Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Καλό πράγμα οι φιλοδοξίες, αλλά η έπαρση δεν προσιδιάζει με έναν πολιτικό, που απευθύνεται σε νοήμονες πολίτες. Βεβαίως κάποιοι δημόσιοι άνδρες, δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν μέχρι που φτάνει το μπόι τους. Νομίζουν ότι μπορούν να κατακτήσουν όχι μόνο την χώρα, αλλά και το κόσμο ολόκληρο.
Ο λόγος για τις επικείμενες εκλογές για την ανάδειξη αρχηγών στα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης. Οι επικρατέστεροι, όπως εμφανίζονται τουλάχιστον στις δημοσκοπήσεις, είναι οι προηγούμενοι. Δηλ. θα επανέλθει η πρότερη των πραγμάτων κατάσταση.
Τώρα το τι σημαίνει αυτό είναι κάτι που μπορεί κανείς, ως ένα βαθμό, να προβλέψει. Ο μεν Κασσελάκης, που είδε φως και μπήκε και τους πήρε το μαγαζί, μπορεί να δηλώνει ότι, ‘μαθαίνει εύκολα’, όμως απ ότι φάνηκε έως τώρα, δεν θέλει ούτε να μάθει, ούτε να προσεγγίσει την αριστερά και όλο το ιστορικό της παρελθόν.
Θέλει να φτιάξει ένα εντελώς καινούργιο κόμμα, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Από την εισήγηση του για την αλλαγή του ονόματος φάνηκε το που το πάει. Εξάλλου πρώτοι σύμβουλοί του, πέρα από τον πατέρα του, που είναι καλός στις μπίζνες, είναι ο Σπηλιωτόπουλος και ο Αντώναρος. Χθεσινά πρωτοπαλίκαρα του Κώστα Καραμανλή και σημερινοί μυστικοσύμβουλοι του αστέρα της πολιτικής του Σ. Κασσελάκη.
Από την άλλη πλευρά της αντιπολιτευτικής όχθης, φαίνεται να επανεκλέγεται ο Ν. Ανδρουλάκης. Η φιλοδοξία του να γίνει πρωθυπουργός, φάνηκε νωρίς, πριν καν εκλεγεί βουλευτής. Στην προοπτική να γίνει, λόγω απλής αναλογικής, κυβέρνηση συνεργασίας τον Μάιο του 2023, έθετε ως πρώτο όρο να μην είναι πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης.
Στις ομιλίες του, όταν έκανε αναφορά σε τρίτο πρόσωπο, ήταν φανερό ότι εννοούσε το εαυτό του. Πολύ απλά ζήτησε να μην αναλάβει πρωθυπουργός ο αρχηγός του πρώτου κόμματος, αλλά ο επικεφαλής του τρίτου κόμματος, που θα είχε μια ελάχιστη συνεισφορά στην επίτευξη της δεδηλωμένης.
Για προγραμματικές συμφωνίες, κάτι που συμβαίνει σε ολόκληρη τη Ευρώπη όταν συνεργάζονται δύο ή και περισσότερα κόμματα, ούτε λόγος. Τώρα πως θα πήγαινε να μιλήσει στα διεθνή φόρα, πως θα επικοινωνούσε με άλλους ηγέτες δεν μας το είπε, μιας και εννιά χρόνια στην ευρωβουλή, δεν ήταν αρκετά για να μάθει τα ρημάδια τα αγγλικά, επίσης δεν μας το είπε.
Και στις δύο περιπτώσεις των αντιπολιτευόμενων κομμάτων δεν γνωρίζουμε τι θα κάνουν όσοι θα χάσουν το τρένο της κομματικής εξουσίας. Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει το προφανές. Η ομάδα των ‘87’+ θα αποχωρήσει, ενώ οι περί τον Πολάκη θα παραμείνουν και θα ενοχλούν τον Κασσελάκη με ανταρτοπόλεμο, μέχρι ο τελευταίος να τους ξαποστείλει διαγράφοντάς τους.
Στο ΠΑΣΟΚ, που επικράτησε και ο πολιτικός πολιτισμός, όπως τον παρακολουθήσαμε στο Debate, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Δούκας θα επιστρέψει στο Δήμο για να αποφασίσει επιτέλους τι θα κάνει με τα σκουπίδια, που έχουν κατακλύσει την πρωτεύουσα, η Διαμαντοπούλου θα επανέλθει στο Δίκτυο και οι άλλοι τρεις θα επιχειρήσουν να επαναφέρουν τον Ανδρουλάκη στα κομματικά όργανα, περιορίζοντας του, την αρχή του ενός ανδρός.
Στην ουσία χαμένη από αυτό τον εσωκομματικό σπαραγμό ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που θα στερούνται μιας αξιόπιστης αντιπολίτευσης, με προγραμματικό λόγο, που θα ελέγχει με αξιοπιστία τα πεπραγμένα της κυβέρνησης και δεν θα αρκείται στις ατάκες, που θα παίξουν στα δελτία ειδήσεων.
Δυστυχώς ο εμπεριστατωμένος και νηφάλιος λόγος του Φάμελλου και η πολύτιμη διεθνής εμπειρία της Διαμαντοπούλου, θα περάσουν απαρατήρητες, από ένα φανατισμένο κομματικό κοινό, που βλέπει εχθρούς και όχι αντιπάλους. Που βολεύεται στη μετριότητα ή στο φαντεζί λόγο και δεν βλέπει τι μπορεί να είναι πραγματικά χρήσιμο για την κοινωνία το 2025.
Μπορεί κάποιοι στη ΝΔ να χαίρονται, γιατί θα παίζουν χωρίς αντίπαλο, όμως έτσι δίνουν θέση στον λαϊκισμό, στην ακροδεξιά και στα εξαπτέρυγά της. Η αξιωματική αντιπολίτευση στις δημοκρατίες δυτικού τύπου, οφείλει να πείθει με τον προγραμματικό της λόγο και τις γενικότερες θέσεις ευθύνης, που θα παίρνει σε κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία.
Από την μια ο ανερμάτιστος Κασσελάκης, που παριστάνει τον αριστερό ενώ ζει και συμπεριφέρεται δεξιός, βλέπε σπίτι 1,8 εκατ. αυτοκίνητο 100.000, και από την άλλη ο είπα-ξείπα Ανδρουλάκης, που παίρνει πίσω την απόφαση των οργάνων να ψηφίσουν την επιστολική ψήφο και τα μη κρατικά πανεπιστήμια, δείχνουν ανεύθυνους πολιτικά ανθρώπους, που πολύ απέχουν από κάποιο στιβαρό ηγέτη, που κρούει με σοβαρότητα την θύρα της εξουσίας.
Με αυτή την έννοια η κυβέρνηση θα παίζει στην πολιτική αρένα χωρίς αντίπαλο και οι μικροί θα διαγκωνίζονται σε χαμηλά ποσοστά, χωρίς κανένας να παίρνει πραγματικά κεφάλι.
Ας ελπίσουμε ότι θα επικρατήσει σύνεση στο κοινό που θα ψηφίσει και θα αλλάξει τα μέχρι τώρα δεδομένα, προς όφελος της κοινωνίας…