Οι εθελοντές των Τομέων Πολιτισμού και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Εταιρείας Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr με αφορμή τη διεθνή ημέρα δικαιωμάτων των γυναικών, στις 8 Μαρτίου, οργανώνουν εκδήλωση στο θέατρο «Γραμμές Τέχνης», Μαιζώνος 271.
Συγκεκριμένα πρώτα θα παρουσιάσουν το θεατρικό έργο «Η πιο δυνατή» (1889) του Αυγούστου Στρίντμπεργκ σε σκηνοθεσία Κώστα Νταλιάνη και στη συνέχεια η χορωδία της οργάνωσης υπό τη διεύθυνση της μαέστρου της Λίνας Γερονίκου θα σκορπίσει μελωδίες.
Η εκδήλωση μιας περίπου ώρας θα πραγματοποιηθεί στις 8.45μμ και θα επαναληφθεί στις 10μμ. Η συμμετοχή, συμβολική, είναι 5€ και για φοιτητές, μαθητές, άνεργους 3€. Τα έσοδα θα δοθούν για τη στήριξη γυναικών θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας. Στο συμβολισμό της ημέρας θα αναφερθούν οι Κοινωνικοί Λειτουργοί και καθηγήτριες Κοινωνικής Εργασίας του ΤΕΙ Πάτρας Λίλιαν Γεωργοπούλου και Κωνσταντίνα Γεωργίου.
Για την απαραίτητη κράτηση ή πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στη γραμματεία της οργάνωσης Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 11πμ-2μμ και Πέμπτη, Παρασκευή 7-9μμ στα γραφεία της Κοινο_Τοπίας Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης, έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου, 4ος όροφος, καθώς επίσης στο 2615.002009 και στο [email protected]. Την ημέρα της εκδήλωσης προσκλήσεις -εάν δεν έχουν εξαντληθεί- θα διατίθενται μόνο στην είσοδο του θεάτρου από 7μμ
Πληροφορίες για το θεατρικό έργο
Δύο γυναίκες -δύο ηθοποιοί– συναντιώνται τυχαία σε μια καφετέρια την Παραμονή των Χριστουγέννων. Η μία είναι παντρεμένη και μόλις έχει ψωνίσει δώρα για την οικογένειά της, η άλλη είναι ανύπαντρη και κάθεται μόνη διαβάζοντας περιοδικά και πίνοντας. Ο Στρίνμπεργκ δε μας λέει σχεδόν τίποτα γι αυτές τις γυναίκες. Απλά τις ονομάζει «κυρία X» και «κυρία Y». Και ολόκληρο το έργο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συνομιλία μεταξύ αυτών των δύο γυναικών. Μάλιστα, η «κυρία Y» δε μιλάει καν σε ολόκληρη την παράσταση.
Και όμως, σ’ αυτή τη μία και απλή σκηνή, ο Στρίνμπεργκ δημιουργεί ένα δρώμενο απίστευτης ποιητικής δύναμης-ένα στιγμιότυπο ζωής τόσο έντονο, τόσο ισχυρό, που συγκρίνεται με τις καλύτερες στιγμές του Beckett. Όπως ένα διήγημα του Kafka, η «Πιο δυνατή» είναι έργο αλληγορικό και πολυεπίπεδο. Διαρκεί σχεδόν είκοσι λεπτά, αλλά μπορεί κανείς να το σκέφτεται για ώρες μετά.
Μετάφραση-Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Νταλιάνης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνα Μπάκα-Φίλη, Σκηνικό: Γεώργιος Μητρόπουλος
Παίζουν: Έλενα Παλούμπη (Κυρία Α), Γεωργία Σωτηριανάκου (Κυρία Β), Κωνσταντίνα Μπάκα-Φίλη (Σερβιτόρα)
Promo/σχεδιασμός αφίσας: GGEVENTS PATRAS, Τεχνική υποστήριξη: Θέατρο Γραμμές Τέχνης
Βιογραφικό Κώστα Νταλιάνη
Γεννήθηκε το 1983 στην Πάτρα, όπου και μεγάλωσε. Το 2007, αποφοίτησε από το Τμήμα Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 2010, ανέβηκε ξανά στη Θεσσαλονίκη, αυτή τη φορά για τη Σχολή Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Έκτοτε, έχει γράψει σενάρια, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια θεάτρου και σκηνοθεσίας, ενώ αρθρογραφεί σε περιοδικά κι εφημερίδες.
Βιογραφικό Έλενας Παλούμπη
Η Έλενα Παλούμπη είναι Ελληνο-Αμερικανή ηθοποιός. Φοίτησε Υποκριτική στο Neighborhood Playhouse School of the Theatre, αρίστευσε στις σπουδές Ψυχολογίας και συνεχίζει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Δικανική Συμβουλευτική Πνευματικής Υγείας. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα χορού, τραγουδιού και κατέχει μωβ ζώνη στο Βραζιλιάνικο Ζίου-Ζίτσου.
Στη Νέα Υόρκη ασχολείται επαγγελματικά με το Θέατρο, τον Κινηματογράφο, την Τηλεόραση και το Ραδιόφωνο. Παράλληλα, διδάσκει Αρχαία Ελληνική Λογοτεχνία, Ελληνική Γλώσσα, Θέατρο και Ιστορία στη νέα γενιά ομογενών. Διοργανώνει φιλανθρωπικές δράσεις και έχει εμπειρία σε διαφορετικούς τομείς της ψυχαγωγίας (παρουσίαση, δημόσιες σχέσεις, σκηνοθεσία παιδικού θεάτρου, συγγραφή σεναρίου και στίχων, κινηματογραφική παραγωγή κτλ.). Πρόσφατα, μετακόμισε στην Ελλάδα.
Πληροφορίες για δημοσιογράφους 2615.002009 Ανδρέας Σπηλιώτης
8 Μαρτίου, Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας
‘‘Η πιο δυνατή’’ του Άουγκουστ Στρίνμπεργκ (1889)
Θέατρο Γραμμές Τέχνης
1η παράσταση 8.45μμ - 2η παράσταση 10μμ
Σχολιασμός: Κώστα Νταλιάνη
Επιφανειακά δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερα περίπλοκο στο έργο του Στρίνμπεργκ «Η πιο δυνατή». Δύο γυναίκες -δύο ηθοποιοί– συναντιώνται τυχαία σε μια καφετέρια την Παραμονή των Χριστουγέννων. Η μία είναι παντρεμένη και μόλις έχει ψωνίσει δώρα για την οικογένειά της, η άλλη είναι ανύπαντρη και κάθεται μόνη διαβάζοντας περιοδικά και πίνοντας. Ο Στρίνμπεργκ δε μας λέει σχεδόν τίποτα για αυτές τις γυναίκες. Απλά τις ονομάζει «κυρία X» και «κυρία Y». Και ολόκληρο το έργο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συνομιλία μεταξύ αυτών των δύο γυναικών. Μάλιστα, η «κυρία Y» δε μιλάει καν σε ολόκληρη την παράσταση.
Και όμως, σ’ αυτή τη μία και απλή σκηνή, ο Στρίνμπεργκ δημιουργεί ένα δρώμενο απίστευτης ποιητικής δύναμης-ένα στιγμιότυπο ζωής τόσο έντονο, τόσο ισχυρό, που συγκρίνεται με τις καλύτερες στιγμές του Beckett. Όπως ένα διήγημα του Kafka, η «Πιο δυνατή» είναι έργο αλληγορικό και πολυεπίπεδο. Διαρκεί σχεδόν είκοσι λεπτά, αλλά μπορεί κανείς να το σκέφτεται για ώρες μετά. Προκαλεί μεγάλη εντύπωση στον θεατή και του δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι έχει ταξιδέψει μακριά και έχει δει πολλά, αν και είναι τόσο σύντομο.
Τι είναι αυτό που κάνει το έργο τόσο καλό; Αρχικά, είναι η δεξιοτεχνία και ιδιοφυία του Στρίντμπεργκ. Παρά το γεγονός ότι η «κυρία Y» δεν αρθρώνει λέξη σε όλη την διάρκεια της παράστασης, η αλληλεπίδραση μεταξύ αυτής και της «κυρίας Χ» είναι πραγματικός διάλογος. Ο Στρίνμπεργκ χρησιμοποιεί ένα συνδυασμό σκηνικών οδηγιών και αντιδράσεων από την «κυρία Χ» για να διασφαλίσει ότι η «κυρία Υ» είναι κάτι περισσότερο από παθητικός ακροατής και ότι οι «απαντήσεις» της (ή τουλάχιστον οι ερμηνείες της «κυρίας Χ» για τις απαντήσεις της) επηρεάζουν και καθοδηγούν την πορεία της σκηνής.
Δεύτερον, «Η πιο δυνατή» είναι ένα από αυτά τα συναρπαστικά έργα τέχνης που προσφέρονται για πολλαπλές (και αντικρουόμενες) ερμηνείες. Καθώς το παιχνίδι εξελίσσεται, ανακαλύπτουμε ότι η «κυρία Y» και η «κυρία Χ» δεν ανταγωνίζονται μόνο για τους θεατρικούς ρόλους - η «κυρία Y» έχει ή είχε σχέση με τον σύζυγο της «κυρίας Χ». Παρ’ όλ’ αυτά το έργο ποτέ δεν το επιβεβαιώνει - ξέρουμε μόνο ότι μέχρι το τέλος της σκηνής η «κυρία X» πιστεύει ότι αυτό είναι αλήθεια. Έτσι το έργο προσφέρει δύο πολύ διαφορετικές αναγνώσεις: στην πρώτη, η «κυρία Χ» είναι μια έξυπνη σύζυγος που ανακαλύπτει την αλήθεια για τη «κυρία Υ» και τον σύζυγό της. Στη δεύτερη, η «κυρία Χ» είναι μια αξιολύπητη και παρανοϊκή γυναίκα που η ανασφάλεια για το γάμο της την έχει οδηγήσει σε συκοφαντία. Αυτό με τη σειρά του, αφήνει ανοικτό το ερώτημα ποια είναι η «πιο δυνατή». Είναι η «κυρία Y», η οποία επιλέγει να διατηρήσει τη σιωπή της ενάντια στις κατηγορίες της «κυρίας Χ» (είτε είναι ψευδείς είτε αληθινές) ισχυρότερη; Ή μήπως η «κυρία Χ» είναι αυτή η ισχυρότερη, επειδή έχει αποδεχθεί την αλήθεια για τον σύζυγό της και βρήκε τον τρόπο να συνεχίσει τη ζωή της;
Αυτή η απόκλιση της ερμηνείας μας οδηγεί στην πρώτη από τις αλληγορίες που εμπεριέχονται στο έργο - η συζήτηση για τους ρόλους των φύλων. Ο Στρίνμπεργκ αποτυπώνει θαυμάσια τη θεμελιώδη δυαδικότητα του ρόλου που παίζουν οι γυναίκες στην κοινωνία. Στην «κυρία Χ» έχουμε τη γυναίκα ως προστατευτική μητέρα και αφοσιωμένη σύζυγο, ένα πρόσωπο που έχει χάσει κάθε ατομικότητα και έχει αναμορφωθεί πλήρως από τις επιθυμίες του συζύγου της, μια γυναίκα που λατρεύει τη σταθερότητα και τη ζεστασιά της οικογενειακής ζωής. Από την άλλη πλευρά, έχουμε την «κυρία Υ», μια ανεξάρτητη γυναίκα, η οποία ζει τη ζωή της με τον δικό της τρόπο και είναι σε θέση, λόγω της ανεξαρτησίας της, να διαμορφώνει αυτή άλλους, αλλά τελικά καταλήγει μόνη σε μια καφετέρια την παραμονή των Χριστουγέννων. Είναι προφανές ότι πρόκειται για στερεότυπα, αλλά ο σκοπός του Στρίντμπεργκ είναι ακριβώς να σκιαγραφήσει στερεότυπα και να τα βάλει σε τροχιά σύγκρουσης, έτσι ώστε να προκύψει μια ευρύτερη συζήτηση για το ρόλο των γυναικών στην κοινωνία.
Αλλά υπάρχει, νομίζω, και μια βαθύτερη αλληγορία εδώ. Επιλέγοντας να σιωπήσει το χαρακτήρα της «κυρίας Y» και να δείξει πώς η «κυρία Χ» είναι σε θέση να συνεχίσει μια συζήτηση (διατυπώνοντας κατηγορίες, αντλώντας συμπεράσματα) με κάποιον που δεν της μιλάει καθόλου, ο Στρίνμπεργκ δημιούργησε μια εικόνα της αλληλεπίδρασης του ανθρώπου με το Θεό. Στο έργο, η «κυρία Y» λειτουργεί περισσότερο ως ένα είδος ανθρώπινου καθρέφτη που η «κυρία Χ» χρησιμοποιεί για να κατανοήσει και να ερμηνεύσει τη δική της ζωή, να εξωτερικεύσει τη δυσαρέσκειά της και την ανασφάλεια και εν τέλει να συμφιλιωθεί με αυτές, μέσω ενός διαλόγου εξ ολοκλήρου μονόπλευρο. Η «κυρία Y» δε χρειά- ζεται να πει τίποτα και αυτό που σκέφτεται ή ξέρει δεν έχει καμία επίδραση στην ανάπτυξη της ιστορίας. Ακόμη και τα γεγονότα είναι άσχετα εδώ-στο τέλος του έργου δεν ξέρουμε τι συνέβη πραγματικά, ξέρουμε μόνο τι πιστεύει η «κυρία Χ».
«Η πιο δυνατή», επομένως, είναι ένα συναρπαστικό πορτρέτο τόσο του τρόπου με τον οποίο τα άτομα μπορούν να ενδοσκοπήσουν, χρησιμοποιώντας τον άλλον (ή την ιδέα ενός άλλου) ως καθρέφτη, όσο και της θεμελιώδους φύσης της αλήθειας.