Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά πραγματοποιήθηκε το Be an Ally Forum της Mexoxo, το διεθνές εκπαιδευτικό φόρουμ για τη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη στο χώρο εργασίας ατόμων της κοινότητας LGBTQI+. Πολύτιμος συνεργάτης και στη φετινή διοργάνωση, που φιλοξενήθηκε στον χώρο Atraktos, ήταν το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Ο Γιώργος Περρής, τραγουδιστής και πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF, ήταν ένα από τα μέλη του πάνελ όπου συμμετείχαν, επίσης, η ψυχολόγος Πάρβη Πάλμου, υπεύθυνη Τμήματος Υγείας Τρανς και Ιντερσεξ Οικογενειών, η Anya Marino, instructor σε θέματα προάσπισης των δικαιωμάτων των LGBTQ+ και καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του Χάρβαρντ, και η Katherine Reilly, εκπαιδευτικός, συγγραφέας του εκδοτικού οίκου Express Publishing, ραδιoφωνικός παραγωγός και ομιλήτρια Ted.
O Γιώργος Περρής, μιλώντας για το προσωπικό του, δύσκολο ταξίδι πριν και μετά το coming out, είπε, μεταξύ άλλων:
«Αστειευόμενος πάντα, λέω ότι μέχρι τα 16 μου ζούσα σε ένα ροζ σύννεφο, με τη Νάνα Μούσχουρη και τη Μαρία Κάλλας, αλλά ήταν μια δικαιολογία για να μην ασχοληθώ με το τι είμαι εγώ. Καταρχάς δεν είχα παράδειγμα γύρω μου για το τι είμαι εγώ. Μεγαλώνοντας στη δεκαετία του ’80 και του ’90, ήταν πολύ δύσκολο να δεις κάπου στο δημόσιο λόγο έναν γκέι άντρα που να είναι διάσημος ή πετυχημένος και να μην είναι καρικατούρα. Όταν έβλεπες την καρικατούρα, τρόμαζες κι έλεγες, Παναγία μου, θα γίνω αυτό το πράγμα;».
«Αστειευόμενος πάντα, λέω ότι μέχρι τα 16 μου ζούσα σε ένα ροζ σύννεφο, με τη Νάνα Μούσχουρη και τη Μαρία Κάλλας, αλλά ήταν μια δικαιολογία για να μην ασχοληθώ με το τι είμαι εγώ. Καταρχάς δεν είχα παράδειγμα γύρω μου για το τι είμαι εγώ. Μεγαλώνοντας στη δεκαετία του ’80 και του ’90, ήταν πολύ δύσκολο να δεις κάπου στο δημόσιο λόγο έναν γκέι άντρα που να είναι διάσημος ή πετυχημένος και να μην είναι καρικατούρα».
«Αντιμετώπισα πάρα πολύ bullying -συμπλήρωσε ο ίδιος- και στο σχολείο, που όμως με πάσα ειλικρίνεια δεν έχω καμία πικρία απέναντι στα παιδιά που μου το έκαναν, γιατί πολύ απλά δεν έφταιγαν τα παιδιά, το παιδί δεν φταίει ποτέ. Ωστόσο θα σου πω πρόσφατα παραδείγματα, που με πείραξαν πολύ περισσότερο.
»Την ημέρα που βγήκε το άρθρο στο People [όπου έκανε το coming out], μου έκαναν τρομερή εντύπωση κάποια μηνύματα. Το ένα ήταν από μια “φαν”, που μου έστειλε μια φωτογραφία εμετού και μου είπε, σου εύχομαι να πνιγείς στον εμετό σου. Ένας άλλος, Έλληνας, μου έστειλε μια φωτογραφία από τη λαϊκή αγορά με αγγούρια και μού έγραψε από κάτω: Τα αγοράζεις σε καλή τιμή; Επίσης όταν έγινα πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF ένα μήνυμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν: “Μάλιστα… πρεσβευτής για τα παιδιά ο Περρής. Και μετά αναρωτιόμαστε ποιοι βιάζουν τα παιδιά”. Και ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι η ομοφυλοφιλία μου “ισούται” με παιδεραστία, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό, ακόμα και τώρα δεν μου χωράει στο μυαλό. Από την άλλη, δεν θέλω να είμαι άδικος. Αυτά ήταν τρία, δέκα, είκοσι μηνύματα και υπήρχαν άλλες χιλιάδες που ήταν ακριβώς το αντίθετο: Σε αγαπάμε, σε στηρίζουμε κ.λπ. Το θέμα είναι όμως ότι όσο υπάρχουν τέτοια μηνύματα και όσο υπάρχουν αυτές οι αγκυλώσεις, να το πω ευγενικά, σημαίνει ότι κάτι πρέπει να κάνουμε».
Στη συνέχεια ο Γιώργος Περρής μοιράστηκε ένα σοκαριστικό περιστατικό που του έτυχε σε συνεργασία του
«Τα ίδια φαινόμενα υπάρχουν σε κάθε χώρα στον κόσμο. Όταν υπέγραψα το πρώτο μου διεθνές συμβόλαιο με τη δισκογραφική μου εταιρεία, στο πρώτο ραντεβού ο διευθυντής με ρώτησε αν είμαι γκέι, του απάντησα ναι, και μετά που ήρθε το συμβόλαιο με ανάγκασαν να υπογράψω ότι δεν θα αποκαλύψω ποτέ δημόσια ότι είμαι γκέι χωρίς τη συγκατάθεση της εταιρείας. Αυτό έγινε το 2014. Και όχι στην Ελλάδα, το συμβόλαιο αυτό ήταν στην Αμερική. Το δέχτηκα, γιατί μού δόθηκε μια πόρτα και μια ευκαιρία να γυρίσω όλο τον κόσμο.
»Ένας λόγος που έσπασα το συμβόλαιό μου ήταν γιατί ήθελα να μιλήσω ανοιχτά γι’ αυτό, και μου κόστισε. Πολύ. Αλλά δεν το έχω μετανιώσει.
»Θεώρησα ότι η σχέση με το κοινό μου έπρεπε να είναι απόλυτα ειλικρινής. Γιατί όπως εγώ ζητάω από το κοινό μου να με βάλει στο σπίτι του, έτσι οφείλω κι εγώ να είμαι 100% ανοιχτό βιβλίο σε αυτό που τούς δίνω. Και παρότι δεν προσποιήθηκα ποτέ ότι ήμουν στρέιτ, δεν με είδατε ποτέ με γυναίκες να βγαίνω ούτε να φωτογραφίζομαι σαν να είναι σύντροφοί μου, υπήρχε ένα μέρος της αλήθειας μου που κρατούσα μυστικό. Και ενώ είμαι υπέρμαχος της ιδιωτικότητας, δεν είμαι υπέρμαχος της μυστικότητας, γι’ αυτό πήρα την απόφαση να το κάνω.
«Θεώρησα ότι η σχέση με το κοινό μου έπρεπε να είναι απόλυτα ειλικρινής. Γιατί όπως εγώ ζητάω από το κοινό μου να με βάλει στο σπίτι του, έτσι οφείλω κι εγώ να είμαι 100% ανοιχτό βιβλίο σε αυτό που τούς δίνω. Και παρότι δεν προσποιήθηκα ποτέ ότι ήμουν στρέιτ, υπήρχε ένα μέρος της αλήθειας μου που κρατούσα μυστικό».
»Οι μοναδικοί άνθρωποι που μου είπαν, μην το κάνεις, ήταν όλοι γκέι άντρες του καλλιτεχνικού χώρου. Κι αυτό ήταν που μου έκανε τη μεγαλύτερη έκπληξη. Με το επιχείρημα ότι θα καταστραφεί η καριέρα μου. Ότι κανείς δεν θα ασχοληθεί ξανά μαζί μου, ότι θα περιθωριοποιηθώ και θα είμαι ένας καλλιτέχνης μόνο για το γκέι κοινό, γιατί οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν ακούν τέτοια μουσική, ότι οι εταιρείες δεν θα με ξαναπροσλάβουν, ότι άλλοι καλλιτέχνες θα αρνηθούν να συνεργαστούν μαζί μου και ότι εν γένει θα είναι το τέλος όσων έχω χτίσει με κόπο τόσα χρόνια. Για να με βλέπετε εδώ να σας μιλώ και να γεμίζω συναυλίες σε μεγάλα θέατρα, μάλλον όχι! Αλλά σε κάποιο βαθμό περίμενα βεβαίως ότι θα υπάρξει αρνητική αντίδραση και υπήρξε».
