Για τα απερίγραπτα συναισθήματα της χαράς, της ελπίδας και της ανακούφισης που διαδέχονται τώρα αυτά της παρατεταμένης αγωνίας και του συνεχούς φόβου ότι η ζωή τους βρίσκεται σε κίνδυνο, μιλούν στο newsit.gr τρεις γυναίκες που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες και θα εμβολιαστούν για τον κορονοϊό τις επόμενες ημέρες.
Την Παρασκευή, 19 Μαρτίου, άνοιξε η πλατφόρμα των ραντεβού για εμβολιασμό COVID-19 των ατόμων με υποκείμενα νοσήματα πολύ υψηλού κινδύνου – ομάδα Α. Οι πολίτες που ανήκουν στην ομάδα Α είναι περίπου 250.000. Σε αυτήν ανήκουν άνθρωποι που έχουν κάνει μεταμόσχευση συμπαγών οργάνων ή αιμοποιητικών κυττάρων και άτομα σε λίστα αναμονής για μεταμόσχευση οργάνου. Δεύτερη ομάδα είναι η νεφρική ανεπάρκεια – υποβολή σε αιμοκάθαρση. Τρίτη ομάδα τα άτομα που νοσούν με κυστική ίνωση. Μια τέταρτη κατηγορία είναι ο καρκίνος υπό αγωγή με μερικές υποκατηγορίες ακόμα και συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Ακολουθούν σοβαρά χρόνια νοσήματα του αναπνευστικού, η σοβαρή καρδιακή νόσος και άτομα σε ανοσοκαταστολή.
Τρεις γυναίκες που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες και παίρνουν τώρα σειρά για εμβολιασμό, μιλούν στο newsit.gr για τη σφοδρή αλλαγή που έζησαν στην καθημερινότητά τους από την αρχή της πανδημίας, αλλά και για τη μεγάλη ελπίδα που νιώθουν τώρα που θα εμβολιαστούν.
Χριστίνα Πέτρου, ασθενής με κυστική ίνωση, μητέρα ενός 5χρονου κοριτσιού: «Μου έφυγε ένα μεγάλο άγχος»
«Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ανακούφιση που επιτέλους θα ξεκινήσει ο εμβολιασμός των ασθενών με κυστική ίνωση. Ανυπομονώ να εμβολιαστώ και ευελπιστώ με το εμβόλιο να αποκτήσω ανοσία, ώστε να προστατευτεί ο οργανισμός μου από τις δυσάρεστες επιπτώσεις που προκαλεί ο συγκεκριμένος ιός, καθώς στην κυστική ίνωση το πιο ευάλωτο όργανο είναι οι πνεύμονες. Μακροπρόθεσμα και εφόσον εμβολιαστεί επαρκές ποσοστό του πληθυσμού θα μπορώ να επανέλθω εγώ και η οικογένεια μου στην προ covid καθημερινότητα. Θα μπορώ να έχω επαφές με τους φίλους μου και τους συγγενείς μου και να επισκέπτομαι με μεγαλύτερη άνεση τους θεράποντες ιατρούς μου στη Μονάδα Κυστικής Ίνωσης του νοσοκομείου που παρακολουθούμαι, ενώ το παιδί μου θα μπορεί να επανέλθει στις σχολικές του δραστηριότητες.
Η κόρη μου είναι 4 ½ ετών και τη φετινή χρονιά είτε κάνει τηλεκπαίδευση είτε δεν πηγαίνει καθόλου σχολείο. Πώς να τη στείλω όταν βλέπουμε ότι υπάρχουν τόσα κρούσματα στα σχολεία κι ενώ εγώ αντιμετωπίζω τόσο επικίνδυνη νόσο; Του χρόνου που θα έχουμε την οικονομική δυνατότητα, μιας και κάνουμε διαρκώς οικονομίες γι’ αυτό, θα τη στείλω σε ιδιωτικό σχολείο στο οποίο έχω ήδη τσεκάρει τους χώρους, τον εξαερισμό και τον αριθμό των μαθητών στην τάξη. Δεν γίνεται αλλιώς, στο σχολείο της είναι πολυπληθές το τμήμα. Τις λίγες φορές που πήγε, απομονωνόταν στα διαλείμματα και φορούσε διπλή μάσκα για να προστατέψει εμένα.
Λόγω της κοινωνικής απομόνωσης για την προφύλαξη μου από τον κορονοϊό, δεν έχω βοήθεια από το οικείο περιβάλλον στις καθημερινές μου δουλειές και στις δυσκολίες της καθημερινότητας ως ασθενής με περιορισμένες δυνατότητες. Η ζωή μου έχει αλλάξει αρνητικά καθώς δεν έχω πλέον επαφές με συγγενείς και φίλους. Έχω κάνει μήνες να τους δω. Mόνο το καλοκαίρι που τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα και η πανδημία δεν κάλπαζε, κατάφερα να δω τη μητέρα μου σε εξωτερικό χώρο και φορώντας και οι δύο μάσκες. Για εμάς βέβαια, οι μάσκες δεν ήταν ποτέ πρόβλημα. Έχουμε συνηθίσει να είμαστε με αυτές πολλές ώρες από την εμπειρία μας στις μονάδες όπου παρακολουθούμαστε. Έχει άλλωστε και η αδερφή μου κυστική ίνωση.
Ευτυχώς ο σύζυγός μου μπορεί και τηλεργάζεται εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο, για να με προστατέψει. Ο ίδιος ανυπομονεί να εμβολιαστώ, καθώς αγωνιά καθημερινά για την κατάσταση της υγείας μου. Ο γαμπρός μου έχει εμβολιαστεί ήδη χωρίς να έχει παρενέργειες.
Εγώ είμαι φιλόλογος και έκανα ιδιαίτερα μαθήματα, αλλά δεν τίθεται κανένα ζήτημα να μπορώ να δουλέψω την εποχή του κορονοϊού.
Η αποχή μου από τις καθιερωμένες εξετάσεις μου, καθώς και η δυσκολία πρόσβασης στον χώρο του νοσοκομείου, είναι μία πολύ σημαντική δυσκολία που αντιμετωπίζω. Πρέπει κάθε 3 μήνες το αργότερο να κάνω συγκεκριμένες εξετάσεις όπως η σπυρομέτρηση, όμως παρακολουθούμαι στο Σισμανόγλειο το οποίο έγινε εξ ολοκλήρου covid νοσοκομείο. Πώς να διακινδυνέψω να μπω εκεί μέσα; Πήρα το ρίσκο να τις καθυστερήσω λίγο. Τη συνταγή με τα φάρμακά μου, μού είπαν ότι θα μου την παραδώσουν σε ένα περίπτερο έξω από την πύλη του νοσοκομείου.
Όσο για το ποιο εμβόλιο θα κάνω, μετά τις τελευταίες εξελίξεις με το εμβόλιο της Astrazeneca διατηρώ επιφυλάξεις, όμως το μόνο σίγουρο είναι πως τα οφέλη του εμβολιασμού και η προστασία που θα μου προσφέρει το εμβόλιο, όποιο κι αν είναι αυτό, θα είναι πολύ σημαντικότερα για μένα από τις τυχόν παρενέργειες.
To ραντεβού για την πρώτη δόση το έχω στις 10 Απριλίου και στις 4 Μαΐου θα κάνω τη δεύτερη δόση. Μου έφυγε ήδη ένα μεγάλο άγχος».
Έλενα Καραμπή, μεταμοσχευμένη νεφροπαθής, ιδρύτρια της ομάδας «Δωρεά οργάνων- Δώρο Ζωής»: «Παίρνουμε τη ζωή μας πίσω»
«Μόλις πήρα ραντεβού για να εμβολιαστώ, την Δευτέρα 22 Μαρτίου στις 09.30 στο Ωνάσειο! Είμαι μεταμοσχευμένη εδώ και 29 χρόνια. Στα 46 της η μητέρα μου, μού έκανε δώρο ένα πολύ καλό νεφρό. Έτσι, ήταν σαν να με γέννησε 2 φορές. Τώρα με το εμβόλιο, πάω για την τρίτη επανεκκίνηση. Η νεφρική ανεπάρκεια με χτύπησε όταν ήμουν 25 ετών. Δυστυχώς, όταν παρουσιάστηκαν τα πρώτα συμπτώματα, ήμουν ήδη δρομολογημένη για αιμοκάθαρση. 1/7/1991 μπήκα εκτάκτως στην αιμοκάθαρση, 3 φορές την εβδομάδα για 4 ώρες. Αυτό κράτησε 6, 5 μήνες.
Όσον αφορά στους περιορισμούς που έφερε η πανδημία στη ζωή μου, εγώ είμαι μεταμοσχευμένη και έτσι σκεφτόμουν πάντα πως είμαι τυχερή που έχω λάβει το δώρο ζωής. Φυσικά η μεταμόσχευση δεν είναι θεραπεία, αλλά είναι μια εναλλακτική μακριά από το βάσανο της αιμοκάθαρσης.
Το κόστος όμως σε ψυχολογικό επίπεδο από την πανδημία, ήταν βαρύ φορτίο. Είμαι δραστήριος άνθρωπος και προ κορονοϊού, είχα αθλητική δραστηριότητα και κοινωνική ζωή. Προσπάθησα μέσα από τη διαδικτυακή μου δράση να κάνω την καθημερινότητα όσο γίνεται πιο υποφερτή. Όμως κι εγώ κι ο σύζυγος μου είμαστε σε οριακή συναισθηματική κατάσταση. Η αβεβαιότητα που νιώθουμε επί μήνες, ασθενείς σαν κι εμάς, όταν βλέπουμε τα απανωτά κρούσματα, τους αρνητές αλλά και το διχασμό, είναι μεγάλη. Οι αρνητές μου προκάλεσαν μεγάλη αναστάτωση, παρότι είμαι από τους ανθρώπους που θέλω να εξετάζω όλες τις πλευρές.
Όσο είμαι ανεμβολίαστη πάντως, το να μένω αυστηρά κλεισμένη στο σπίτι είναι μονόδρομος. Τώρα, σε δύο μέρες, αυτό θα αρχίσει να αλλάζει. Ο εμβολιασμός μου είναι πια χειροπιαστός, νιώθω ανακούφιση και ταυτόχρονα έναν μικρό ενδοιασμό. Είναι λογικό νομίζω, είναι κάτι πρωτόγνωρο. Έχω όμως προσδοκίες από το εμβόλιο, να πάρουμε τη ζωή μας πίσω, να μπορέσουμε να ζήσουμε φυσιολογικά ξανά και να ανακάμψει όλη η χώρα.
Ο πατέρας μου έχει ήδη εμβολιαστεί και σε αναμονή είναι η μητέρα μου και ο σύζυγος μου. Ο άντρας μου είναι συνταξιούχος κι ανέλαβε από την αρχή της πανδημίας τις εξωτερικές δουλειές – το σούπερ μάρκετ, τις δημόσιες υπηρεσίες κτλ. Φυσικά άλλαξε πολλά και αυτός στη ζωή του για να με προστατέψει. Τους γονείς μου όμως είχα 4 μήνες να τους δω κι επειδή προέκυψε πρόβλημα κι έπρεπε να τους βοηθήσω, τους είδα ξανά πριν από λίγες μέρες».
Ευαγγελία Οικονομούλα, ρευματοπαθής, υπεύθυνη της «Ελληνικής Εταιρείας Αντιρευματικού Αγώνα» στην Θεσσαλία: «Πείσμωσα να νικήσω τον ιό»
«Εμείς, ως χρόνιοι ασθενείς, γνωρίζουμε πως είναι να έχεις υποχρεώσεις απέναντι στον συνάνθρωπο σε θέματα υγείας. Με τις οδηγίες και τις συμβουλές των γιατρών μας για τον εμβολιασμό, τώρα νιώθουμε ελπίδα. Κάνοντας το εμβόλιο θα νιώσω ανακουφισμένη και ασφαλής, θα ατενίζω το μέλλον με πολλές προσδοκίες και ελπίδες.
Η πρωτόγνωρη κατάσταση της πανδημίας, έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές στους ασθενείς με ρευματολογικά αυτοάνοσα νοσήματα. Όλο αυτό το διάστημα αισθανθήκαμε πως χάσαμε το δικαίωμα για μια καλή ποιότητα ζωής.
Νιώσαμε φόβο και ανασφάλεια για την υγεία μας, καθώς δεν υπήρχε δυνατότητα για τα προγραμματισμένα ραντεβού με τους γιατρούς μας και πολλές φορές υπήρξε καθυστέρηση στις θεραπείες μας.
Είχαμε θλίψη για την υγεία των δικών μας ανθρώπων αλλά και για τους περιορισμούς που μας επέφερε ο κορονοϊός με τα διαρκή lockdown. Ένα καθημερινό άγχος για το μέλλον μας και πως θα τελειώσει αυτή η κατάσταση αλλά και οργή και θυμό για την διαχείριση της πανδημίας από τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και την συνεχή παράταση των όπως φαίνεται αναποτελεσματικών μέτρων. Όλα πλέον είναι διαφορετικά, διαφορετικές γιορτές, γενέθλια, γεννήσεις, γάμοι, ακόμη και οι απώλειες είναι διαφορετικές. Όλα αυτά είχαν και έχουν ένα μεγάλο ψυχικό κόστος για εμάς.
Η πιο δύσκολη στιγμή για εμένα ήταν όταν νόσησα με κορονοϊό και έπρεπε να το ανακοινώσω στην οικογένειά μου. Για κάποιες ημέρες είχα περίεργα και πρωτόγνωρα συμπτώματα. Είχα βαριά ανάσα, πυρετό και κυρίως φόβο. Μίλησα με την αγαπημένη μου γιατρό από το τοπικό Κέντρο Υγείας η οποία με συμβούλεψε να κάνω άμεσα τεστ. Το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Σκέφτηκα ότι πρέπει να το πω στα παιδιά μου. Στην άκρη του τηλεφώνου ακούω τις φωνές τους γεμάτες από αγωνία.
– Μανούλα πες μας, είσαι αρνητική;
Βρίσκω την δύναμη να τούς απαντήσω με σταθερή φωνή…«όχι, είμαι θετική και θα τα καταφέρω».
Πέρασα δύο πολύ δύσκολους μήνες, με πολλά σκαμπανεβάσματα, χαμηλό οξυγόνο και υψηλό ιικό φορτίο, αλλά έδωσα τη μάχη μου και βγήκα νικήτρια. Με συμμάχους τους γιατρούς και τις νοσηλεύτριες στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας. Μου είπαν ότι ήταν σχεδόν θαύμα που δεν είχαμε κάποια δυσάρεστη κατάληξη, αλλά εγώ ήξερα ότι ήμουν θυμωμένη και πεισμωμένη να νικήσω τον ιό.
Βέβαια, όπως λένε και πολλοί άλλοι ασθενείς που το έχουν βιώσει, ο ιός σου αφήνει αρκετά κατάλοιπα, αλλά είμαι αισιόδοξη ότι και αυτά θα υποχωρήσουν. Οι κόρες μου είναι θετικές στο να εμβολιαστώ, παρόλα αυτά έχουν μια μικρή επιφύλαξη καθώς έχουν κυκλοφορήσει κάποιες ειδήσεις για ορισμένες παρτίδες του εμβολίου Astrazeneca ότι δημιουργούν θρομβώσεις. Όμως, είναι πολύ χαμηλό το ποσοστό των ατόμων που εμφανίζουν αυτές τις επιπλοκές, κι αυτό είναι κάτι το θετικό».
Ρεπορτάζ: Δήμητρα Τριανταφύλλου / newsit.gr
