Οταν ο Φρανσουά Φιγιόν εξελέγη στις προκριματικές εκλογές της Δεξιάς θεωρήθηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Η παρουσία του στον δεύτερο γύρο ήταν δεδομένη. Ηταν και παραμένει δεδομένο ότι οποιοσδήποτε βρεθεί απέναντι στη Λεπέν θα κέρδιζε τον θρόνο. Ο Ουελμπέκ στην «Υπακοή» του παρουσιάζει όλη τη δημοκρατική Γαλλία να ψηφίζει ακόμη και τον μουσουλμάνο αντίπαλό της προκειμένου να μην εκλεγεί το Εθνικό Μέτωπο. Στη συνέχεια, περιγράφει τις ολέθριες συνέπειες της επιλογής. Ομως αυτό είναι άλλο θέμα.
Το θέμα είναι ότι ο Φιγιόν είχε παρουσιάσει ένα πρόγραμμα που ικανοποιούσε τα συντηρητικά αντανακλαστικά της σιωπηρής πλειοψηφίας απέναντι στο μεταναστευτικό, την εκπαίδευση και την ασφάλεια, ενώ συγχρόνως δεν αμφισβητούσε τη θέση της Γαλλίας στην Ευρώπη. Ενας γκωλικός με φιλελεύθερες απόψεις για την οικονομία. Σήμερα κινδυνεύει να μην περάσει στον β΄ γύρο. Και για πρώτη φορά στην Πέμπτη Δημοκρατία η δημοκρατική Δεξιά κινδυνεύει να μην έχει υποψήφιο στην τελική αναμέτρηση για την προεδρία.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις φέρνουν πρώτο τον Μακρόν ο οποίος δήλωσε περιχαρής ότι θέλει να εφαρμόσει το «Σκανδιναβικό μοντέλο» στην κοινωνική ασφάλιση. Σας θυμίζει κανέναν δικό μας αυτό; Κάτι σαν ΓΑΠ επί το γαλλικότερον. Το μεταναστευτικό, την ασφάλεια και την εκπαίδευση τα άφησε για τη Λεπέν, γνωρίζοντας βέβαια πως ό,τι κι αν πει ή δεν πει αν βρεθεί στον β΄ γύρο θα την κερδίσει. Οσο για τον α΄ γύρο του φτάνει η εμπλοκή του κ. Φιγιόν στις αργομισθίες της συζύγου του. Οπως και στην περίπτωση της εξουδετέρωσης του ικανού, πλην όμως μπερμπάντη Στρος Καν πριν από μερικά χρόνια, οι εκλογές μάλλον θα κριθούν «εξωδικαστικά», κοινώς αφήνοντας κατά μέρος τις πολιτικές διαφορές και τα προγράμματα. Και αν υπάρχει ένα πολιτικό κριτήριο που θα οδηγήσει τους ψηφοφόρους είναι η συμφωνία τους ότι η σοσιαλιστική διακυβέρνηση απέτυχε σε όλα, απ’ την εκπαίδευση ώς τη Συρία, και απ’ το μεταναστευτικό ώς τα βάθη της Πικαρδίας και της Ναβάρρας. Οι παλιές καλές μονομαχίες ανάμεσα στη Δεξιά και τους σοσιαλιστές ανήκουν στο παρελθόν.
Οι δημοκρατίες που έμαθαν να παθιάζονται με τη διχοτομία Αριστεράς και Δεξιάς νυστάζουν και ετοιμάζονται να πέσουν για ύπνο. Ισχύει για τη Γαλλία, ισχύει και για την Ελλάδα. Πόσοι θα αποφασίσουν τι θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές βάσει της διχοτομίας ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά; Χασμουρητά. Οσο οι νυν κυβερνώντες επιμένουν στη διχοτομία μη έχοντας τι άλλο να κάνουν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να ταυτίσουν την κατάρρευση με την Αριστερά. Να και κάτι που πέτυχαν.
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
