Συμπληρώνονται σήμερα Κυριακή 21 Απρίλη, 52 χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απρίλη και η Δημοτική Αρχή, τίμησε τους αγωνιστές που φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εξορίστηκαν κατά την διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας.
Στην πόλη μας δύο Δημοτικά Σχολεία, το 26ο Δημοτικό στην περιοχή της Αγίας Σοφίας και το 17ο Δημοτικό στην περιοχή της Δροσιάς, μετατράπηκαν σε χώρους φυλάκισης των αγωνιστών που όρθωσαν το ανάστημά τους που δεν έσκυψαν το κεφάλι στη φασιστική, αμερικανοκίνητη δικτατορία και κρίθηκαν επικίνδυνοι για το καθεστώς.
Και στα δύο σχολεία, πραγματοποιήθηκαν σήμερα το πρωί, σεμνές εκδηλώσεις, όπως αρμόζει στη μνήμη των αγωνιστών.
Αρχικά, στο χώρο του 26ου Δημοτικού Σχολείου κατέθεσε στεφάνι εκ μέρους της Δημοτικής Αρχής, ο Αντιδήμαρχος Παιδείας, Ανδρέας Αθανασόπουλος.
Αμέσως μετά στο χώρο του 15ου – 17ου Δημοτικού Σχολείου, κατέθεσε στεφάνι εκ μέρους της Δημοτικής Αρχής, η Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, Κατερίνα Γεροπαναγιώτη – Θεοδωρακοπούλου και πραγματοποιήθηκε εκδήλωση αφιερωμένη στον αγώνα κατά της επτάχρονης δικτατορίας με ομιλητή τον Δήμαρχο Πατρέων, Κώστα Πελετίδη.
Στεφάνια κατέθεσαν και οι παραβρισκόμενοι εκπρόσωποι φορέων, ενώ κρατήθηκε και ενός λεπτού σιγή.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ
«Αγαπητοί φίλες και φίλοι,
Συμπληρώνονται 53 χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.
Τιμούμε με τη σημερινή μας εκδήλωση τους χιλιάδες Πατρινούς αγωνιστές που κυνηγήθηκαν και διώχθηκαν.
Τους αγωνιστές που εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν, κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας.
Με την έναρξη του πραξικοπήματος ολόκληρος ο αστυνομικός και στρατιωτικός μηχανισμός του αστικού κράτους, στήθηκε απέναντι στον Ελληνικό λαό, κινήθηκε με σχέδιο και αιφνιδιαστικά μέσα στη νύχτα, για να προλάβει και να καταπνίξει τις όποιες μαζικές λαϊκές αντιδράσεις.
Το πρωινό της 21ης Απριλίου 1967, βρήκε το λαό και την νεολαία της πόλης μας ανοργάνωτους και αιφνιδιασμένους.
Είχαν ήδη κατά τη διάρκεια της νύχτας συλληφθεί εκατοντάδες αγωνιστές, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν εδώ στο σχολείο της Δροσιάς, όπως και στο σχολείο της Αγίας Σοφίας.
Στις ταράτσες στήθηκαν φρουρές και πολυβόλα για τον εχθρό λαό.
Εκατοντάδες έμπειροι αγωνιστές και νεολαίοι, κρατούμενοι της χούντας, καλέστηκαν ή να υπογράψουν δήλωση ή να φορτωθούν στα καμιόνια και στη συνέχεια σε πλοία, για να μεταφερθούν στα κολαστήρια, στους γνωστούς τόπους εξορίας, τη Γυάρο, τη Λέρο, την Αλικαρνασσό, τον Ωρωπό και αλλού.
Θέλουμε να θυμηθούμε, να μάθουν οι νεώτερες γενιές, να αντλήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα.
Γιατί τα γεγονότα που προηγήθηκαν του στρατιωτικού πραξικοπήματος και όσα έγιναν στην επτάχρονη δικτατορία δείχνουν ότι η αστική τάξη, προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της και τα κέρδη της, δεν έχει καμία δυσκολία να καταφύγει σε κάθε αντιδραστικό μέτρο. Ακόμα και σε πραξικοπήματα.
Η χούντα δικαιολόγησε το πραξικόπημα και την δικτατορία με τη γνωστή μέθοδο, που ακολουθούσαν οι αστοί πολιτικοί και τα προηγούμενα χρόνια, ότι «έσωσε τη χώρα από τον κομμουνιστικό κίνδυνο». Κάτι που βεβαίως, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Αστικές πολιτικές δυνάμεις, διαστρεβλώνοντας τα ιστορικά γεγονότα, προσπαθούν να πείσουν ότι η δικτατορία ήταν έργο κάποιων «αφρόνων αξιωματικών» ή ότι οδηγηθήκαμε στην δικτατορία, λόγω των «Ιουλιανών».
Αυτές οι θεωρίες και οι ισχυρισμοί επιδιώκουν να συγκαλύψουν τις βαθύτερες και πραγματικές αιτίες και τις επιλογές της αστικής τάξης.
Η δικτατορία των συνταγματαρχών, γεννήθηκε μέσα στην κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος και με σκοπό να το βγάλει από την κρίση του.
Από αστούς Έλληνες πολιτικούς, ιστορικούς, αλλά και παράγοντες της αμερικάνικης πολιτικής σκηνής, γίνεται φιλότιμη προσπάθεια από το 1974 και μετά, να απενοχοποιηθούν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Ισχυρίζονται ότι αιφνιδιάστηκαν, ότι το Πεντάγωνο, η CIA, το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, δεν είχαν ιδέα για το ενδεχόμενο δικτατορίας.
Στην πραγματικότητα οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ είχαν τεράστιες ευθύνες. Όχι μόνο γνώριζαν και ήταν σε γνώση τους, αλλά στήριξαν τη δικτατορία.
Σήμερα, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ συνεχίζουν τη δολοφονική τους δράση σε όλη την υφήλιο, διοργανώνουν πραξικοπήματα, όπως στη Βενεζουέλα, συνεχίζουν τους βομβαρδισμούς και τις επεμβάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, έβαλαν τη σφραγίδα τους στη συμφωνία των Πρεσπών και δημιουργούν νέες βάσεις στα Βαλκάνια.
Η χώρα μας έχει μετατραπεί σε απέραντο πεδίο δοκιμής πολεμικών σχεδίων και εγκαταστάσεων ξένων στρατιωτικών βάσεων με σύμμαχο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Προετοιμάζουν την περιοχή της Δυτικής Ελλάδας με τις υποδομές στρατιωτικών μονάδων και λιμάνια που διαθέτει, σε μια μεγάλη Αμερικανονατοϊκή βάση με επίκεντρο Ανδραβίδα και Άραξο. Μάλιστα σχεδιάζουν και την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων με τεράστιους κινδύνους για ολόκληρη την περιοχή.
Σήμερα, αστοί πολιτικοί, υποψήφιοι Δήμαρχοι και Περιφερειάρχες, υποστηρίζουν πως η πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι προς όφελος του λαού μας. Είναι οι ίδιοι που επέκριναν τη Δημοτική Αρχή όταν αρνήθηκε να συνδιοργανώσει τον Αγώνα Θυσίας, γιατί θα συμμετείχε ο πρέσβης των ΗΠΑ, ο εκπρόσωπος του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ορισμένοι μάλιστα έτρεξαν να τον υποδεχτούν και να φωτογραφηθούν μαζί του.
Ας θυμηθούν για λίγο σήμερα τη ματωμένη ιστορία που έχουν γράψει οι ΗΠΑ στη χώρα μας.
Φίλες και Φίλοι
Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου στηρίχτηκε από ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης, με πιο φανερή τη στήριξη που παρείχε στη χούντα το εφοπλιστικό κεφάλαιο.
Η καπιταλιστική εργοδοσία επωφελήθηκε από την απαγόρευση κάθε μορφής μαζικής συνδικαλιστικής δράσης, συγκεντρώσεων και κινητοποιήσεων και ότι αυτό συνεπάγεται.
Με βάση τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, το 1971 οι μισθοί και τα μεροκάματα αποτελούσαν το 40,5% του ιδιωτικού εγχώριου εισοδήματος, έναντι του 34,5% που ήταν το 1961. Την ίδια περίοδο τα κέρδη αυξήθηκαν κατά 186%.
Σε αυτό συνέβαλε και η φοροαπαλλαγή των επιχειρήσεων, ενώ οι φόροι που βάρυναν τα νοικοκυριά έφταναν το 91% του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος.
Το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάστηκε φτάνοντας τα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές στις αρχές του 1973 ενώ ήταν 37,8 δισεκατομμύρια τον Δεκέμβριο του 1967.
Πιο εμφανή άρχισαν να γίνονται για την εργατική τάξη τα προβλήματα μετά το 1972 με το ξέσπασμα της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, την άνοδο του πληθωρισμού στην Ελλάδα αφού ο δείκτης τιμών καταναλωτή αυξήθηκε 15,3% από το 1972 στο 1973 και κατά 37,8% την επόμενη χρονιά, και μάλιστα στα είδη πρώτης ανάγκης και την υγεία.
Την πενταετία 1968-1972 μετανάστευσαν περίπου μισό εκατομμύριο Έλληνες.
Η επτάχρονη δικτατορία έχει να επιδείξει αξιοζήλευτες επιδόσεις στις σκανδαλώδεις, αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμβάσεις με το μεγάλο κεφάλαιο, με κορυφαία τα ναυπηγεία Νιάρχου στο Σκαραμαγκά, τα διυλιστήρια, την ESSO PAPPAS τις διάφορες εργολαβίες δημοσίων έργων, μέχρι και το «τάμα του έθνους» σκαρφίστηκαν για να συγκεντρώσουν σε ένα ταμείο δισεκατομμύρια Ελληνικές δραχμές, από υποχρεωτικούς εράνους. Φυσικά δεν αποδείχθηκαν «άσπιλοι και αμόλυντοι» στην διαχείριση, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι σημερινοί υμνητές της χούντας.
Ο Παπαδόπουλος ζούσε σε βίλα του Ωνάση στο Λαγονήσι, ενώ διόρισε τον αδελφό του Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο γενικό γραμματέα του υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής αλλά και Υπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ. Ο δεύτερος αδελφός του δικτάτορα, Χαράλαμπος είχε διοριστεί Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως.
Ο Πατακός, ανέθεσε στο γαμπρό του Ανδρέα Μεϊντάση διάφορες μελέτες και τεχνικά έργα κυρίως στον Δήμο Αθηναίων.
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Αυτά είναι τα πρότυπα της Χρυσής Αυγής και των άλλων υμνητών της χούντας. Γίνεται κατανοητό γιατί το σύστημα θεωρεί τη Χρυσή Αυγή ως στήριγμα σε δύσκολες καταστάσεις.
Η Χρυσή Αυγή όπως και η χούντα είναι το αποκούμπι του κεφαλαίου για να ξεπεράσει τις κρίσεις του.
Η χούντα από την αρχή έκανε τεράστιες προσπάθειες, δημιουργώντας έναν τερατώδη μηχανισμό μαύρης προπαγάνδας με έξαλλο αντικομμουνισμό, αλλά και με ανοιχτή τρομοκρατία, βία, καταστολή, να αποκτήσει οργανωμένο λαϊκό έρεισμα.
Όμως σε καμία περίπτωση δεν τα κατάφερε.
Το μεγάλο μέρος του λαού ήταν αντίθετο στη χούντα.
Η στάση των αγωνιστών στα στρατοδικεία, στους τόπους εξορίας και τις φυλακές, η δράση των παράνομων οργανώσεων, έδινε κουράγιο και όπλιζε με δύναμη το λαό και τη νεολαία.
Ο Αντιδικτατορικός Αγώνας, πήρε μαζικά πολιτικά χαρακτηριστικά με την κατάληψη της Νομικής τον Φλεβάρη του 1973 και κορυφώθηκε στο Πολυτεχνείο.
Εκείνες τις ημέρες στην πόλη μας, καταλήφθηκε από φοιτητές το Παράρτημα του Πανεπιστημίου μας, στην οδό Κορίνθου και πραγματοποιήθηκαν μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις στους κεντρικούς δρόμους, από φοιτητές, μαθητές και εργάτες.
Αυτή η λαϊκή εξέγερση, εξέφραζε τις λαϊκές διαθέσεις.
Εξελίχθηκε σε ρήξη με τους χουντικούς νόμους, τις αρχές και τους μηχανισμούς της. Σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς των αστικών δυνάμεων υπέρ της «φιλελευθεροποίησης» της χούντας.
Το Πολυτεχνείο επιτάχυνε την αποσύνθεση του δικτατορικού καθεστώτος και μαζί με το πραξικόπημα για την ανατροπή του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, οδήγησαν στην κατάρρευσή της.
Φίλες και φίλοι
Πενήντα τρία χρόνια μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, είναι αναγκαίο να βγουν συμπεράσματα χρήσιμα για το λαό και την πάλη του. Παρά τις συνθήκες ωμής βίας, τρομοκρατίας και καταστολής, οι εργατικές, λαϊκές και νεολαιίστικες δυνάμεις, μπόρεσαν να οργανωθούν, να αντιδράσουν και να κινητοποιηθούν.
Ο λαός, η νεολαία και οι οργανώσεις τους, διαμόρφωσαν πλαίσιο συσπείρωσης, με κατεύθυνση την ανατροπή της δικτατορίας, την κατάργηση των αντικομουνιστικών νόμων της μετεμφυλιακής περιόδου, διεκδίκησαν συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες.
Ο Δήμος μας με την σημερινή εκδήλωση τιμά τους αγώνες του λαού, ενάντια στην επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία, τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση των αγωνιστών.
Τιμά την προσφορά και τη μνήμη των θυμάτων της χούντας, των αξιωματικών που πάλεψαν ενάντια στη χούντα, βασανίστηκαν και αποτάχτηκαν, όλων των αντρών και γυναικών που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, υπέστησαν βασανιστήρια και γενικά έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην πάλη κατά της δικτατορίας. Αποτέλεσαν τη συνέχεια της ασταμάτητης εργατικής, λαϊκής πάλης στον 20ό αιώνα, στον αγώνα για την κοινωνική πρόοδο και λαϊκή ευημερία, για συνδικαλιστικές και γενικότερα δημοκρατικές ελευθερίες, για το δικαίωμα να αποφασίζει ο λαός με κριτήριο το δικό του συμφέρον».
