Η αποχώρηση του Τσίπρα δεν θα μπορούσε να μην προκαλέσει συναισθηματικούς μελοδραματισμούς. Εδώ και 15 χρόνια στην ηγεσία του κόμματος του αφύπνισε μίση και πάθη. Η παρουσία του τα προκάλεσε γιατί ήταν εκείνος που κλήθηκε να πάρει αποφάσεις, ενώπιον της κατάρρευσης του κλασικού αστικού συστήματος, που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσαν πια να πάρουν.
Στην οικονομική ιστορία θα μείνει με θετικό πρόσημο. Γιατί ήταν ο πιο πιστά εφαρμοστικός στα μνημονιακά μέτρα, τα οποία τον έφεραν στην εξουσία ενω ο ίδιος...τα δαιμονοποιούσε!
Και στο κομμάτι των διεθνών σχέσεων αφήνει θετικό πρόσημο. Οι Πρέσπες ήταν μια αναγκαία πράξη, που υπαγορευόταν από τους κανόνες του πολιτικού ρεαλισμού. Κάτι για το οποίο ο Τσίπρας δεν διακρίθηκε στην πολιτική του καριέρα.
Στην πολιτική πρακτική παίρνει κάτω από την βάση. Επικαλούμενος την αριστερή του καταβολή, δεν δέχθηκε την πρόσκληση του Γιώργου Παπανδρέου να αναλάβει στέλεχος της Αριστεράς το Υπουργείο Περιβάλλοντος, τον Οκτώβριο του 2009.
Ήταν μια εποχή που ξεκινούσαν οι μεγάλες αυταπάτες ή της υπερβολικής αυτοπεποίθησης για μια άλλη πολιτική πορεία απέναντι σε κόμματα που θεωρούνταν σχεδόν “οικογενειακά”!
Οι μνημονιακές εποχές τον έφεραν στην pole position της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το 2015 ανεδείχθη σε Πρωθυπουργό με την εξαμβλωματική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ. Εκεί ήταν και το κομβικό σημείο της απώλειας της αριστερής συνείδησης αν και ο ίδιος επιμένει πως αυτή η ανίερη συμπαιγνια(την οποία εκείνος πολύ απολάμβανε ωστοσο)αποτέλεσε μια πατριωτική πράξη ενώπιον του γκρεμού.
Ο εναγκαλισμός όμως(κυριολεκτικός και μεταφορικός)με τον Πάνο Καμμένο ήταν το επιστέγασμα μιας δηλητηριώδους περιόδου, με κατηγορίες εναντίον όλων, με αίσθηση αλάθητου και με υπέρμετρη αλαζονεία. Η οποία βέβαια δεν αποτυπωνόταν και στην κάλπη καθώς το 36%(Γενάρης 2015) έμοιαζε όχι και τόσο μεγάλο με τους αντιστοιχους θριάμβους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κατα το παρελθον, παρόλο που η προσωπική ανοχή του στην κοινωνία ήταν πολύ μεγαλύτερη.
Ο Τσίπρας δεν πρέπει να θυματοποιείται από τους αμέτρητους φίλους του. Δεν ισχύει το “πολεμήθηκε όσο άλλος”. Τα ιστορικά παραδείγματα των Ανδρέα και Γιώργου Παπανδρέου, στέκουν αγέρωχα και ολοζώντανα.
Το μεγάλο λάθος του ήταν που δεν έφυγε το 2019, αποθεούμενος από τους οπαδούς του. Θεώρησε πως “όλοι θα ξαναγύριζαν σε εκείνον”, ευελπιστώντας στην φθορά του Κυριάκου που όμως δεν ήρθε ποτέ. Αντίθετα, το έδαφος χανόταν κάτω απο τα δικά του πόδια, φανερώνοντας πως σε συνθήκες εκτός κρίσης έχανε την φόρμα του και τον παλιό του οίστρο. Η εξαφάνιση του ίδιου και του κόμματός του κατά την πανδημία υπήρξε παροιμιώδης.
Η “παγωμάρα” που διακατέχει το κόμμα του από την στιγμή της παραίτησής του αποδεικνύει επιπλέον την έλλειψη ηγετικής ομάδας αλλά και πολιτικής πυξίδας για το μέλλον, ιδιαίτερα με τα από 2 βαριές εκλογικές ήττες. Κανείς δεν μοιάζει ούτε πρόθυμος αλλά ούτε και επαρκής για να τον αντικαταστήσει. Η αμηχανία αυτή αντανακλάται και στους 2 μηνες(!!)που θα μεσολάβησαν μέχρι την εκλογή νέου αρχηγού.
Αυτό ας το αναλογιστούν όλα εκείνα τα πρόσωπα μέσα στο Σύριζα που κρατήθηκαν μακριά από τον κυνισμό και την ωμότητα του κυνηγιού της εξουσίας. Η ευθύνη τους παραμένει ακέραιη για την προοδευτική αλλαγή στην χώρα. Ίσως ο Τσίπρας με τον ευγενικό και μετριοπαθή λογο του την ημερα της αναγγελιας της παραιτησης του, να τους δείχνει το δρόμο.
ΥΓ: Είναι σίγουρο πως όντας ο ίδιος μόνο 49 ετών, στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του θα ακούσει άπειρες φορές μυθεύματα για πιθανή επιστροφή του. Και θα γελάει και αυτός με την αφέλεια των οπαδών του.
*Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός και εργάζεται στην δευτεροβαθμια εκπαίδευση
