Ομιλία του Δημήτρη Αβραμίδη, δημοσιογράφου, μέλους του Π.Σ. του Ποταμιού, στην εκδήλωση των τριών (Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης) στην Πάτρα
Κυρίες και κύριοι,
Φίλες και φίλοι,
Όπως ίσως θα ξέρετε σε λίγες ημέρες το Ποτάμι συμπληρώνει τρία χρόνια από την ίδρυσή του. Μην ανησυχείτε, δεν προτίθεμαι να κάνω απολογισμό αυτής της τριετίας, άλλωστε είναι διαφορετικός ο λόγος για τον οποίο συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ.
Ωστόσο σε αυτά τα τρία χρόνια το Ποτάμι παρέθεσε μερικές σταθερές που χαρακτηρίζουν τη διαδρομή του και που είναι χρήσιμο να τις θυμηθούμε. Έδειξε ότι ένα κόμμα μπορεί να δημιουργηθεί και να υπάρξει έξω από τις δομές του πελατειακού κράτους και τα ισχυρά συμφέροντα που το συγκροτούν.
Έδειξε ότι σε ένα κόμμα μπορούν να συγκατοικούν διαφορετικές απόψεις, χωρίς τούτο να προκαλεί παραλυτικά φαινόμενα και ανθρωποφαγίες.
Έδειξε ότι ένα πολιτικό κόμμα μπορεί να πορεύεται χωρίς δανεικά και δίχως χρέη και ταυτόχρονα να παράγει ουσιαστική πολιτική δράση. Από τους σχεδόν 30.000 διορισμούς που έχει καταφέρει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έως τη θέση για τους τρεις πυλώνες του ασφαλιστικού συστήματος, εμείς στο Ποτάμι υπήρξαμε ενδιαφέροντες και συνήθως μόνοι. Ταυτόχρονα το Ποτάμι δεν υπέκυψε στην αλαζονεία του μικρομέγαλου κι ούτε ποτέ ισχυρίστηκε ότι η πολιτική ζωή της χώρας αρχίζει και τελειώνει στις τάξεις του. Γι’ αυτό το λόγο και μια από τις βασικές μας επιδιώξεις υπήρξε πάντοτε η ανασυγκρότηση του κεντρώου χώρου, η συνάντησή μας με άλλες δυνάμεις του ορθού λόγου και της μεταρρυθμιστικής πνοής, η κινητοποίηση εφεδρειών που υπάρχουν στην κοινωνία αλλά απέχουν από την πολιτική δράση.
Βρισκόμαστε σήμερα εδώ επειδή έχουμε μια συγκεκριμένη αντίληψη για τη χώρα και τις περιπέτειές της αλλά και για τις πιθανότητες να υπάρξει ένα τέλος σε αυτές τις περιπέτειες.
Η χώρα πορεύτηκε τις τελευταίες δεκαετίες με το μοντέλο του δικομματισμού. Αρχικά ήταν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, τώρα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία. Το έχουμε ζήσει κατά κόρον. Ο δικομματισμός είναι δύο συγκοινωνούντα δοχεία με άφθονα κοινά χαρακτηριστικά. Είναι αιχμάλωτος των ισορροπιών, αντιμετωπίζει το κράτος με όρους νομής, είναι έντρομος απέναντι στο πολιτικό κόστος και πάντα πρόθυμος να συμβιβαστεί με τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Υποστηρίζουμε ότι αυτό το μοντέλο πρέπει να τερματιστεί και γι’ αυτό είναι απαραίτητη η ανασυγκρότηση του κεντρώου χώρου.
Αλλά το φαινόμενο του δικομματισμού έχει κι άλλα κουσούρια. Παράγει πολιτικές ελίτ με μία και μόνο έγνοια. Την κατάληψη της εξουσίας κι έπειτα βλέπουμε.
Το ζήσαμε σε όλη του την έκταση τα τελευταία χρόνια. Φύγε Κώστα έλα Γιώργο, φύγε Γιώργο έλα Αντώνη, φύγε Αντώνη έλα Αλέξη και τώρα φύγε Αλέξη έλα Κυριάκο. Ο ένας φεύγει ο άλλος έρχεται και η χώρα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Υποστηρίζουμε ότι αυτό το βιολί πρέπει να σταματήσει και γι’ αυτό είναι απαραίτητη η ανασυγκρότηση του κεντρώου χώρου.
Θα επιμείνω για λίγο ακόμα στο φαινόμενο του δικομματισμού. Από την ίδια τους τη φύση τα κόμματα που κάθε φορά συγκροτούν αυτό το δίπολο ρέπουν στην αποσιώπηση των πραγματικών προβλημάτων, χρησιμοποιούν εξαντλητικά τη διπλή γλώσσα, άλλα να λένε όταν είναι στην αντιπολίτευση και άλλα να κάνουν όταν καταλαμβάνουν την εξουσία, να είναι ταυτόχρονα και με το ευρώ και με τη δραχμή. Όλο αυτό το άθλιο καθεστώς, που θεωρεί το κράτος λάφυρο της εκλογικής νίκης, έχει καταργήσει την έννοια της ευθύνης στην πολιτική και στους πολιτικούς και στέλνει μαζικά τους πολίτες είτε στην αποχή ή σε ακραίες επιλογές, Πιστεύουμε ότι αυτό το σκηνικό είναι επικίνδυνο για τη Δημοκρατία και γia την κοινωνία και πρέπει να ανατραπεί. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η ανασυγκρότηση του κεντρώου χώρου.
Φίλες και φίλοι
Η χώρα, η κοινωνία, η πολιτική ζωή, έχουν ανάγκη τον κεντρώο χώρο που οφείλει να είναι ειλικρινής στις αφηγήσεις και στις δεσμεύσεις του, που πρέπει να κρατήσει σταθερά ανοιχτό το μέτωπο των μεταρρυθμίσεων που είναι απαραίτητες όσο και επείγουσες για την ανάταξη της χώρας. Αυτήν τη σταθερή προσπάθεια το Ποτάμι θα συνεχίσει να την καταβάλλει δίχως ενδοιασμούς κι επιφυλάξεις.
Μόνο του; Ναι, αν χρειαστεί μόνο του. Δεν μας φοβίζουν οι εκλογές, δεν μας τρομάζουν οι πολιτικές μάχες, το έχουμε αποδείξει κι όποτε χρειαστεί θα το αποδείξουμε ξανά.
Όμως αυτές τις μάχες θα προτιμούσαμε να τις δώσουμε μαζί και με άλλες δυνάμεις. Μαζί με εσάς που βρίσκεστε σήμερα εδώ, μαζί με πολλούς περισσότερους που δεν είναι αυτήν τη στιγμή κοντά μας αλλά που μας παρακολουθούν. Το στοίχημα, το μεγάλο στοίχημα βρίσκεται στη δυνατότητά μας να κινητοποιήσουμε όσο γίνεται ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις με τις οποίες διατηρούμε μια βασική συναντίληψη για τα αδιέξοδα και τις πιθανές εξόδους. Όλος αυτός ο κόσμος, ένας ολόκληρος κόσμος, που αντιλαμβάνεται και που διαισθάνεται ότι οι λύσεις πρέπει να αναζητηθούν έξω από το δίπολο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ-Νέα Δημοκρατία. Αυτός ο κόσμος θα πρέπει να κινητοποιηθεί και να πάρει στα χέρια του το εγχείρημα της ανασυγκρότησης του κεντρώου χώρου. Τους προσκαλούμε και είμαστε έτοιμοι να εργαστούμε μαζί τους. Αυτό είναι που μας νοιάζει και όχι τίποτε συμφωνίες κορυφής ή συγκολλήσεις μηχανισμών.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε να κινητοποιήσουμε όλον αυτόν τον κόσμο αλλά οφείλουμε να προσπαθήσουμε. Και νομίζω πως ένα, μικρό έστω, δείγμα αυτών των προσπαθειών το ζούμε σήμερα, εδώ και τώρα.
Φίλες και φίλοι
Σε προσπάθειες σαν κι αυτή που γίνεται σήμερα εδώ συνηθίζουμε να λέμε πως πρέπει να κρατήσουμε αυτά που μας ενώνουν και να παραμερίσουμε αυτά που μας χωρίζουν. Όμως αυτή η συμβουλή αν και παραδοσιακή δεν είναι υποχρεωτικά σοφή.
Σε πολλούς ανθρώπους επικρατεί η εκτίμηση που αναφέρει πως οτιδήποτε σχετίζεται με το ΠΑΣΟΚ ή κατάγεται από αυτό είναι τοξικό και πάσα επαφή μαζί του πρέπει να αποφεύγεται. Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι αυτός ο ισοπεδωτικός αφορισμός αδικεί πρόσωπα και καταστάσεις αλλά η αυτή η αίσθηση είναι υπαρκτή και το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την αγνοήσουμε αρκούμενοι στην εύλογη επίκριση της νυν διακυβέρνησης. Οι επιδόσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν μπορεί να είναι κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όλους τους προηγηθέντες στην εξουσία.
Μιλώντας για την ανασυγκρότηση του κεντρώου χώρου γνωρίζετε και γνωρίζουμε τις δυσκολίες.
Οι αλαζονείες είναι πάντα ισχυρές, για παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνεται την ανασυγκρότηση με όρους προσχώρησης σε αυτό, απαίτηση που για εμάς, στο Ποτάμι, δεν έχει νόημα. Εξίσου παρούσες είναι και οι προσωπικές στρατηγικές που δεν έχουν άλλο στόχο παρά την επιστροφή στο προσκήνιο παραγόντων με ισχυρό προσωπικό στάτους. Είναι κι αυτή μια υπαρκτή εκδοχή των πραγμάτων που όμως εμάς, στο Ποτάμι, δεν μας συγκινεί. Όπως επίσης δεν μας συγκινούν και οι σκέψεις διάχυσης του Ποταμιού προς κάθε κατεύθυνση.
Σε μια προσπάθεια προσέγγισης είναι χρήσιμο το κάθε μέρος να αντιλαμβάνεται όχι μόνο τις πολιτικές θέσεις αλλά και τις συλλογικές ευαισθησίες του άλλου. Δεν είμαι αρμόδιος να μιλήσω για τις δικές σας ευαισθησίες, επιτρέψτε μου όμως να επισημάνω μερικές από τις δικές μας.
Πολλά μέλη, φίλοι, εθελοντές αλλά και στελέχη του Ποταμιού, το τελευταίο καιρό βιώνουμε ένα πολιτικό τραύμα. Δώσαμε δύο σκληρές εκλογικές μάχες, υπέστημεν τις άθλιες συριζέϊκες προβοκάτσιες που αποκαλούσαν τον Θεοδωράκη Μπομπολάκη και όχι μόνο. Παρά ταύτα πετύχαμε την κοινοβουλευτική μας εκπροσώπηση.
Η συνέχεια σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως εδώ στην Αχαΐα, υπήρξε θλιβερή. Ορισμένοι από τους βουλευτές που εκλέξαμε, μας εγκατέλειψαν αναζητώντας άλλες, πιο σίγουρες, κομματικές στέγες. Και επειδή το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, το τελευταίο που θα θέλαμε να μας συμβεί είναι να παλέψουμε, να πετύχουμε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση κι αυτός ή αυτή που θα εκλεγεί, λίγο καιρό μετά να μας παρατήσει και να μετακομίσει κάπου αλλού.
Φίλες και φίλοι,
Το Ποτάμι διατηρεί στάση ειλικρινούς υποστήριξης στην κίνηση των τριών. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της δικής μας παρουσίας σήμερα εδώ. Θα παραμείνουμε ενεργά παρόντες στις προσπάθειές σας όπως και σε κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης του κεντρώου χώρου και παράλληλα θα διατηρήσουμε την επιλογή να είμαστε χρήσιμοι και όχι ευχάριστοι.
Σας ευχαριστώ.
