Μάιος του 1985 στο γήπεδο Χέιζελ του Βελγίου. Τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Γιουβέντους.
«Μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου» κατά τον δημοσιογραφικό λυρισμό. Πριν ακόμη αρχίσει ο αγώνας, χουλιγκάνοι της Λίβερπουλ σπάνε ένα διαχωριστικό και επιτίθενται στους ομολόγους τους της Γιουβέντους. Ο απολογισμός: 39 νεκροί και περίπου 600 τραυματίες. Παρ’ όλα αυτά ο αγώνας αρχίζει. Και ο Μισέλ Πλατινί πανηγυρίζει για το επιτυχημένο του πέναλτι. Η συνέχεια είναι γνωστή. Η Μάργκαρετ Θάτσερ σε συνεννόηση με την ΟΥΕΦΑ απαγορεύει στις αγγλικές ομάδες να διασχίσουν το Κανάλι για πέντε χρόνια, ώσπου να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τους χουλιγκάνους. Αν μιλάμε για οπαδική βία, το Χέιζελ είναι η απόλυτη αναφορά. Εκεί η λατρεία της ομάδας λειτούργησε ως παραισθησιογόνο που απελευθέρωσε το ένστικτο του θανάτου.
Αντιλαμβάνομαι, χωρίς να την κατανοώ και να την αποδέχομαι, την παραισθησιογόνο επίδραση του ποδοσφαίρου. Αν μη τι άλλο, ο χουλιγκάνος αισθάνεται προστατευμένος μες στη μάζα των οπαδών, και η βία του είναι το πιστοποιητικό της ταυτότητάς του. Πλην όμως, αν θέλουμε να κατανοήσουμε, οφείλουμε να διακρίνουμε. Αλλο ο χουλιγκάνος στον διονυσιασμό της μάζας, που μπορεί να είναι δολοφονική, και άλλο η δολοφονία του άτυχου Αλκη σε έναν δρόμο της Θεσσαλονίκης. Αν το ποδόσφαιρο είναι γιορτή, και ο περίπατος στον δρόμο γιορτή είναι. Το ένστικτο του θανάτου που όπλισε τους δολοφόνους του Αλκη Καμπανού δεν είναι «οπαδική βία». Δεν σκότωσαν επειδή είναι οπαδός του Αρη. Ηθελαν να σκοτώσουν και τους έδωσε και την αφορμή. Τρομακτικό; Τρομακτικότερο του τρομακτικού.
Η βία που σκότωσε τον Αλκη Καμπανό δεν είναι «οπαδική». Είναι μία εκδοχή των μορφών της βίας που υπονομεύουν την κοινωνία μας. Συμμορίες χουλιγκάνων, κουκουλοφόρων και λοιπών που σκοτώνουν ακόμη κι αν δεν έχουν «έννομο συμφέρον». Δεν θέλουν να κλέψουν ή να κερδίσουν κάτι. Σκοτώνουν για να σκοτώσουν. Πώς απελευθερώσαμε ως κοινωνία το ένστικτο του θανάτου; Αν ξεκινούσαμε από την υπόθεση ότι η βία είναι η καθημερινότητα της ζωής μας και αναζητούσαμε τις εκφράσεις της και τις εξάρσεις της είτε στους χουλιγκάνους, είτε στους κουκουλοφόρους; Κι αν αντί να αναζητούμε τις αιτίες της στους ποδοσφαιρικούς παράγοντες, που είναι κι αυτοί ενεργούμενά της, την αναζητούσαμε στη φύτρα της; Τιτάνιο έργο και καμιά πολιτική δεν μπορεί να το φέρει εις πέρας. Και όλοι παλεύουμε με τις ενοχές μας. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να εξηγήσουμε τη δολοφονία του Αλκη. Αυτό που πονάει περισσότερο είναι ότι ήταν αναίτια.
