Η έξοδος της χώρας από την κρίση προϋποθέτει την απομείωση του χρέους ανέφερε σε δήλωσή του ο βουλευτής Α' Αθήνας και μέλος του πολιτικού συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ, τ. υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης τονίζοντας ότι το χρέος είναι ένα εθνικό πρόβλημα που δεν πρέπει να αποτελεί αφορμή για μικροκομματικές αντιπαραθέσεις.
Ο κ. Φίλης εξήγησε ότι το ζήτημα του χρέους αποτελεί «για τους δανειστές είναι εργαλείο ελέγχου των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων καθώς και διαμόρφωσης ενός τοπίου μοιρολατρείας και ήττας για τον ελληνικό λαό». Ωστόσο επεσήμανε ότι «οι Έλληνες με τις κατάλληλες διεθνείς συμμαχίες για άλλη μια φορά στην ιστορία τους, μπορεί να αποδειχθούν όχι το καταδικασμένο πειραματόζωο, αλλά μια δύναμη ανάτασης, ελπίδας και δημοκρατίας».
Αναλυτικά ολόκληρη η δήλωση του Νίκου Φίλη:
«Η έξοδος της χώρας από την κρίση προϋποθέτει την απομείωση του χρέους. Η κυβέρνηση εξαρχής, είχε θέσει ως προϋπόθεση της διαπραγμάτευσης αυτή τη θέση, την οποία για δικούς του λόγους συμμεριζόταν το ΔΝΤ. Είχαμε αναζητήσει διεθνή ερείσματα όπως φάνηκε και με την επίσκεψη Ομπάμα, ενώ, είχαμε επιδιώξει συνεννοήσεις ή ακόμη και συμμαχίες με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Καθώς προχωρούσε το πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας η Ελλάδα δεν ήταν πλέον μόνη. Ωστόσο, φάνηκε, ότι οι διαφορές μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας έφταναν μέχρι ένα σημείο και τελικά επιτεύχθηκε μεταξύ τους μια προσωρινή (;) συμφωνία, που δεν επιβεβαιώνει τις εύλογες προσδοκίες του ελληνικού λαού».
«Ζούμε μια περίοδο με μεγάλες αβεβαιότητες, με πολέμους στη γειτονιά μας, με αντιπαράθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη Γερμανία και με κρίση της ευρωπαϊκής πορείας την οποία η ηγεμονική Γερμανία προσπαθεί να ξεπεράσει επιβάλλοντας την αέναη λιτότητα και τις πολλές ταχύτητες. Μέσα σε αυτό το καταθλιπτικό περιβάλλον, για άλλη μια φορά επιλέγουν την Ελλάδα ως πειραματόζωο. Δεν είναι το ελληνικό χρέος που φοβίζει, αλλά το ιταλικό και άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών. Συνεπώς, η ρύθμιση των χρεών μέσω της αμοιβαιοποίησης και του ευρωπαϊκού ομολόγου που για πρώτη φορά συζητεί ακόμη και η Commission προβάλλει ως προϋπόθεση για να αποφύγει η Ευρώπη την επαπειλούμενη νέα διαρθρωτική κρίση».
Το ερώτημα είναι πόσο ο ελληνικός χρόνος, οι ελληνικές αντοχές, συγχρονίζονται με τη δυναμική των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Πόσο θα αντέξει η εύθραυστη επάνοδος της οικονομίας στην, έστω μικρή, οικονομική μεγέθυνση. Γι` αυτό έχει σημασία ο στόχος που προβάλλει με έμφαση η ελληνική κυβέρνηση, μετά το αδιέξοδο του τελευταίου Εurogroup, τουλάχιστον να διασφαλιστεί η έξοδος της χώρας στις αγορές, ώστε να δοθεί ένα σήμα στους επενδυτές. Προφανώς, έχουν σημασία οι όροι, τα επιτόκια του νέου δανεισμού, αλλά και οι μεσοπρόθεσμες ρυθμίσεις για το χρέος, διότι ο ρυθμός αποπληρωμής του, χωρίς, μάλιστα, μέτρα απομείωσης, θα επιβαρύνει την οικονομία. Τα πλεονάσματα 3,5% επί πέντε συνεχή έτη δημιουργούν υφεσιακές πιέσεις και περιορίζουν ασφυκτικά το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, το οποίο, είναι αναγκαίο για να προσδώσει στην ανάπτυξη χαρακτηριστικά κοινωνικής δικαιοσύνης περιφερειακής και περιβαλλοντικής ισορροπίας".
«Το χρέος λοιπόν είναι ένα εθνικό πρόβλημα και η διαχείρισή του δεν πρέπει να αποτελέσει αφορμή για τις συνηθισμένες μικροκομματικές αντιπαραθέσεις. Για τους δανειστές είναι εργαλείο ελέγχου των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων καθώς και διαμόρφωσης ενός τοπίου μοιρολατρίας και ήττας για τον ελληνικό λαό. Αυτό ζούμε αυτή την εποχή…Οι Έλληνες όμως, με τις κατάλληλες διεθνείς συμμαχίες για άλλη μια φορά στην ιστορία τους, μπορεί να αποδειχθούν όχι το καταδικασμένο πειραματόζωο, αλλά μια δύναμη ανάτασης, ελπίδας και δημοκρατίας. Χρειάζεται στάθμιση του συσχετισμού δύναμης, όχι αυταπάτες ούτε παράδοση στους δανειστές με βάση το δόγμα της ΝΔ «να τους δώσουμε τόσα κι άλλα τόσα». Πάνω από όλα χρειάζεται ειλικρινής σχέση με τον ελληνικό λαό που είναι η δύναμη της ελληνικής πλευράς
