Στην ερώτηση «γιατί Γιώργος Παπανδρέου;», στις εσωκομματικές εκλογές, η απάντηση δεν έρχεται απ’ το παρελθόν. Έρχεται απ’ το μέλλον.
Ο Γιώργος Παπανδρέου μιλά για ένα ανοικτό, συμμετοχικό, πολυφωνικό, αλληλέγγυο στην κοινωνία και στη νεολαία Κίνημα, για έναν πολιτικό οργανισμό που δεν στέκεται πάνω αλλά δίπλα στον άνθρωπο και στις ανάγκες του.
Και μιλά τη γλώσσα της αλήθειας. Όσο δυσάρεστη κι αν είναι, ιδίως για τα λογής συμφέροντα που έχουν γαλουχηθεί με την ιδέα της καθυπόταξης και χειραγώγησης της κοινής γνώμης και άρα και του μέλλοντος μας.
Πρωτοπόρος πολιτικός. Και μεταρρυθμιστής. Βαθιά δημοκράτης και προοδευτικός. Ανοικτός σε κάθε νέα ιδέα. Ακόμα και με όρους συμπεριφορικούς, διαλλακτικός, ευγενής, προσηνής, συναινετικός, ανθρώπινος, το αντίθετο του υπερόπτη και αλαζόνα.
Μετρούν κι αυτά στις πολιτικές προσωπικότητες.
Και είναι στοιχεία, όλα μαζί, που τού τ’ αναγνωρίζουν ακόμα και όσοι είναι μετωπικά απέναντι του, σε άλλη πολιτική και ιδεολογική όχθη.
Οι πολιτικές του, οι ιδέες και οι επιλογές του, δικαιώθηκαν απ’ την ίδια τη ζωή και την πραγματικότητα. Και ας συνάντησαν, όταν εκτυλίσσονταν, τρομερές αντιστάσεις, ακόμα και χλεύη. Η δικαίωση ήρθε, αθόρυβα, μέσα απ’ την υιοθέτηση των επιλογών του, απ’ τον δρόμο που ακολούθησαν όσοι τον διαδέχθηκαν, χωρίς εν τούτοις να έχουν το σθένος -ιστορικά και πολιτικά- να τού το αναγνωρίσουν.
Τομές σε κάθε πτυχή της πολιτικής.
Προσαρμογή και έκφραση της προοδευτικής παρακαταθήκης σε καθημερινές λειτουργίες, όπως η διαφάνεια, η στήριξη των αδυνάτων, ο σεβασμός στα ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα, οι νέοι άνθρωποι, η αξιοπρέπεια, η εθνική περηφάνια, η Αυτοδιοίκηση, ο ψηφιακός μετασχηματισμός, η διαφορετικότητα, η Παιδεία, η Υγεία, η Δικαιοσύνη, η ατζέντα για το περιβάλλον, η πράσινη ανάπτυξη, που κι αυτή λοιδωρήθηκε, πριν γίνει ατζέντα, τελικά, της παγκόσμιας κοινότητας και παγκόσμιος στόχος σήμερα.
Μένω στη διαπίστωση του πολιτικού που δείχνει ότι προηγείται της εποχής του.
Και «διαβάζω» τις ομιλίες, τα κείμενα του, τις τοποθετήσεις του με όρους μέλλοντος. Και όχι παρόντος ή παρελθόντος.
Και αυτό, μάλλον, κάνουν και πολλοί άλλοι. Και κάπως έτσι, θεωρώ, εξηγείται κι η ραγδαία δημοσκοπική άνοδος του χώρου απ’ την στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να διεκδικήσει την ηγεσία του. Δίπλα και όχι πάνω απ’ τον πολίτη.
Τιμώ, σέβομαι και αναγνωρίζω την πορεία και διαδρομή όλων των υποψηφίων προέδρων .
Αλλά, αυτή την ώρα, ο τόπος έχει ανάγκη από φωνές που θα μάς δείξουν δρόμους μακριά απ’ το τέλμα, τη στασιμότητα, τη μίζερη και συμβιβαστική διαχείριση που απλώς διαιωνίζει παθογένειες και μάς πληγώνει.
Γι’ αυτό «Γιώργος Παπανδρέου», στις εσωκομματικές της Κυριακής.
