Άραγε τέλος καλό όλα καλά με το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης; Μακάρι να ήταν έτσι. Θα ήταν σαν τα παραμύθια ή τις ταινίες με happy end. Η ανηφόρα που περιμένει τον ελληνικό λαό, παρά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης, είναι μεγάλη.
Η πρώτη αφορά την προσεχή πενταετία, στη διάρκεια της οποίας θα πρέπει κατ’ έτος η χώρα να παρουσιάζει ένα πλεόνασμα της τάξης του 3,5%, που σημαίνει ότι θα σφίξουμε κι άλλο το ζωνάρι μας και όχι εφ άπαξ αλλά με ετήσιες νέες περαιτέρω αφαιμάξεις.
Και δεν τελειώνουν εδώ τα βάσανά μας. Από το 2023 μέχρι το 2060 δηλ. ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι, θα πρέπει κάθε χρόνο τα πλεονάσματα να είναι της τάξεως του 2%. Αυτό σημαίνει ότι υποθηκεύσαμε όχι μόνο την ζωή μας, αλλά και αυτή των παιδιών μας και των παιδιών τους.
Με δεδομένο ότι ήδη έχουν λυγίσει μισθωτοί, συνταξιούχοι και ελεύθεροι επαγγελματίες, είναι ηλίου φαεινότερο, ότι θα πρέπει να πούμε στα παιδιά μας, μάζεψέ τα και δρόμο. Όπου γης, που θα βρεθείς και πατρίς.
Βεβαίως όλα αυτά, διόλου δεν συγκινούν τους «153», που ψήφισαν τα 140 προαπαιτούμενα προκειμένου να πάρουν τη δόση της επιβίωσής τους, που μεταφράζεται σε έξι και πλέον χιλιάδες ευρώ το μήνα, αυτοκίνητο, γραφείο, προσωπικό και πολλά άλλα προνόμια.
Όλα αυτά για το καλό μας. Είναι εκείνοι που έσκιζαν τα μνημόνια, που καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ, που άνοιγαν τις μπάρες των διοδίων, για να περάσουν ελεύθερα τα αυτοκίνητα από τους αυτοκινητοδρόμους, που δεν θα έδιναν κανένα σπίτι σε τραπεζίτη, που θα πήγαιναν τον κατώτατο μισθό στα 741 ευρώ το μήνα, που θα επανάφεραν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Και προκειμένου να τα κάνουν όλα αυτά, δεν συναίνεσαν στην εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας το 2015, προκειμένου να πέσει η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων και να απελευθερώσουν τη χώρα από τα δεσμά των μνημονίων.
Αντ’ αυτών όμως, εκχώρησαν κάθε κινητή και ακίνητη περιουσία της χώρας στην απόλυτη διαχείριση των δανειστών, που τους αποκαλούσαν τότε τοκογλύφους, ψευδόμενοι ασυστόλως μια και μας δανείζουν με 1,5-2%, και πλειοδότησαν σε κάθε απαίτησή τους, προκειμένου να παραμείνουν με κάθε τίμημα στην εξουσία. Μας είπαν ότι είχαν αυταπάτες και ξεμπέρδεψαν.
Όταν κατά καιρούς στριμώχνονται, επικαλούνται την συναίνεση που δεν έδωσαν ποτέ και σε καμία περίπτωση στους προηγούμενους, τάζοντας για να υφαρπάξουν την εξουσία, λαγούς με πετραχήλια.
Ίσως με τον ορυμαγδό της προπαγάνδας και της φράσης του Α. Τσίπρα ότι πήραμε ότι ζητήσαμε, και με την είσπραξη της δόσης για να την αποδώσουμε τον άλλο μήνα στους δανειστές, να έριξαν ένα προπέτασμα καπνού, προκειμένου να ναρκώσουν κάποιους από αυτούς, που πίστεψαν το σύνθημα ότι «η ελπίδα έρχεται». Ένα ακόμη παραμύθι που ξεφούσκωσε την επομένη των εκλογών.
Όμως, όπως είναι γνωστό τρεις χώρες που μπήκαν σε μνημόνια, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος βγήκαν με την πρώτη από αυτά, σε μια τριετία και τώρα προχωρούν προς την ανάπτυξη μια και η αγορές τους δανείζουν με 1,5 και 2%. Στην Πορτογαλία μείωσαν το χρέος και έδωσαν αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις.
Όλα αυτά μέσω της συναίνεσης που έδωσαν αντίπαλα στρατόπεδα προκειμένου οι χώρες τους να βγουν από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Αλλά και στη Γερμανία είχαμε για μια τετραετία συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών με Σοσιαλδημοκράτες μετά από τρίμηνες διαπραγματεύσεις, που απέδωσαν ένα πρόγραμμα συγκυβέρνησης.
Στη χώρα μας, πέρα από το σκυλοφάγωμα για την νομή της εξουσίας, οι συγκυβερνήσεις διαμοιράζουν τα ιμάτια της εξουσίας, λες και πρόκειται για τα αμπελοχώραφα του παππού τους.
Περί προγράμματος ούτε λόγος. Αλλά η απουσία κάθε λογής σεβασμού στην πλειοψηφία και κυρίως της κάθε μορφής συναίνεσης την βλέπουμε και στο θέμα του νόμου Διαμαντοπούλου για την Ανώτατη Εκπαίδευση, που ψηφίστηκε από 255 βουλευτές δηλ. από το σύνολο σχεδόν του Κοινοβουλίου, πλην των άκρων που δεν επικροτούν τίποτα.
Τον κατεδάφισαν, αφήνοντας βορά στους μπαχαλάκιδες τα Πανεπιστήμια, επαναφέροντας τους αιώνιους φοιτητές, βάζοντας και πάλι τα κόμματα στις διοικήσεις των ΑΕΙ-ΤΕΙ και καταργώντας τα Συμβούλια των αρίστων, που θα βοηθούσαν σημαντικά στην αναβάθμιση των σπουδών.
Έφτασαν στο σημείο να απαγορεύσουν σε δύο ΑΕΙ να ιδρύσουν ξενόγλωσσα τμήματα, δείχνοντας έτσι ότι δεν έχουν καμιά σχέση με την ανάπτυξη στο χώρο της Παιδείας.
Στην Αγγλία η Τερέζα Μέι, μετά την σημαντική υποχώρηση των ποσοστών της και την έμμεση αποδοκιμασία του σκληρού Brexit που ετοίμαζε, παρά το γεγονός ότι μπόρεσε να εξασφαλίσει με την ψήφο των Βορειοϊρλανδών την απαιτούμενη πλειοψηφία, εν τούτοις προχώρησε σε μυστικές συνομιλίες με τους Εργατικούς, προκειμένου να συμφωνήσουν σε έναν άλλο δρόμο ηπιότερο, εξόδου από την Ε.Ε.
Στη χώρα μας, που δέχθηκε μέσω των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μια επιτροπεία στο διηνεκές, ούτε λόγος για τέτοιου είδους συνεννοήσεις. Ο καθένας τραβάει το δρόμο του, βάζοντας υπεράνω όλων τα προσωπικά του και τα κομματικά του συμφέροντα.
Τώρα το ζητούμενο που είναι ένας άλλος δρόμος για την ανάπτυξη παραμένει ανεξιχνίαστο, μια και κανείς δεν ενδιαφέρεται να πάρει μέτρα, που αρχίζουν από ένα νέο δημόσιο αντιγραφειοκρατικό, φιλικό στον πολίτη και τον επιχειρηματία ,που δεν είναι εχθρός του λαού , και φτάνουν στα εργαλεία, που οδηγούν στην ανάπτυξη, που δεν τα έχουν ακόμη ανακαλύψει, μια και ότι μη κρατικό, τους προκαλεί αλλεργία…
