Εξομολογούμαι πως δεν χρησιμοποίησα ποτέ την ευχή "καλή Παναγιά", παρ' ότι την άκουσα και τη διάβασα εκατοντάδες φορές.
Ωστόσο την αποδέχθηκα και την ερμήνευσα αμέσως, χρησιμοποιώντας την κοινή λογική: η ευχή έχει μία οφθαλμοφανώς ξεκάθαρη έννοια. Σου εύχεται δηλαδή αυτός που τη διατυπώνει, να περάσεις καλά και με υγεία την μεγάλη ημέρα της Παναγίας. Την ίδια έννοια εμπεριέχουν και άλλες ευχές, όπως καλό δεκαπενταύγουστο, καλές διακοπές, καλή χρονιά, καλά Χριστούγεννα, καλό Πάσχα. Αντιτείνω στους "πολέμιους" της ευχής "καλή Παναγιά", οι οποίοι διερωτώνται αν υπάρχει και "κακή Παναγιά", πως αντίστοιχα υπάρχει και κακός δεκαπεταύγουστος, κακές διακοπές, κακή χρονιά, κακά Χριστούγεννα, κακό Πάσχα κ.ο.κ.
Επειδή όμως αναφερόμαστε σε ευχές, κανείς δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει το επίθετο "κακός, κακή, κακό" διότι τότε δεν θα ευχόταν αλλά θα καταριώταν.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα, αλλά με περισσή ευκολία γίνονται πολύπλοκα. Στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε και η μετατροπή ενός ελάσσονος σημασίας ζήτημα σε μείζον, δεν αργεί.
Πράγματι λοιπόν, το θέμα θα περιοριζόταν στα μικρά και μίζερα σχόλια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δυστυχώς όμως η συζήτηση επισημοποιήθηκε μετά την τοποθέτηση Ιεράρχη, ο οποίος στην ουσία εγκάλεσε όσους πιστούς χρησιμοποιούσαν την ευχή, χαρακτηρίζοντάς την ως "διχαστική" που "δεν στέκει ούτε λεκτικά, ούτε θεολογικά".
Πρόκειται για τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο, ο οποίος είναι αλήθεια πως δεν συνηθίζει να εκφράζεται με τρόπο που να προκαλεί και είναι βέβαιο πως και σε αυτή την περίπτωση δεν είχε τέτοια πρόθεση.
Αγνόησε όμως ο κ. Ιερόθεος, μία πολύ σημαντική παράμετρο αυτού του θέματος για το οποίο αποφάσισε να τοποθετηθεί: πως ο διχαστικός λόγος δεν επισημοποιείται, διότι τότε διχάζει ακόμη περισσότερο.
Από τη στιγμή που χιλιάδες πιστοί ενέταξαν στο ευχολόγιό τους τη συγκεκριμένη φράση, είναι αναφαίρετο δικαιωμά τους να τη χρησιμοποιούν και να τους εκφράζει. Δεν βλασφημούν, δεν αμαρτάνουν, δεν χυδαιολογούν. Αντίθετα, εύχονται και εκφράζουν με αυτό τον τρόπο την πίστη τους. Με τον τρόπο που εκείνοι πιστεύουν πως μπορούν να την εκφράσουν, ελεύθερα όπως πρεσβεύει η Εκκλησία μας και η Δημοκρατία.
Συνθέτοντας και όχι διχάζοντας, πιστοί αλλά και άπιστοι είναι απόλυτα ελεύθεροι να εκφράζονται. Αρκεί μία και μόνο προϋπόθεση: ο σεβασμός του ενός προς τον άλλον.
Αυτό το δικαίωμα οφείλει η Εκκλησία να προστατεύσει με κάθε τρόπο.
Λεκτικές, Θεολογικές και άλλες αναλύσεις μπορεί να δίνουν χρήσιμα συμπεράσματα.
Όχι όμως όταν κηρύσσονται από Άμβωνος
