Ο θάνατος του Παύλου Μαρινάκη άφησε στην Πάτρα, όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε τα 89 χρόνια της ζωής του, ένα μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό, ένα κενό το οποίο είναι δύσκολο να καλυφθεί. Και τούτο διότι σπάνια πολίτης μπορεί να προικισθεί με τα τόσα προσόντα που κοσμούσαν τον αείμνηστο Παύλο Μαρινάκη. Προσωπικά με τον Παύλο Μαρινάκη γνωρίσθηκα στο τέλος της δεκαετίας του 1960. Εκείνος διαπρεπής δικηγόρος και εγώ νεαρός ασκούμενος δικηγόρος.
Τον παρακολουθούσα στα ποινικά δικαστήρια όπου διακρίνετο για τη ρητορική του δεινότητα και την άρτια νομική του κατάρτιση. Μάλιστα την εποχή εκείνη, όπου ήκμαζαν τα κακουργιοδικεία, ο Παύλος Μαρινάκης μαζί με τον Διονύση Αργυρόπουλο, τον Κωστή Στεφανόπουλο και τον Βασίλη Πιλάλη ήσαν τα πρώτα ονόματα στην περιοχή του Εφετείου Πατρών.
Συζήτηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου με φίλους του στην Πάτρα το 1977. Διακρίνονται από αριστερά, ο Παύλος Μαρινάκης, ο τότε Αστυνομικός Διευθυντής, ο Βασίλης Μπεκίρης και ο Νίκος Παράσχος. Επίσης αριστερά διακρίνονται ο Άρης Παπανδρέου, ο Παν. Πολίτης κ.
Εκείνη δε την περίοδο και ειδικότερα στις αρχές της δεκαετίας του 1970 όπου ήκμαζε η Χούντα των Συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967 με τον Παύλο Μαρινάκη συνδεθήκαμε ακόμη στενότερα διότι και τους δύο μας ένωνε ο κοινός αγώνας εναντίον της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967. Τότε οι δύο μας μαζί με άλλους δικηγόρους και άλλους συμπολίτες συμπήξαμε μία ισχυρή Οργάνωση και συχνά πυκνά υπογράφαμε σκληρές ανακοινώσεις εναντίον του Χουντικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1067, τις οποίες ανακοινώσεις μας μετέδιδαν τα ξένα πρακτορεία (BBC, Deutsche Welle κ.λπ.) διότι στα Ελληνικά μέσα ενημέρωσης αποκλείονταν οι δημοσιεύσεις αντιστασιακών οργανώσεων. Εκείνη την περίοδο της χούντας συχνά-πυκνά με τον Παύλο Μαρινάκη, τον Κωστή Στεφανόπουλο και άλλους αντιστασιακούς, επισκεπτόμεθα τον αείμνηστο Πρόεδρο Παναγιώτη Κανελλόπουλο ο οποίος ηγείτο του αντιστασιακού αγώνα όλων των Ελλήνων και λαμβάναμε εντολές για να συνεχίσουμε την αντιστασιακή μας δράση.
Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 χωρίσαμε πολιτικά με τον Παύλο διότι εκείνος ακολούθησε το Δημοκρατικό στρατόπεδο στο οποίο πάντοτε ανήκε ενώ εγώ εξελέγην Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Βέβαια η φιλία μας εξακολουθούσε να υπάρχει διότι πάντοτε υπήρχε το πρόσωπο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου το οποίον πάντοτε μας ένωνε και δεν μας άφησε ποτέ να χωρισθούμε. Ξανασμίξαμε κομματικά μετά το 1984 όταν αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας εξελέγη ο Κων/νος Μητσοτάκης με τον οποίον ο Παύλος διατηρούσε στενές σχέσεις από την 10ετία του 1960 όταν και οι δύο ανήκαν στην Ένωση Κέντρου.
Μετά την προσχώρησή του στη Ν.Δ. ο Παύλος Μαρινάκης άρχισε σιγά-σιγά να δραστηριοποιείται στις Οργανώσεις του κόμματος και το 1990 εξελέγη και Πρόεδρος της Νομαρχιακής Επιτροπής της Ν.Δ. Εκείνη την περίοδο η Ν.Δ. ήταν κυβέρνηση, ο Κ. Μητσοτάκης Πρωθυπουργός και εγώ Υφυπουργός Παιδείας. Τότε ο Παύλος ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα και χάρις στη καλή συνεργασία που είχαμε λύσαμε πολλά τοπικά προβλήματα. Μάλιστα όταν κατέβαινα στη Πάτρα, συνήθως τα Σαββατοκύριακα, συναντώμεθα το σπίτι του στα Ψηλά Αλώνια μαζί με άλλα κομματικά στελέχη και συζητούσαμε κομματικά και άλλα θέματα του νομού Αχαΐας.
Βέβαια η συνεργασία μας συνεχίσθηκε και όταν εγώ σταμάτησα να πολιτεύομαι το 1996. Τότε μας συνέδεε ο αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος τον οποίον ο Παύλος πραγματικά όχι μόνον τιμούσε αλλά στην κυριολεξία τον λάτρευε. Μάλιστα στα δύο πρώτα μου βιβλία που εξέδωσα το 1999 και το 2002 και τα οποία αναφέρονταν στον Π. Κανελλόπουλο, ο Παύλος όχι μόνο παρέστη στις παρουσιάσεις των στην Αθήνα αλλά έγραψε και πολλά κολακευτικά άρθρα για τον Π. Κανελλόπουλο και για μένα που τον τιμούσα ιδιαίτερα. Μάλιστα με θεωρούσε «πνευματικό παιδί» του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και όταν συναντώμεθα πάντοτε συζητούσαμε για τον αείμνηστο Πρόεδρο.
Εκτός όμως από τα δύο πρώτα βιβλία ο Παύλος Μαρινάκης ήταν παρών στις παρουσιάσεις και των υπολοίπων βιβλίων μου. Ειδικότερα σε τρεις παρουσιάσεις ήταν μεταξύ των παρουσιαστών όπου είχε εκφρασθεί με πολύ κολακευτικά λόγια. Μάλιστα στην παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου για τον «Εθνικό Διχασμό» που έγινε στις 4 Απριλίου του 2016 στη Διακίδειο Σχολή εξεφώνησε μία καταπληκτική ομιλία, και το πολυπληθές ακροατήριο τον χειροκροτούσε όρθιο για αρκετή ώρα. Τέλος είναι πολλά τα άρθρα που είχε γράψει για μένα και τα βιβλία μου και γι’ αυτό θα του είμαι πάντοτε ευγνώμων.
Προσωπικά θα θυμάμαι πάντοτε τον Παύλο διότι επί πολλά χρόνια η Πελοπόννησος τοποθετούσε τα άρθρα μας κάθε Κυριακή δίπλα-δίπλα. Ο ένας πάντοτε δίπλα στον άλλον. Δεξιά ο Παύλος, αριστερά ο Μπεκίρης ή και το αντίθετο.
Και μετά το θάνατό του η εφημερίδα Πελοπόννησος τον τίμησε με ιδιαίτερο και ξεχωριστό τρόπο, στη σελίδα που έγραφε τα άρθρα μας, έγραψε το άρθρο το δικό μου και δίπλα άφησε το υπόλοιπο της σελίδας κενό με τη λεζάντα
«Αντίο Κύριε Παύλο.
Στο σημείο αυτό αρθρογραφούσε επί ενός τετάρτου του αιώνα και μέχρις εσχάτων, για λογαριασμό της «Π», ο Παύλος Μαρινάκης, που κηδεύτηκε χθες».
Αιωνία η μνήμη σου αγαπητέ και αξέχαστε φίλε Παύλο.
