Όλα δείχνουν οτι ο κύριος πρωθυπουργός έχει στην τσέπη του την τρίτη αξιολόγηση και θα αναγγείλει,οταν ελθει η ωρα, την ολοκλήρωσή της θριαμβευτικά, με την μορφή «ηράκλειου» έργου. Στην συνέχεια, όντας βέβαιος ότι οι εταίροι-δανειστές μας δεν έχουν καμμία απολύτως όρεξη να χρηματοδοτήσουν και τέταρτο μνημόνιο στην Ελλάδα, θα τονίσει,υπο τη μορφη τηρησεως υποσχεσεως, ότι τον Αύγουστο 2018 η Ελλάδα «βγαίνει οριστικά από τα μνημόνια» –κατι που περιέχει μεγάλη δόση ανακρίβειας. Διότι εξ αιτίας του κ. Τσίπρα η χώρα δεν βγήκε από τα δύο προηγούμενα μνημόνια,που τελειωναν το 2015. Και αυτο συνεβη γιατι προκαλωντας προωρες εκλογες, ο Αλ.Τσιπρας,εβαλε τη χωρα σε περιπετειες,για να υπογραψει τελικα ο ιδιος ενα τριτο μνημονιο,χειροτερο απο τα δυο προηγουμενα,συνολικου κοστους 90 δις ευρω.Τον προσεχη Αυγουστο λοιπον απο το δικο του μνημονιο βγαινει η χωρα.Σοβαρα τραυματισμενη ομως και με το κυρος της σε πολυ χαμηλα επιπεδα.
Κατά τα λοιπά, πέρα από τις μελλοντικές ιαχές του πρωθυπουργού, υπάρχει και η σκληρή πραγματικότητα. Την τελευταία περιεγραψε με ξεκάθαρα λόγια ο πρώην υπουργός Οικονομικών κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, με άρθρο του στην Καθημερινή, όπου μεταξύ άλλων τονίζε και τα ακόλουθα αποκαλυπτικα.
«Από την αρχή των μνημονίων το 2010, μία λέξη αποτέλεσε κεντρικό σημείο αναφοράς: conditionality, στα ελληνικά “αιρεσιμότητα”. Με άλλα λόγια, οι δανειακές συμβάσεις που υπογράψαμε με τους Ευρωπαίους εταίρους μας και με το ΔΝΤ βασίζονταν σε μία συγκεκριμένη λογική: χρήματα για την χώρα ώστε να μην πτωχεύσει και να μπορεί να καλύπτει τις σημερινές της ανάγκες αλλά και να αποπληρώνει τόκους και δάνεια του παρελθόντος, υπό τον όρο να υλοποιούνται συγκεκριμένες και συμφωνημένες δημοσιονομικές και διαρθρωτικές πολιτικές.
»Όλο το πολιτικό δράμα της τελευταίας οκταετίας εκτυλίχθηκε γύρω από το πώς ακριβώς θα συγκεκριμενοποιηθεί στην πράξη αυτή η “αιρεσιμότητα” των μνημονίων. Στο δημοσιονομικό μείγμα, τα “προσωρινά” ή “μόνιμης απόδοσης” μέτρα, στην αναγκαιότητα και χρόνο υλοποίησης διαρθρωτικών μέτρων, τους βαθμούς ελευθερίας ή την συγκεκριμενοποίηση των νομοθετικών πρωτοβουλιών που έπρεπε να αναλάβει η εκάστοτε κυβέρνηση. Στην διαδικασία αυτή, από την ελληνική πλευρά δόθηκαν πολλές μάχες οπισθοφυλακής από άγνοια ή με βλέμμα στο εγχώριο πολιτικό ακροατήριο, οι οποίες καθυστέρησαν την εφαρμογή του προγράμματος. Από δε την πλευρά των πιστωτών κυριάρχησαν συχνά οι εσφαλμένες εκτιμήσεις, οι εμμονές και η καχυποψία.
»Καθώς φτάνουμε στο τέλος του τρίτου μνημονίου και έχει ήδη αρχίσει η συζήτηση για την επόμενη μέρα, είναι καιρός να διαμορφώσουμε άποψη για το τί θα σημαίνει “αιρεσιμότητα” από εδώ και πέρα. Κατ’ αρχάς είναι προφανές πως “αιρεσιμότητα” θα υπάρχει, όποιο και να είναι το συγκεκριμένο περιτύλιγμα των αποφάσεων που θα παρθούν, όπως και να μετονομάσουμε το σημερινό μνημόνιο. Και αυτό για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με το νέο πλαίσιο δημοσιονομικής εποπτείας που ισχύει για όλες τις χώρες που πέρασαν από καθεστώς μνημονίων.Ενα πλαισιο,που περιλαμβάνει στενή εποπτεία (άρα “αιρεσιμότητα”) έως ότου αποπληρωθεί το 75% των δανείων. Ο δε δεύτερος έχει να κάνει με τις ιδιαιτερότητες της χώρας μας: οι όποιες παρεμβάσεις για την ελάφρυνση του χρέους αποφασιστούν για την Ελλάδα θα είναι σταδιακές, σε βάθος χρόνου και υπό τον όρο υλοποίησης συγκεκριμένων πολιτικών.
»Στην διαπραγμάτευση για το πλαίσιο πολιτικών μετά το καλοκαίρι του 2018, πέρα από την ανάγκη διατήρησης συγκεκριμένων πρωτογενών πλεονασμάτων, θα κυριαρχήσει η συζήτηση για την συνέχιση και εμβάθυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Και σε αυτές, καλό θα ήταν η Ελλάδα να προσέλθει μία φορά με τις δικές της προτάσεις “αιρεσιμότητας” και όχι απλώς αποδεχόμενη το “κουστούμι” που έχουν ετοιμάσει άλλοι για εμάς».
Με πιο απλά λόγια, ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου –που υπήρξε και ο πρώτος μνημονιακός υπουργός– μάς λέει ότι η περιβόητη «έξοδος στις αγορές» που συνεχώς πιπιλίζει ο κ. Αλ. Τσίπρας, χωρίς ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές και βιώσιμη ανάπτυξη θα καταλήξει σε φιάσκο. Το δε τελευταίο σίγουρα πλέον θα ανοίξει τον δρόμο και για την διαρθρωτική κατάρρευση της οικονομίας,η οποια αν ακομα επιπλεει,αυτο οφειλεται στην τυχη και σε τιποτε αλλο. Ειναι καιρος λοιπον,καποιοι να καταλάβουν εγκαίρως ότι τα ψέμματα έχουν από καιρό τελειώσει.Αν η χωρα δεν προχωρησει σε παραγωγικους και θεσμικους μετασχηματισμους,η εξοδος της απο τα μνημονια θα αποδειχθει τραγικη παγιδα.Αντε τωρα ολα αυτα να τα εξηγησεις σε «ξερολες»,που νομιζουν οτι με ψεμματα μπορει να υπαρξει ελπιδα.
