Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι καλώς ορίσατε στο σημερινό μας αντάμωμα που η αιτία του έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται Κώστας Πετρόπουλος.
Οι λίγο μεγαλύτεροι θα θυμούνται ίσως τον Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι, ήταν προπονητής ποδοσφαίρου που διέπρεψε στη Μπάγερν της δεκαετίας του 1960, αργότερα μάλιστα δούλεψε για δύο φεγγάρια και στην ΑΕΚ.
Στον Τσαϊκόφκσι αποδίδεται η εξής φράση: Ήλθε μια ημέρα στο γήπεδο ένας νεαρός και δεν είχα να του μάθω τίποτε. Τα έφερε όλα από το σπίτι του.
Ο νεαρός ήταν ο Φραντς Μπεκενμπάουερ.
Μπορούμε να επαναλάβουμε τη φράση του Τσαϊκόφκσι για τον Κώστα Πετρόπουλο. Εμφανίστηκε μια ημέρα στο γήπεδο της οδού Ναυαρίνου ένας νεαρός που τα έφερε όλα από το σπίτι του.
Στο σημείο αυτό γεννιέται μια πρώτη απορία. Σήμερα, ένας νέος που ασχολείται με το μπάσκετ έχει, ή μπορεί να έχει, άφθονες παραστάσεις. Μπορεί να βλέπει συνεχώς παιχνίδια σε υψηλό επίπεδο, ακόμα και ατομικές προπονήσεις μεγάλων παιχτών που κυκλοφορούν στο you tube. Κάθεται, κοιτάζει πως το κάνει, λόγου χάριν, ο Λεμπρόν Τζέϊμς και μετά πηγαίνει στο γήπεδο και δοκιμάζει το ίδιο. Το πιθανότερο είναι πως δεν θα τα καταφέρει αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Οι παραστάσεις είναι διαθέσιμες.
Τον καιρό που εμφανίστηκε ο Πετρόπουλος, τέλη της δεκαετίας του 1960, αρχές της δεκαετίας του 1970, οι ανάλογες παραστάσεις ήταν από ελάχιστες έως μηδενικές.
Πως λοιπόν ο Πετρόπουλος ανέπτυξε όλο εκείνο το λαμπρό ρεπερτόριο των κινήσεων που μας άφηνε άφωνους;
Η απάντηση που προτείνω σε αυτήν την ερώτηση είναι μονολεκτική και ολίγον μεταφυσική. Είχε το χάρισμα. Και το χάρισμα, κυρίες και κύριοι ή το έχεις ή δεν το έχεις, τελεία και παύλα. Αν το έχεις, το φέρνεις από το σπίτι σου, όπως έλεγε και ο Τσαϊκόφσκι.
Ναι, χωρίς δουλειά δεν γίνεται τίποτε, ναι ο Πετρόπουλος δούλεψε πολύ, αλλά πίσω από όλα αυτά ήταν το σπάνιο χάρισμα που διέθετε και μαζί ένα ένστικτο που στηρίζονταν στον εξαιρετικό του σωματότυπο. Αυτά τα δύο στοιχεία του επέτρεψαν να έχει μέσα στο γήπεδο μοναδικές κινήσεις που τον κατέταξαν στην αφρόκρεμα όχι μόνο του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Κι αν τυχόν η φράση για την ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ φαίνεται υπερβολική, θα σας θυμίσω μόνο τη νίκη, με 85-74, της εθνικής Ελλάδος επί της Γιουγκοσλαβίας το 1979 στο Σπλιτ, με τον Κώστα στην ομάδα και σε μια εποχή που δύσκολα κοίταζες στα μάτια την εθνική ομάδα της ενιαίας τότε Γιουγκοσλαβίας.
Κυρίες και κύριοι,
Όταν εκεί έξω εμφανίζεται ένας άνθρωπος με σπάνιο χάρισμα και μοναδικό ένστικτο, τα πάντα γύρω του αλλάζουν μονομιάς και κατ’ εξακολούθηση.
Θυμηθείτε: Προ Πετρόπουλου η μάχη για την πρωτοκαθεδρία στο τοπικό μπάσκετ ήταν σκληρή και συχνά αμφίρροπη. Με την εμφάνισή του αυτή η διαμάχη, θα έλεγα κι αυτή η συζήτηση έληξε οριστικά. Ο Πετρόπουλος πήρε από το χέρι μια ομάδα, τον Απόλλωνα, και μία πόλη, την Πάτρα, και τους οδήγησε, πιο σωστά μας οδήγησε, στα μεγάλα σαλόνια του ελληνικού μπάσκετ. Η Πάτρα, χάρις στον Πετρόπουλο απόκτησε μπασκετική ταυτότητα υπολογίσιμη κι αναγνωρίσιμη σ’ όλη τη χώρα κι αυτή είναι πλέον η ιστορία μας που δεν μπορεί να αλλάξει.
Αλλά μιλώντας για τον Πετρόπουλο οφείλουμε μία ακόμα υπογράμμιση. Ο Κώστας ότι είχε να πει κι ότι είχε να κάνει, το έλεγε και το έκανε μέσα στο τερέν. Είναι λιγοστές οι δηλώσεις του, σπάνιες οι συνεντεύξεις του κι ανύπαρκτη η έγνοια του για την καλλιέργεια της δημόσιας εικόνας του. Σε ένα χώρο που το σταρ-σύστεμ ήταν πάντα σε πλήρη λειτουργία, ο Πετρόπουλος υπήρξε ο ορισμός του αντι-σταρ. Σ’ αυτόν τον άντρα, από τότε που εμφανίστηκε ως έφηβος μέχρι σήμερα, όσο κι αν ψάξετε, δεν θα βρείτε μια στιγμή πρόκλησης, μια στιγμή έπαρσης, μια στιγμή σαματά. Λιγόλογος, λιτός, σεμνός και προσγειωμένος, αυτός ήταν και εξακολουθεί να είναι ο Κώστας Πετρόπουλος που τον χειροκροτήσαμε, τον θαυμάσαμε, τον αγαπήσαμε και συνεχίζουμε να τον αγαπάμε.
Η έκδοση με τα 77 συν 1 κείμενα για τον Κώστα Πετρόπουλο που έχουμε στα χέρια μας, αποτελεί ένα πανελλήνιο φόρο τιμής στον αθλητή και στον άνθρωπο ο οποίος αποτελεί αναπόσπαστο και κορυφαίο μέρος της συλλογικής αθλητικής και κοινωνικής μας ιστορίας, του κοινού μας συναισθήματος, του συλλογικού πατραϊκού μύθου.
Νομίζω πως εκφράζω όλους όσοι σήμερα βρίσκονται εδώ κι όλους όσοι δεν κατάφεραν να παραβρεθούν. Κώστα σε ευχαριστούμε για όλα όσα υπήρξες και μας πρόσφερες, σε ευχαριστούμε για την παρουσία σου σήμερα εδώ. Να είσαι πάντα γερός και να ανταμώνουμε στα γήπεδα του μπάσκετ.
Αγαπητοί φίλοι, επιτρέψτε μου να κλείσω αυτήν την παρέμβαση με μια σκέψη. Θαρρώ πως έχει έλθει ο καιρός που το κλειστό γήπεδο της Περιβόλας, μπορεί να ονομαστεί Κώστας Πετρόπουλος. Θα είναι μια οφειλόμενη τιμή στον ίδιο αλλά και μια εκπλήρωση υποχρέωσης προς τους ίδιους μας τους εαυτούς. Είμαι σίγουρος ότι η διοίκηση του Απόλλωνα θα διαχειριστεί σοβαρά αυτήν τη σκέψη.
