Η εξουσία είναι ναρκωτικό. Γι αυτό και δημιουργεί πάθη. Δεν το λέμε εμείς, το είπε χωρίς περιστροφές ο Κικέρων, πριν 2.000 χρόνια, στην αρχαία Ρώμη –αλλά και πριν από αυτόν, είχαν μιλήσει Έλληνες φιλόσοφοι. Το πρόβλημα, λοιπόν, με την εξουσία είναι μέχρι πού μπορεί να φθάσει το πάθος γι αυτήν, σε ποιες καταχρήσεις μπορεί να καταλήξει. Και, από την άποψη αυτή, η κατάσταση στην Ελλάδα απέχει πολύ από τού να είναι ρόδινη.
Όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Γρηγόρης Νικολόπουλος στο Reporter.gr, πολλά περιστατικά των τελευταίων εβδομάδων πείθουν κάθε σοβαρό παρατηρητή ότι η κυβέρνηση φέρεται καθεστωτικά. Και το ερώτημα είναι: γιατί;
Μία πρώτη, καθ’ όλα έγκυρη απάντηση είναι αυτή που λέει ότι, από την στιγμή που η παρά φύσιν κυβέρνηση δεν στηρίζεται σε ιδεολογική βάση, άρα δεν αλλάζει οικονομική πολιτική και γεωπολιτικές επιλογές, προσφεύγει σε αυταρχικές τακτικές για να κρατιέται στην εξουσία. Η τελευταία, είναι ζωτική για την παρέα και τα κυκλώματα που σήμερα κυβερνούν την χώρα. Όλα γίνονται για την καρέκλα και για την νομή της εξουσίας. Καθώς δεν υπάρχουν αρκετά λεφτά για την εξαγορά ψήφων μέσω προσλήψεων και αυξήσεων των μισθών, η κυβέρνηση προσπαθεί να ξεγελάσει τους πολίτες κρύβοντας την αλήθεια, δημιουργώντας ψεύτικους εχθρούς του λαού, λέγοντας διαρκώς ψέμματα, παρουσιάζοντας το άσπρο ως μαύρο και την ημέρα ως νύχτα.
Η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν λειτουργεί. Οι ανεξάρτητοι θεσμοί έχουν μπει στο ψυγείο και τις αποφάσεις τις παίρνει μόνον το Μαξίμου. Σε όποιον τολμήσει να αντιδράσει ή να διαφωνήσει, η κυβέρνηση επιτίθεται με τραμπουκισμούς και υβρεολόγιο.
Δεν είναι τυχαία η φράση του πρωθυπουργού ότι θεωρεί αδιανόητη την περίπτωση το Συμβούλιο της Επικρατείας να κρίνει αντισυνταγματική την διαδικασία του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες. Πρόκειται για ωμή παρέμβαση στην Δικαιοσύνη, για ωμή κατάργηση της ανεξαρτησίας της. Δεν δίνει το δικαίωμα ούτε στο Συμβούλιο της Επικρατείας να κρίνει ανεξάρτητα τις πράξεις της κυβέρνησης.
Για τους ανθρώπους του ολοκληρωτισμού, η εξουσία είναι η πρέζα τους –και κάνουν ό,τι μπορούν για να την αποκτήσουν. Έτσι, στην Ελλάδα της κρίσης, που γι αυτούς ήταν δώρον εξ ουρανού, οι άνθρωποι του μίσους χρησιμοποίησαν σε πρώτη φάση το δοκιμασμένο όπλο της παραπληροφόρησης. Όπως έγραψε και ο Μιχάλης Μητσός στα Νέα, έδιναν όλων των ειδών τις υποσχέσεις, έσκιζαν τα μνημόνια, διέγραφαν τα χρέη, καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ, οργάνωναν δημοψηφίσματα, απειλούσαν την Μέρκελ, σχεδίαζαν από την αρχή την Ευρώπη. Για να τα κάνουν όλα αυτά, βέβαια, χρειαζόταν και η άλλη πλευρά: εκείνοι που πίστευαν όσα άκουγαν. Δηλαδή αυτοί που θεωρούσαν ότι αυτοί που είχαν ακόμη την εξουσία, είτε επειδή ήταν πουλημένοι είτε επειδή ήταν ανίκανοι, δεν μπορούσαν να κάνουν όλα αυτά τα θαυματουργά πράγματα, δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν όλες αυτές τις προφανείς μεταρρυθμίσεις, δεν μπορούσαν να τα βάλουν με τους κακούς.
Η δεύτερη φάση ήταν η προσέγγιση η προσγείωση. Ήθελαν, αλλά δεν τούς άφηναν. Είχαν όλη την καλή διάθεση, αλλά παρέλαβαν χάος. Θα κάνουν πίσω, λοιπόν, θα συμβιβαστούν, αλλά δεν θα παραδοθούν και όταν περάσουν οι δύσκολες μέρες θα εκπληρώσουν όλες τις υποσχέσεις που έδωσαν. Δείξτε τους εμπιστοσύνη, κάντε υπομονή και θα δείτε. Η σκηνοθεσία ήταν πρόχειρη και φτωχή, το κόλπο ήταν φτηνό, αλλά πάλι έπιασε. Εναλλακτική λύση, άλλωστε, δεν υπήρχε –οι αντίπαλοι ήσαν απαξιωμένοι, υπνωτισμένοι, αποτυχημένοι.
Κάπως έτσι λοιπόν περάσαμε στην τρίτη φάση, που είναι και η πιο επικίνδυνη από όλες. Πρόκειται για την φάση του μίσους και της εκδίκησης. Η κυβέρνηση αυτή απέτυχε σε όλα. Έχει χάσει κάθε αξιοπιστία και μόνον με διάφορα σόου δείχνει ότι υπάρχει. Δεν έχει μείνει ψέμμα που να μην το έχει πει. Το μόνο που τής μένει είναι να καλλιεργήσει το μίσος και τον διχασμό. Η μόνη στρατηγική που μπορεί να τής δώσει παράταση χρόνου είναι να θέτει στο στόχαστρο επιχειρηματίες, καθηγητές, δημοσιογράφους και να τους εξευτελίζει, να τους ταπεινώνει, να τους δίνει βορά στα πλήθη.
Η αντιμετώπιση της Ευαγγελίας Τσικρίκα από το κυβερνητικό στρατόπεδο είναι ανατριχιαστική, είναι σοκαριστική, είναι αφόρητη. Είναι όμως αποκαλυπτική της ποιότητας των ανθρώπων που κυβερνούν. Φέρνει στο προσκήνιο την φύση και την προσωπικότητά τους, που μόνον ζοφερές σκέψεις προκαλούν.
Οι ώρες είναι πολύ δύσκολες για την χώρα. Όταν όπλα της εξουσίας είναι το μίσος και η εκδίκηση, τότε τα πολύ χειρότερα έπονται. Και ας το έχουμε υπ’ όψη μας: στον σημερινό αναπτυγμένο κόσμο της υπερπληροφόρησης, δεν υπάρχουν ανεύθυνοι λαοί.
