Την εορτή του Προφήτου Ηλία και προστάτη του γιόρτασε σήμερα το γραφικό χωριουδάκι του Πουρναροκάστρου. Μεγάλος αριθμός ευλαβών προσκυνητών ανηφόρισαν στο λόφο του οικισμού για να ανάψουν κεριά και λαμπάδες μπροστά στην εικόνα του Προφήτη και να ζητήσουν την ευλογία του.
Οικογένειες με μικρά παιδιά, νέοι αλλά και μεγαλύτεροι, με αυτοκίνητα και δίκυκλα έφτασαν με την ανατολή του ήλιου και το δροσερό πρωϊνό αεράκι στον μικρό και όμορφα στολισμένο με άνθη και ελληνικές σημαίες ναό του Αη Λιά και παρακολούθησαν την Θεία Λειτουργία που επιμελήθηκαν ο Εφημέριος του Ιερού Ναού Ελεκίστρας πατήρ Δημήτριος Παναγόπουλος και ο Εφημέριος του Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Ρωμανού πατήρ Χρήστος Παναγάκης. Εν συνεχεία, πολύς κόσμος προσευχήθηκε για την ανάπαυση των ψυχών των κεκοιμημένων συγγενών και φίλων τους στο νεκροταφείο που βρίσκεται πλευρικώς της εκκλησίας.
Εκτός από την καθιερωμένη αρτοκλασία, στους ευλαβείς προσκυνητές προσφέρθηκαν υπό των ίσκιο που χάριζαν οι αιωνόβιες πουρναριές (-μνημεία της φύσης όπως τα αποκαλούν οι χωριανοί), παραδοσιακά γλυκίσματα φτιαγμένα με μεράκι από τις Πουρναροκαστρίτισσες νοικοκυρές και χυμοί. Σημειώνεται πως το παραδοσιακό γλυκό του Πουρναροκάστρου ήταν το “Καρύδι”, που είχε ομοιότητα με τον μπακλαβά. Επίσης, το χωριό ήταν ξακουστό για τα γευστικά γλυκά του κουταλιού όπως σύκο, σταφύλι, βύσσινο και κυδώνι.
Σύμφωνα με όσα λέγονται από τους ντόπιους, το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία ανακατασκευάσθηκε το 1848 και ενδεχομένως πριν αιώνες να λειτουργούσε στο χώρο αυτό μοναστήρι, πιθανόν κατά το Μεσαίωνα. Άλλωστε, η περιοχή θεωρείτο από παλαιά οχυρωματική και χρησίμευε ως παρατηρητήριο. Για αυτό το λόγο είχε κατασκευαστεί και κάστρο που σε συνδυασμό με τις τεράστιες εκτάσεις πουρναριάς του έδωσε το τοπωνύμιο Πουρναρόκαστρο. Πλέον σώζεται μόνο η δεξαμενή του ερειπωμένου κάστρου για να θυμίζει τις ιστορικές εποχές που είχε βιώσει το χωριουδάκι. Όπως επίσης λέγεται, το κάστρο φτιάχτηκε επί Ενετοκρατίας και είχε σημαντικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Αποτέλεσε πόλο συγκέντρωσης των Ελληνικών δυνάμεων για τον Απελευθερωτικό Αγώνα.
Το Πουρναρόκαστρο συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να το έχουν κάνει ένα από τους πιο αξιοζήλευτους ορεινούς προορισμούς των Πατρών. Ο καθαρός αέρας που βρίσκει κανείς στα ορεινά μέρη, η μυρωδιά του ατελείωτου πουρναριού, χαρακτηριστικό των ελληνικών βουνών που κυριαρχεί στο χωριό, ο ήχος από τα αμέτρητα τζιτζίκια αλλά και τα κουδουνίσματα από τα κοπάδια αιγοπροβάτων δημιουργούν ένα ιδανικό παζλ ηρεμίας και χαλάρωσης κάνοντας τον οικισμό μοναδικό. Η θέα δυτικά με το βαθύ μπλε του Πατραϊκού και κοιτώντας ανατολικά το επιβλητικό Παναχαϊκό με τα 1.800 μέτρα του να στέκουν από πάνω, προκαλούν για ξεκίνημα πεζοπορίας στους δύσβατους δρόμους του ώστε να χαλαρώσει η ανθρώπινη ματιά στην άγρια πρασινάδα του. Ίσως το μόνο παράπονο που θα μπορούσε να ειπωθεί μέρα γιορτής για αυτόν τον ιστορικό χώρο με την υπέροχη θέα είναι γιατί οι αρμόδιοι μονίμως να αδυνατούν να αξιοποιήσουν τουριστικά αυτήν την τοποθεσία, που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα από το αστικό κέντρο, όπως και άλλες παρόμοιες πέριξ των Πατρών, επί παραδείγματι η κοντινή Ζάστοβα με το εκεί εγκαταλελειμμένο κτίριο του σανατορίου και δη σε μια χρονική περίοδο που οι οικονομικές δυσκολίες έχουν γονατίσει τον κόσμο και οι περισσότεροι είναι προς αναζήτηση του μεροκάματου.
