Με δύο υπέροχα τραγούδια της έντεχνης λατινοαμερικανικής και της ελληνικής μουσικής, το «Εχουμε χρόνο ακόμα μάτια μου...» (https://youtu.be/rMuTXcf3-6A) που ανάρτησε στις 31 Ιανουαρίου και το «Δεν έχω χρόνο μάτια μου» (https://youtu.be/77d53wnhKPo) στις 29 Ιανουαρίου, στον προσωπικό του λογαριασμό στo facebook, αποχαιρέτησε τα επίγεια ο Πατρινός συναγωνιστής Νίκος Σακελλαρόπουλος. Πρόκειται για τον συνταξιούχο τεχνικό του Ταμείου της ΕΤΗΠΤΑ, εργαζόμενο ως λινοτύπη,συνταξιούχο μέχρι πρότινος, συνάδελφο των εφημερίδων Αθηνών, που κατοικοέδρευε στην Πάτρα εδώ και αρκετά χρόνια.
Τα τελευταία χρόνια χτυπημένος από την επάρατο ασθένεια είχε απομακρυνθεί από εκδηλώσεις δεδομένου ότι ταλαιπωρούνταν σημαντικά ο οργανισμός του. Άλλωστε το έντεχνο που ανάρτησε το εννοούσε κυριολεκτικά και μεταφορικά: «Δεν έχω χρόνο μάτια μου»!
Τελευταία επιθυμία του αείμνηστου ήταν η σορός του να αποτεφρωθεί, όπως και έγινε.
Οντότητα πολιτικοποιημένη, αγωνιστή μαχητικό για τις αριστερές ιδέες του μέχρι τέλους της ζωής του, τον χαρακτηρίζουν όσοι τον γνώρισαν από κοντά, συμπεριλαμβανομένου και του διαχειριστή του Istologiou G. Mosxou, που έτυχε να γνωρίσει τον Ν. Σακελλαρόπουλο από χρόνια στην Αθήνα που βρέθηκε και μετά στην επιστροφή του στα πατρικά χώματα.
Ο Νίκος Σακελλαρόπουλος από μικρή ηλικία ήταν ενταγμένος στον χώρο του ΚΚΕ, αλλά ανήσυχο πνεύμα, όπως ήταν, αποχώρησε στον καιρό της μεγάλης διάσπασης του κόμματος και παρέμεινε στον ΣΥΝ. Ακολούθησε στον ΣΥΡΙΖΑ κια αποχώρησε από εκεί μαζί με την ομάδα της τάσης του Αριστερού Ρεύματος, στο οποίο είχε ενταχθεί, εντασσόμενος στην ΛΑΕ του Λαφαζάνη. Φυλλορροώντας το κόμμα της ΛΑΕ έμεινε ανένταχτος και διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τους ομοϊδεάτες του. Έδινε δε τακτικό παρών στις αντιστασιακές εκδηλώσεις, δεδομένου ότι η γενεαλογική ρίζα του ήταν στην Αριστερά. Και είχε επαφή με την Εθνική Αντίσταση.
Σε πιστοποιητικό του 12ου Συνταγμ. ΕΛΑΣ, υπογραφόμενο από τον διοικητή του Βλάση Ανδρικόπουλο, στις 6 Δεκεμβρίου 1944, αναφέρονται τα παρακάτω:
«Πιστοποιούμεν ότι ο συν. Ν. Σακελλαρόπουλος, του Ιω. κλάσεως 1939, εκ Συχαινών Αχαΐας, υπηρετών παρ' ημίν από την 10.10.1944, εφονεύθη περισυλλέγων νάρκας ως συνεγείον μας Ναρκοσυλλεκτών είς Σελιανίτικα Αχαΐας την 23ην Νοεμβρίου 1944, κατά την διάρκεια εκτελέσεως της εργασίας του».
Το χωράφι έπρεπε να καθαριστεί για να σπαρθεί και να επιβιώσει οικογένεια χωρικού των Σελιανιτίκων. Το έργο της αποναρκοθέτησης ανέλαβε ο αντάρτης του ΕΛΑΣ, θείος του αείμνηστου.
(από την σελίδα στο fb του Γιώργου Μόσχου
