Στη ανατολή του 20ου αιώνα οι Πατρινοί, έχοντας διανύσει μια μακρά περίοδο ακμής αρωματισμένης με σταφίδα και κανακεμένης από τον ήχο των νομισμάτων που έφερε μαζί του αυτός ο πικάντικος μαύρος «χρυσός», έχοντας ζήσει την κρίση που ακολούθησε την πτώση του στο χρηματιστήριο των προσδοκιών, αλλά διατηρώντας στο έπακρον τον κοσμοπολίτικο αέρα που αυτός είχε φέρει μαζί του “φυσώντας” Ευρώπη στα “πνευμόνια” της κοινωνίας και του πολιτισμού. εξακολουθούσαν να στριμώχνουν στη γλώσσα τους μια λέξη που θύμιζε ...τούρκικο στραγάλι.
Ο Νέος δρόμος και ακολούθως οδός Καλαβρύτων, η σημερινή Γούναρη, δεν είχε πετάξει ακόμη από πάνω του την ανάμνηση του Μπουγιούκ Ντερέ, ή ελληνιστί, του μεγάλου χαντακιού που την χώριζε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Εκείνο το τούρκικο όνομα, με το οποίο σηματοδοτούσαν την οδό οι φεσοφόροι κατακτητές, έμελλε να παραμείνει στο λεξιλόγιο της πόλης μέχρι το 1967 και να γίνει ταυτόσημο ενός εκ των ιστορικότερων καφενείων του αιώνα που ξημέρωνε πολλά υποσχόμενος όπως κάτι τι νέο.
Γωνία Γούναρη και Κορίνθου βρισκόταν το Μπουγιούκ Ντερέ, η το Μπουγιουχτερέ, όπως είχε καταλήξει να λέγεται με ορισμένους να θεωρούν ότι πρόκειται για το όνομα του ιδιοκτήτη.
Το καφενείο του Μήτρου Παρνασσά, ξεκίνησε το 1899 και μπήκε δυναμικά στον 20ο αιώνα έχοντας ήδη την εκλεκτή του πελατεία ως «καφενείον του Μπουγιούκ Ντερέ». Επρόκειτο για έναν γυαλί κεφενέ, τις δύο προσόψεις του οποίου κάλυπταν μεγάλες τζαμαρίες. Στον ακάλυπτο υπήρχε κήπος με δέντρα, τριανταφυλλιές και τσατσανιμιές, ενώ στο κέντρο δέσποζε μια βρύση εν είδει συντριβανιού. Το 1929 το καφενείο, κατεδαφίστηκε και στη θέση του χτίστηκε το γνωστό νεοκλασικό στο ισόγειο του οποίου εγκαταστάθηκε το άλλοτε ευάερο και ευήλιο κατάστημα του Παρνασσά
Ο δημιουργός του πέθανε στις 22 Μαίου του 1934, μη έχοντας απαλλαγεί απο τον καημό για την μετακόμιση.
Το Μπουγιούκ Ντερέ πέρασε τότε στα χέρια άλλων ιδιοκτητών μεταξύ των οποίων και ενός πραγματικού άρχοντα, όπως περιγράφουν όσοι τον έζησαν: του Ηλία Αραβαντινού.
Ο Θανάσης Σολωμός, ιδιοκτήτης της Αλάμπρας θυμάται ότι στις αρχές του ‘50 το Μπουγιούκ Ντερέ ήταν ένα απλό αλλά επιβλητικό μαγαζί με μια μεγάλη σάλα στην οποία συναθροίζονταν πολιτικοί, δικαστικοί, δικηγόροι, βουλευτές, επιχειρηματίες και στο οποίο έκανε τις πρώτες του δοκιμές στο μπιλιάρδο ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος.
Το καφενείο διέθετε περί τα τριάντα μαρμάρινα τραπέζια. Στο βάθος υπήρχε μπιλιάρδο και πέντε τραπέζια με πράσινη τσόχα.
Το Μπουγιούκ Ντερέ λειτουργούσε από τις 5 το πρωί έως τη 1 μετά τα μεσάνυχτα, ενώ συχνά έμενε ανοικτό και έως τις 3 προκειμένου να δοθούν καφέδες στα τότε ...διανυκτερεύοντα δικαστήρια. Στις κενές ώρες μιας μεταμεσονύκτιας δίκης, οι δικηγόροι έπαιζαν και λίγο μπιλιάρδο.
Ανάμεσα στους πελάτες του μπορούσε κανείς να διακρίνει τους Μίμη Στεφανόπουλο, Διονύση Αργυρόπουλο, Τάκη Κατσικόπουλο, Σωτήρη Ραβαζούλα, αλλά και τους Παπαρηγόπουλο, Καρασπήλιο, Πραπόπουλο, Κρητικό, Γεροκωστόπουλο, Πιλάλη, Βέρη, εφέτες, δικηγόρους, εισαγγελείς, εμπόρους, πολιτικούς και επιχειρηματίες.
Το από το 1949 έως και το κλείσιμο του μαγαζιού, γκαρσόνι του Μπουγιούκ Ντερέ Γιάννης Λαμπρόπουλος θυμόταν έναν θεολόγο εν ονόματι Κουγέα να παραγγέλνει «εν τέιον του όρους» και «εν κίτρο της Περγάμου», τον Γιώργο Παπανδρέου να διατηρεί γραφείο πάνω από το καφενείο και τον εαυτό του έκπληκτο ένα πρωί να πηγαίνει τρεις καφέδες στο δικηγορικό γραφείο του Πισκοπάκη και μπαίνοντας να βλέπει μπροστά του τον Πλαστήρα.
Τελευταίος ιδιοκτήτης του περίφημου καφενείου των πολιτικών και φιλολογικών συζητήσεων και καυγάδων της κοινωνικής αφρόκρεμας των Πατρών, ήταν ο Διονύσης Αραβαντινός.
(Η εφημερίδα Πελοπόννησος αναγγέλλει το κλείσιμο του καταστήματος το 1967).
ΜΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΣΤΙΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ" ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΤΟ ΔΟΝΤΙ" ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΕΑΝΑ.