και από την άλλη, μερικές επιχειρήσεις σε αραιά χρονικά διαστήματα από την Αστυνομία, που βγάζουν… «λαβράκια» για παράνομες ρευματοκλοπές και άλλα «ειδεχθή» εγκλήματα και το θέμα για μερικούς μήνες διεκπεραιώνεται μέχρι την επόμενη φορά που θα μας καλέσει το καθήκον.
Όλοι μπορούν, όταν το θελήσουν να δώσουν λύσεις. Και η κοινωνία να αντιδράσει και να απαιτήσει και η Αστυνομία να παρέμβει αποτελεσματικά και η Αυτοδιοίκηση να αρθρώσει λόγο εκτός από το να ψελλίζει περιστασιακά.
Όπως όμως από τα γεγονότα προκύπτει, ο καθένας για τους λόγους του την κρίσιμη στογμή οπισθοχωρεί.
Η κοινωνία γιατί φοβάται, η συντεταγμένη Αρχή γιατί κινείται μεταξύ της ιδεοληψίας των πολιτικών και της υπηρεσιακής αγκύλωσης των φυσικών προϊσταμένων και η Αυτοδιοίκηση (η εκάστοτε) γιατί «που να τρέχουμε τώρα» θα έλθουν κάποια στιγμή και οι εκλογές.
Δυστυχώς ζούμε σε μία χώρα που όταν χρειάζεται να παρέμβεις για να λύσεις ένα πρόβλημα το αναβάλλεις και όταν το πρόβλημα γίνεται «θηρίο ανήμερο» θεωρείς ότι δεν είναι πρόβλημα για να αναβάλλεις ξανά την παρέμβαση.
Μετά απ’ όλα αυτά το κοινότυπο ερώτημα που έχει υποβληθεί εκατοντάδες φορές «παίρνει» την επίσης κοινότυπη απάντηση: Και τι θες να κάνουμε τώρα;
Τίποτα λοιπόν. Αφήστε νέους ανθρώπους να κείτονται λιπόθυμοι στην πλατεία, «θάψτε» ακόμη πιο βαθιά όποιο ίχνος ανθρώπινης ευαισθησίας σας απέμεινε και την επόμενη φορά βρείτε απλά ένα παιδικό επιχείρημα για να διαχειριστείτε απλώς μία κατάσταση.
Όσο όμως οι γροθιές θα βαράνε στο στομάχι μην αποκλείετε ότι κάποια από τις επόμενες φορές κάποια «ξώφαλτση» μπορεί να πάρει κι εσάς.
Και τότε εκτός από τα παραδομένα παιδιά που έμαθαν για μία χρήση να περπατάνε ως εκεί ακόμη και με τα πόδια, να μάθετε κι εσείς το δρόμο για τα Σαγέικα
