Η αλήθεια είναι πως εάν ο νυν Δήμαρχος Πατρέων μελετούσε και ενστερνιζόταν τις καλές πρακτικές των ανεπτυγμένων κρατών της Δύσης -ή έστω της σύγχρονης Ρωσίας που πόρρω απέχει σε αφθονία και ανάπτυξη από την αγαπημένη του γκρίζα ΕΣΣΔ (που κατέρρευσε το 1990)- ίσως η Πάτρα να φαινόταν να έχει ελπίδες για ένα εντυπωσιακό, προοδευτικό makeover.
Αντίθετα, οι εμμονές του και η απέχθεια στις σύγχρονες μεθόδους προόδου (Ευρώπη, ιδιωτικός τομέας, ΣΔΙΤ, χορηγίες κλπ) μας στερεί πολλές ευκαιρίες, όχι μόνο πρακτικά για τη χρηματοδότηση αναπτυξιακών προγραμμάτων αλλά, κυρίως, για το Στρατηγικό Όραμα που πρέπει να έχει η πόλη, δηλαδή το μελετημένο Σχέδιο το οποίο θα υπηρετήσουν όλοι οι Δήμαρχοι που θα έρθουν, ανεξαρτήτως των ιδεολογικών τους προτεραιοτήτων.
Στην πράξη βέβαια, ο δήμαρχος της Λαϊκής Συσπείρωσης, για καλή μας τύχη, δεν μπορεί να αποφύγει το όραμα και τις κοπιώδεις ενέργειες άλλων οντοτήτων για βελτίωση της ζωής των δημοτών μας, τις οποίες όμως, κατά πάγια πολιτική του, προπαγανδιστικά τις οικειοποιείται, ως δήθεν δικές του. Με άλλα λόγια, απλώς κάθεται και περιμένει ποια νέα πρωτοβουλία έχει ωριμάσει από άλλους για να μπει και ο δήμος εκεί, ως αναγκαίος partner (κατ’ όνομα συνήθως, καθώς τα χρήματα είναι από ξένον κουμπαρά και όχι δημοτικό, όπως και η αρχική ιδέα του project), αφού τα έργα αφορούν δημόσιο όφελος, οπότε υποχρεωτικά πρέπει ο δήμος να εμπλακεί εκ του νόμου.
Ισχυρίζεται για παράδειγμα ότι έργα του είναι (επιγραμματικά και ενδεικτικά θα αναφέρω): το Νότιο Πάρκο (ολοκληρωτικά σχεδόν έργο του ΟΛΠΑ), η ανακαίνιση των Δημοτικών Σφαγείων (Πρωτοβουλία και υλοποίηση του Επιμελητηρίου και της Περιφέρειας με πρόγραμμα INTERREG), το υπόγειο τραίνο (κυβερνητική απόφαση του Υπουργείου, με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση), ανακαίνιση Δημοτικού Θεάτρου (Υπουργείο Πολιτισμού με πρόγραμμα χρηματοδότησης), το «δωρεάν» νερό από το Φράγμα Πείρου-Παραπείρου (εμπόδισε τη δημιουργία διαδημοτικού Φορέα Διαχείρισης και ήδη το έκανε δώρο στον Κόκκαλη της ΙΝΤΡΑΚΟΜ, ανοίγοντας τον δρόμο στην ιδιωτικοποίησή του -δηλαδή ό,τι υποτίθεται απεχθάνεται, ακριβώς αυτό έκανε: δώρο συνειδητά στο «κεφάλαιο», εις βάρος όλων μας), τα περίφημα Υπνωτήρια Αστέγων (πρόγραμμα που έτρεξε σε 7-8 άλλους Δήμους πολλούς μήνες πριν, με ευρωπαϊκά «μισητά» χρήματα, και εμείς τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, λίγες μέρες πριν χαθεί η χρηματοδότηση!).
Μεγάλος και λυπηρός ο κατάλογος. Όχι γιατί έργα δε γίνονται, αλλά γιατί η τωρινή Δημοτική Αρχή, πέραν από το ότι είναι αυτοδιοίκηση ασκούμενη από επιτροπές αποφάσεων Βορείου Προαστείου των Αθηνών σε απευθείας σύνδεση και με δανεικό e-mail, ευτελίζοντας τον θεσμό, υποβαθμίζει τον ρόλο του Δημάρχου σε απλό διαχειριστή. Υπό αυτή την έννοια δεν χρειαζόμαστε ούτε καν εκλογές για Δήμαρχο. Αρκεί να προσλάβουμε έναν καλό ιδιώτη λογιστή να κρατάει τα βιβλία και κάποιος φορέας να ασχοληθεί με τα έργα στη πόλη: Η Ευρώπη, ο ΟΛΠΑ, η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, το Επιμελητήριο, ιδιωτικοί φορείς και οι ΜΚΟ. Μόνο που ο λογιστής αυτός δε θα έχει το θράσος να τα παρουσιάζει ως δικά του.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση που το σπιράλ κυκλοφόρησε πρόσφατα στην πόλη
