του Μιχάλη Ψύλου, δημοσιογράφου
Ευτυχώς, υπάρχει και ο «Σούπερ Μάριο»! Ο άνθρωπος που έσωσε το ευρώ το 2012 ως πρόεδρος της ΕΚΤ, ταράζει επιτέλους τα λιμνάζοντα ύδατα της Ευρώπης.
Ο Μάριο Ντράγκι παρέδωσε αυτό που περίμεναν οι «πελάτες» του: μια περιγραφή της σχετικής παρακμής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μια λύση, που περιλαμβάνει: περισσότερη Ε.Ε., περισσότερη κυβέρνηση, περισσότερες κρατικές δαπάνες και περισσότερο κοινό χρέος.
Η επιχείρηση διάσωσης δεν θα είναι βέβαια κυριακάτικη βόλτα.
Αλλιώς, όμως, η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει μια «υπαρξιακή πρόκληση», έναν «αργό θάνατο».
Σκληρές αλήθειες είπε ο Μάριο Ντράγκι, αντί της συνηθισμένης αποφυγής της πραγματικότητας, όπως, αντιθέτως, συνηθίζουν οι πολιτικοί.
Αυτό όμως που σίγουρα γνωρίζει ο Ντράγκι, αλλά δεν λέει, είναι ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει η Ευρώπη δεν είναι τα χρήματα για επενδύσεις, αλλά οι κυβερνώντες.
Μάλιστα, το πιθανότερο είναι οι κυβερνώντες να αφήσουν την έκθεση Ντράγκι στο «βασίλειο της σκόνης».
Θα περιοριστούν στα «μικρά», που όμως φέρνουν ψήφους. Στα «λίγα για τους πολλούς», που μπορεί να φανούν αρκετά.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η κρίση είναι επίσης κρίση πολιτικής ηγεσίας και γενικά ηγεσίας σε άλλους τομείς. Ακόμη και στην κοινωνία των πολιτών που έχει επιλέξει -στην πλειονότητά της- την προσωπική από τη συλλογική ευημερία.
Έχει αλλάξει η σκέψη των περισσότερων πολιτών ως αποτέλεσμα δεκαετιών νεοφιλελευθερισμού. Και δυστυχώς ζούμε στην «εποχή των μειωμένων προσδοκιών», που λέει και ο Κρούγκμαν.
Συνηθίζεται να λέμε βέβαια ότι η κρίση εμφανίζει και τους «μεγάλους πολιτικούς» -άνδρες και γυναίκες.
Αλλά τέτοιοι πολιτικοί μεγάλης εμβέλειας αργούν να εμφανιστούν. Μια ματιά στην Ευρώπη αρκεί για του λόγου το αληθές.
Η ενίσχυση της άκρας δεξιάς είναι και μια αντίδραση των πολιτών -που δεν είναι φασίστες ή τρελοί- στην απώλεια εμπιστοσύνης στα κατεστημένα κόμματα και τους σημερινούς πολιτικούς ηγέτες.
Στη χώρα μας, για παράδειγμα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Έλληνες πολίτες αισθάνονται απογοήτευση για την οικονομική κατάσταση. Και κυρίως εμπιστεύονται τον «κανένα» για να τους βγάλει από το αδιέξοδο.
Ζούμε μια αλλαγή εποχής, που πρέπει να συνοδευθεί από μια αλλαγή γενιάς.
Το πρόβλημα και για εμάς είναι ότι δεν υπάρχει ένας «Έλληνας Ντράγκι». Που θα δώσει μια δραματική αίσθηση εθνικής επείγουσας ανάγκης. Έτοιμος να κάνει «ό,τι χρειαστεί», μέσω ενός new deal με την κοινωνία.