Με ρώτησε η μικρή μου κόρη τι είναι η Παγκόσμια Ημέρα. Τι να απαντήσεις σε ένα παιδί προνηπιακής ηλικίας…Προσπάθησα απλοϊκά να της εξηγήσω πως υπάρχουν προβλήματα στον κόσμο, δεν είναι όλα ρόδινα, και μία φορά το χρόνο αφιερώνουμε μία ημέρα για να τα θυμόμαστε. Να σου και η επόμενη ερώτηση της μικρής μου «Πριγκίπισσας» - να με συγχωρέσει ο τέως υπουργός- «και γιατί μπαμπά δεν τα θυμόμαστε κάθε ημέρα και πρέπει να τα θυμόμαστε μια συγκεκριμένη;» Σαστισμένος της είπα πως πρέπει να πάω να φέρω γάλα, το μαγαζί της γειτονιάς θα έκλεινε, και θα της απαντούσα ερχόμενος. Χρόνο έψαχνα να σκεφτώ πως θα της το φέρω. Μάταια όμως διότι και η επιστροφή με βρήκε σιωπηλό. Ήμουν ευτυχής που είχε λησμονήσει το ερώτημα.
Πρώτο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου και τέσσερις σημαντικές Ημέρες (κατά του AIDS, εξάλειψη της Δουλείας, Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, Εθελοντισμού για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη). Πολλά άρθραχωρίς ισάριθμες δράσεις. Ομολογώ πως ορισμένακείμενα, λίγα τον αριθμό, σε συγκλονίζουν λόγω των προσωπικών βιωμάτων και της κοινωνικής ευαισθησίας των συγγραφέων τους. Τα υπόλοιπα χαρακτηρίζονται από αμοραλισμό και μίαόψιμη ετήσια ευαισθησία, χωρίς αντίκρυσμα.
Αναρωτιέσαι, εάν το πάθος της γραφίδας μετασχηματιζόταν σε αγώνα Εθελοντισμού για την Οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη αυτού του τόπου,πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα.
Απορείς, εάν η άσβεστη φλόγα που ξεχειλίζει από τα κείμενα των συγγραφέων μετουσιωνόταν σε διαχρονικό αγώνα κατά του ΑIDS, πώς θα διαμορφώνονταντα ποιοτικά χαρακτηριστικά της Δημόσιας Υγείας.
Διερωτάσαι,εάν ο σεβασμός και το δικαίωμα στη ζωή των ατόμων με Αναπηρία εμπεδωνόταν στησυνείδηση μας και γινόταν κομμάτι της Πρακτικής μας Φιλοσοφίαςπώς θα εξασφαλιζόταν η κοινωνική συνοχή, η πολιτισμική μας ανύψωση και η οικονομική μας ευημερία.
Τέλος, το ερώτημα που με ταλανίζει είναι εάν όλοι οι διαπρύσιοι κήρυκες της Ηθικής αγωνίζονταν για την εξάλειψη κάθε μορφής δουλείας, εάν αυτός ο κόσμος θα άλλαζε προς το καλύτερο.
Εκ του αποτελέσματος αναγνωρίζω πως είναι εύκολο να γράφεις και δύσκολο να δρας.
Δυστυχώς, όλοι γράφουμε καθήμενοι και δυσκολεύεται κάποιος να διακρίνει το ανάστημα του αρθρογράφου.
Όσο για τις απορίες μου, μάλλον ρητορικές θα τις έλεγες. Είμαι πεπεισμένος για ορισμένα θέματα.
Ο φόβος μου είναι πως ότανμεγαλώσει θα επανέλθει. Αγωνιώ για την στιγμή που θα πρέπει να της απαντήσω.
Υς: Βλέπετε, κάποιοι σοφοί της Παλιάς Πάτρας έλεγαν πως πένα χωρίς ιδρώτα, είναι αγώνας χωρίς μελάνι (χωρίς καταγραφή)… Κορφολόγημα Ζωής, κάτι ήξεραν και αυτοί!
