Σε πολλές περιπτώσεις, εδώ και χρόνια μάλιστα, είχε τεθεί ζήτημα το κατά πόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή ομάδα των Σοσιαλιστών. Ζήτημα που ξεκίνησε επί Τσίπρα όταν και ο τότε πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρίστατο στις συνεδριάσεις του ΕΣΚ ως «παρατηρητής», κάνοντας την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά να νιώθει ιδιαίτερα «άβολα».
Μια τέτοια μετατόπιση όμως, με πιο μόνιμα, αλλά και πιο επιτυχημένα εκλογικά χαρακτηριστικά έχει πετύχει ο πρωθυπουργός. Και χωρίς μάλιστα να γεννηθεί αμφιβολία για την συμμετοχή της ΝΔ στο ΕΛΚ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταφέρει μέσα σε σχεδόν 5 χρόνια, να εξαφανίσει δημοσκοπικά τους πολιτικούς του αντιπάλους, τους δελφίνους μέσα στην ΝΔ(αν υπάρχουν τέτοιοι)αλλά και όλη η ΝΔ να ομνύει στο όνομά του. Ένα παραδοσιακό κόμμα εξουσίας που ανέκαθεν αντιμετώπιζε τους Μητσοτάκηδες στην καλύτερη ως «σώγαμπρους».
Η αλήθεια είναι πως η ΝΔ έχει υποστεί μια σοβαρή πολιτική μετάλλαξη στην φυσιογνωμία της. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, χρειάστηκε μια δόση τύχης και ευνοϊκής συγκυρίας. Συνδυασμένης με μια ετοιμότητα ενός επιτελείου που ήξερε που να «στρίψει το καράβι» από τις πρώτες κιόλας μέρες. Και όχι μόνο να το στρίψει αλλά και που θέλει να το πάει. Οι μέρες που μια κυβέρνηση νομοθετούσε με την ανοχή των δανειστών, είχαν περάσει.
Τον Ιούλιο του 2019 ο Κυριάκος γνώριζε και ποιοι θα είναι εκείνοι που θα επιστρατευτούν να υπηρετήσουν την δεύτερη Μητσοτακική κυβερνητική θητεία ενός ακραιφνώς Καραμανλικού κόμματος. Πολλά φιλελεύθερα στελέχη, ισχυρές κεντροαριστερές «πινελιές» και στο προσκήνιο αλλά και σε δεύτερες θέσεις, συνέθεταν το σκηνικό την στιγμή που εμπεδωνόταν μια εικόνα δημόσιας ασφάλειας αλλά και σωστών χειρισμών στα εθνικά ζητήματα.
Ακόμα και στο πρώτο κύμα της πανδημίας-ιδιαίτερα οπαδοί του ΠΑΣΟΚ που διατηρούσαν το μένος τους προς τον Τσίπρα- είχαν μετατραπεί σε διαπρύσιους κήρυκες του αφηγήματος της ΝΔ αναρωτώμενοι δημόσια «τι θα είχε συμβεί αν την πανδημία την χειριζόταν ο Πολάκης»…Ικανή μερίδα όλων αυτών από τότε εξακολουθεί να νιώθει άνετα με τον Κυριάκο. Το ασαφές και θολό στίγμα του ΠΑΣΟΚ και η lifestyle χωρίς περιεχόμενο εικόνα του χειμαζόμενου ΣΥΡΙΖΑ τους κάνουν να αισθάνονται δικαιωμένοι για τις μέχρι τώρα επιλογές τους.
Ο Μητσοτάκης από την άλλη, έχει αντιληφθεί πως από τα δεξιά του δεν θα έχει άλλες απώλειες. Τα τρία κόμματα που έχει στα πλευρά του, αποτελούμενα από καθαρόαιμους συντηρητικούς ψηφοφόρους δεν αποτελούν για εκείνον κίνδυνο. Πιθανώς να θεωρεί πως έχουν «πιάσει ταβάνι». Πολλώ δε μάλλον όταν την αντιπολίτευση στο Μαξίμου την κάνουν στελέχη σαν τον Αντώνη Σαμαρά, που έχει και την θεσμική ιδιότητα του πρώην πρωθυπουργού, αλλά και στελέχη σαν τον Μάκη Βορίδη με το γνωστό παρελθόν…Εξάλλου ισοφαρίζει την όποια «χασούρα» με νομοσχέδια όπως εκείνο του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια αλλά και την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.
Επιπλέον οι «ρωγμές» της διακυβέρνησης στα ζητήματα των Τεμπών, της δημόσιας τάξης και της συνταγματικής λειτουργίας των θεσμών, με την σφραγίδα μάλιστα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δεν φαίνεται να απασχολούν ένα ακροατήριο που έχει συσχετίσει την «προοδευτική διακυβέρνηση» με την ραγδαία υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου και της επισφάλειας στην διεθνή παρουσία της χώρας. Η έννοια του failed state με το οποίο φλέρταρε η Ελλάδα άλλωστε δεν ηχεί και πολύ μακριά στα αυτιά όλων. Με την ΝΔ να έχει και αυτή βασική ευθύνη για την τότε πορεία προς την άβυσσο.
Οχτώ ολόκληρα χρόνια μετά την ανάληψη της ηγεσίας της ΝΔ, ο Μητσοτάκης γνωρίζει πως κυβερνάει με κοινωνική συναίνεση. Ξέρει όμως πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Οι προφητείες περί «κυβέρνησης 8ετίας» που διέδιδαν οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ το 2009 και οι «χρησμοί» για τον «ανίκητο Τσίπρα» το 2015, ηχούν στα αυτιά του μάλλον αστείες.
*Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός.
ΜΑ Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία, ΕΑΠ
