Ο κεντρικός αμυντικός του ΠΑΟΚ, Φερνάντο Βαρέλα, παραχώρησε συνέντευξη στο κανάλι του Δικεφάλου και μίλησε για το ποδόσφαιρο αλλά για τη ζωή του. Αναλυτικά όσα είπε ο σέντερ μπακ από το Πράσινο Ακρωτήρι.
Για τη σημερινή κατάσταση με την καραντίνα: «Είναι περίεργη κατάσταση αλλά πρέπει να προσαρμοστούμε και να παραμείνουμε δυνατοί και να χρειαστεί να συνεχίσουμε έτσι να το αποδεχθούμε και να προχωρήσουμε μπροστά».
Για την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής του: «Πέρασα μια δύσκολη κατάσταση με το μεγάλο μου γιο. Ήταν πιο δύσκολο από αυτό που συμβαίνει σήμερα. Ήμουν νέος, όλοι ξέρουν ότι έγινα πατέρας πολύ μικρός.
Το παιδί μου τότε αρρώστησε και εγώ με τη γυναίκα μου δεν είχαμε τότε χρήματα για φάρμακα. Εκείνη νομίζω ότι ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή μου. Το παιδί μου είχε 39-40 πυρετό και εμείς δεν είχαμε χρήματα για τα φάρμακα του. Ήταν σίγουρα η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή μου».
Για τα εφηβικά του χρόνια πριν το ποδόσφαιρο: «Η ζωή μου πριν το ποδόσφαιρο ήταν όπως των άλλων παιδιών. Όλα άλλαξαν όταν έγινα πατέρας. Ήμουν 16 χρόνων. Δεν είναι εύκολο να είσαι πατέρας.
Έπρεπε να τελειώσω το σχολείο. Μίλησα με την οικογένεια μου καθώς το παιδί έπρεπε να έχει φαγητό, ρούχα, να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό. Αποφάσισα να σταματήσω το σχολείο και να δουλέψω καθώς το πιο σημαντικό στη ζωή είναι η οικογένεια σου και η υγείας της. Πήρα αυτή την δύσκολο απόφαση και ήταν δύσκολο και για τους δικούς να το καταλάβουν. Μου είπαν όμως ότι θα με στηρίξουν σε ότι αποφασίσω να κάνω και σε ότι χρειάζομαι.
Αυτό όμως εμένα δεν μου άρεσε. Δεν μου αρέσει να μου αγοράζουν οι άλλοι όσα χρειάζομαι, όταν έχω δύο χέρια και δύο πόδια και μπορώ να δουλέψω. Είπα στους γονείς μου ότι θα δουλέψω για να εξασφαλίσω εγώ τα απαραίτητα του γιου μου. Η περίοδος από τα 16 μου, μέχρι τα 23-24 ήταν η πιο δύσκολη της ζωής μου».
Για το γεγονός ότι έγινε πατέρας σε τόσο μικρή ηλικία: «Ήταν δύσκολα. Αρχικά δεν μπορούσα να το πιστέψω αφού εγώ και η γυναίκα μου δεν ήμασταν μαζί εκείνη την περίοδο. Είχαμε προβλήματα και χωρίσαμε για λίγο. Έμεινε μόνη για εννιά μήνες και εγώ δεν ήξερα ότι είχε κρατήσει το παιδί μας στην κοιλιά της. Νομίζω ότι σε τέτοιες καταστάσεις χρειάζεσαι την συμπαράσταση της οικογένειας σου και των φίλων σου για να τις προσπεράσεις και ο ξάδερφος μου ήταν ο ιδανικός άνθρωπος για μένα εκείνη την περίοδο.
Μου είπε ότι πρέπει να πάμε να δουμε το παιδί και πως πρέπει να βοηθήσουμε σε όλα. Για αυτό και του είμαι ευγνώμων και δεν πρόκειται ποτέ ότι και να κάνω να ξεπληρώσω όσα μου έδωσε. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο πρέπει να αλλάξεις τα πάντα και κυρίως τον τρόπο που σκέφτεσαι. Δεν μπορούσα να σκέφτομαι πλέον ως παιδί, αλλά σαν άντρας. Από την μια στιγμή στην άλλη πρέπει να σκέφτεσαι σαν άντρας την κάθε σου πράξη.
Πρέπει να έχεις υπόψη σου ότι έχεις ένα παιδί και πως δεν μπορείς να κάνεις χαζομάρες όπως οι άλλοι συνομήλικοι σου. Πρέπει να σταματήσεις. Έτσι αποκόπηκα από τους φίλους μου. Η ζωή σου πρέπει να είναι μια ευθεία και να μην κάνεις λάθη. Είχα να φροντίσω ένα παιδί για όλη μου την ζωή.
Το μεγάλο μου γιο δεν μπορώ να το σκεφτώ σαν αδερφό μου. Τα παιδιά χρειάζονται συνέχεια τον πατέρα του. Έχουμε υπέροχη σχέση αλλά πρέπει πάντα να υπάρχει απόσταση στη σχέση πατέρα-γιου. Εσύ είσαι που πρέπει να τον φροντίζεις. Νομίζω ότι το καταλαβαίνει καλά είναι ένα φανταστικό αγόρι».
Για την πρώτη του δουλειά όταν άφησε το σχολείο: «Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε μια πορτογαλική πιτσαρία. Όταν ένας πιτσιρικάς στην Πορτογαλία θέλει να δουλέψει πηγαίνει στην πιτσαρία ή στα Mac Donald’s. Εκεί λοιπόν αποφασίσαμε να πάμε να δουλέψουμε μαζί με τη γυναίκα μου.
Θυμάμαι σήμερα τις στιγμές που έζησα εκεί και τις θεωρώ φανταστικές. Αν δούλευα μέχρι σήμερα μπορεί και να μην ήταν έτσι αλλά τώρα τις θεωρώ φανταστικές. Δουλεύαμε από το πρωί, τελειώναμε αργά το βράδυ και περπατούσαμε και άλλα 45 λεπτά για να φτάσουμε στο σπίτι. Γελούσαμε όμως και το απολαμβάναμε. Ήταν μια ωραία περίοδος για ακόμη σκεφτόμασταν σαν παιδιά. Πληρωνόμασταν μια φορά το μήνα και ήταν δύσκολα όταν έκανα το πρώτο μου συμβόλαιο. Περνούσαμε καλά όμως και κάναμε πολλούς φίλους. Αυτή ήταν πάντως η πρώτη δουλειά της ζωής μου».
Για το πώς συνδύασε τη δουλειά με το ποδόσφαιρο: «Πρέπει να έχεις γύρω ανθρώπους που θα φροντίζουν εσένα και το παιδί σου. Οι οικογένειες μας, μας βοήθησαν πολύ. Κάποια στιγμή ο πεθερός μου με ρώτησε τι θέλω να κάνω. Να συνεχίσω να δουλεύω στην πιτσαρία ή να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Του είπα ότι θέλω να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο και από εκείνη την στιγμή ανέλαβε να φροντίζει το παιδί. Δούλευα το πρωί στην πιτσαρία, το απόγευμα πήγαινα για προπόνηση και γυρνούσα σπίτι αργά το βράδυ. Η σύζυγος μου δούλευε και αυτοί ανέλαβαν να προσέχουν το παιδί για να πηγαίνω στις προπονήσεις.
Αυτό έκανε τη ζωή μου λίγο πιο εύκολη καθώς υπήρχε πάντα κάποιος να φροντίζει το παιδί μου. Δεν μπορούσε να συνδυαστεί το επαγγελματικό ποδόσφαιρο με την πιτσαρία. Το έκανα ουσιαστικά από τα 16, μέχρι να έρθει το πρώτο μου συμβόλαιο στα 20. Όταν υπέγραψα συμβόλαιο μου είπαν ότι πρέπει να σταματήσω την άλλη μου δουλειά γιατί θα είχαμε και πρωινές προπονήσεις και έτσι τελείωσα από την πιτσαρία».
Για τι θα έκανε αν δεν ήταν ποδοσφαιριστής: «Θα μπορούσα να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο, είτε ως προπονητής είτε ως προπονητής φυσικής κατάστασης ή κάτι τέτοιο. Από το σχολείο μου άρεσε να ασχολούμαι με τη γυμναστική τόσο πολύ που έλεγα πως θα γίνω προπονητής φυσικής κατάστασης. Αν δεν γινόμουν ποδοσφαιριστής θα είχα κάνει κάτι τέτοιο».
Για το τι επικρατεί στο Κάπο Βέρντε και στην Αφρική γενικότερα με τον κορωνοϊό: «Η κατάσταση είναι περισσότερο δύσκολη εκεί και ας υπάρχουν λιγότερα κρούσματα. Τα νοσοκομεία και η περίθαλψη είναι σαφώς κατώτερες από την Ευρώπη. Τρεις τέσσερις περιπτώσεις αντιστοιχούν σε 1000 με 2000 στην Ευρώπη καθώς δεν υπάρχουν συνθήκες για να δουλέψει σωστά το ιατρικό προσωπικό.
Δεν υπάρχουν υλικά και εξοπλισμός για αυτό και η κατάσταση εκεί είναι πιο δύσκολη. Υπάρχουν πολλοί ηλικιωμένοι στο Κάπο Βέρντε και αν υπάρξει έξαρση τα πράγματα θα γίνουν πολύ δύσκολα, καθώς τα νοσοκομεία εκεί δεν είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν έναν τέτοιου είδους ιό. Είμαι σε επικοινωνία με τους συμπαίκτες μου στην Εθνική ομάδα και θα κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε. Ελπίζω με την ενέργεια μας αυτή να βοηθήσουμε. Στην Αφρική η δυσκολία πολλαπλάσια σε σχέση ακόμη και να υπάρχουν λιγότερα περιστατικά γιατί τα νοσοκομεία είναι σε πολύ κακή κατάσταση.
Ανοίξαμε κάποιους τραπεζικούς λογαριασμούς για να συγκεντρώσουμε χρήματα και να βοηθήσουμε τους ανθρώπους. Επικοινωνήσαμε και με την κυβέρνηση για να μοιραστούν τα χρήματα και να πάνε σε ανθρώπους που τα χρειάζονται περισσότερο. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε».
Για το αν θέλει να προσφέρει ένα μέρος όσων έχει κερδίσει στο ποδόσφαιρο: «Ότι έχω κερδίσει μέχρι τώρα από το ποδόσφαιρο μου είναι αρκετό για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αν σκεφτόμουν μικρός όσα έχω αποκτήσει σήμερα θα μου φαινόταν απίθανο.
Το να δίνεις και να προσφέρεις σου επιστρέφονται στο διπλάσιο και εγώ θέλω να προσφέρω κάποια από όσα έχω κερδίσει. Και δεν μιλάω μόνο για χρήματα αλλά και την αγάπη των φίλων και της οικογένειας μου που για μένα είναι πολύ σημαντικό. Θέλω να δίνω και εγώ πράγματα στους ανθρώπους που ακόμη και δεν μου επιστραφούν θα με κάνουν χαρούμενο».
Για τη μόνιμη εγκατάσταση του στην Ελλάδα: «Το να φύγω για πάντα από την Πορτογαλία για μένα ήταν δύσκολο. Η σύζυγος μου και τα παιδιά μου μου έβαλαν αυτή την ιδέα στο μυαλό και πλέον νομίζω πως εδώ είναι ιδανική χώρα, η ιδανική πόλη να ζήσουμε. Έχουμε τα πάντα εδώ. Αγαπώ τη ζωή εδώ. Το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο. Λέω στην οικογένεια μου ότι θέλω να μείνω εδώ μαζί τους αλλά δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει.
Όσο μένουμε εδώ και είναι χαρούμενοι, είμαι και εγώ χαρούμενος. Εδώ στη Θεσσαλονίκη έχουμε ότι χρειαζόμαστε. Η οικογένεια μου και τα παιδιά μου έχουν κάνει πολλούς φίλους εδώ. Τα παιδιά μου επίσης παίζουν στον ΠΑΟΚ, αγαπούν την ομάδα και τους προπονητές τους και δεν θέλουν να φύγουν από εδώ. Και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά.
Αγαπούν το σύλλογο, τη ζωή εδώ θέλουν να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και προσπαθούν για αυτό. Εγώ τους λέω πως δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουν και πως θα πρέπει να δουλέψουν σκληρότερα από όλους. Όσο είμαι στον ΠΑΟΚ τους βοηθώ και τους δίνω συμβουλές για το πως θα καταφέρουν να γίνουν επαγγελματίες».
Για το τι είναι ποιο δύσκολο να βλέπει από την κερκίδα, την ομάδα του ή τα παιδιά του: «Νομίζω ότι είναι τα παιδιά μου. Όταν παίζουν και είμαι στην κερκίδα είναι πολύ δύσκολο. Τους συμπαίκτες μου στον ΠΑΟΚ τους εμπιστεύομαι, ξέρω ότι θα τα δώσουν όλα στο γήπεδο. Όταν βλέπεις το παιδί σου να αγωνίζεται είναι διαφορετικό. Είναι αίμα σου και θέλεις να κάνει μόνο καλά πράγματα στο γήπεδο. Η καρδιά σου χτυπάει πιο έντονα και αισθάνεσαι πιο νευρικός».
Για το επίπεδο των ελληνικών του: «Έχω βελτιώσει λίγο τα ελληνικά μου στη διάρκεια της καραντίνας. Όχι όμως από τα μαθήματα των παιδιών μου που τα περισσότερα είναι στα αγγλικά. Τους ακούω όμως να μιλούν και βελτιώνομαι. Κάποια στιγμή ο μεγάλος είπε να μιλάμε στο σπίτι μόνο ελληνικά. Προσπαθώ να μάθω κάποιες λέξεις από τους γιους μου. Πιστεύω ότι σε ένα χρόνο θα μπορώ να κάνω κουβέντα στα ελληνικά».
