Με άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" ο γνωστός αρθρογράφος Στέφανος Κασιμάτης αναφέρεται στο αίτημα δεκαετιών της πόλης με αρκετά ειρωνικό και προβλητικό τρόπο, απλα για να υποστηρίξει την θέση της υπουργού που κατά δήλωσή του τόσο θαυμάζει για το τριτόκλιτο επώνυμό της!
Συγκεκριμένα γράφει:
Πολύ φυσικό η Πάτρα και το Πανεπιστήμιό της να επιθυμούν διακαώς την ίδρυση Νομικής Σχολής στην πόλη τους. Ποιος δεν θα ήθελε περισσότερα πτυχία Νομικής; Οχι μόνο για τους ικανούς ή τους αρίστους, αλλά για τον λαό! Για τον καθένα που έχει το δημοκρατικό δικαίωμα και τη δημοκρατική ευθιξία, που θα έλεγε ο Τσίπρας, να θέλει ένα πτυχίο Νομικής για τη συλλογή του. Επίσης, ποιοι δεν θα ήθελαν περισσότερα σουβλατζίδικα και σαντουιτσάδικα στην πόλη τους, περισσότερες γκαρσονιέρες και μπαράκια;
Αυτό δεν ήταν –και για τους περισσότερους παραμένει– το υπόδειγμα της ανάπτυξης; Μικροδουλειές της «μαύρης» οικονομίας για τους πολλούς (ώστε να μοιράζονται και η διαφθορά και τα οφέλη της...) και, από την άλλη, πληθωρισμός μετρίων και ημιαγράμματων με τεράστιες απαιτήσεις: το σύγχρονο προλεταριάτο, δηλαδή, ώστε να συντηρείται το πελατειακό κράτος, η μηχανή του πολιτικού συστήματος που στήθηκε από το 1981 και ύστερα.
Τα επιχειρήματα από τους πανεπιστημιακούς κύκλους που υποστηρίζουν την ίδρυση Νομικής στην Πάτρα είναι αστεία και η αφέλειά τους μετά βίας κρύβει την υστεροβουλία τους ως επαγγελματικής τάξης. Μα ορίζεται διά νόμου, υποστηρίζουν, η ίδρυση της σχολής! Και λοιπόν; Με έναν άλλο νόμο καταργείται ο προηγούμενος. Επειδή νομοθετήθηκε μια περιττή ανοησία, για προφανώς ιδιοτελείς λόγους, πρέπει να γίνει πράξη;
Επειτα, ως προς το οικονομικό, υποστηρίζουν ότι «για τα πρώτα χρόνια» (ό,τι και αν σημαίνει αυτό...) έχουν βρεθεί ευρωπαϊκοί πόροι· αργότερα, βλέπουμε. (Σημειωτέον, δε, ότι δεν το λένε ως αστείο). Ας πάρουμε τώρα τους ευρωπαϊκούς πόρους, αφού μας τους δίνουν και στη συνέχεια βλέπουμε, τα βρίσκουμε. Αν αυτή η λογική σας θυμίζει κάτι, είναι επειδή κυριαρχούσε την εποχή της αστακομακαρονάδας: πάρε το καταναλωτικό, αφού στο δίνει η τράπεζα και ύστερα βλέπεις. (Στο κάτω κάτω, ακόμη και αν συμβεί το χειρότερο και αποδειχθεί ότι τα δάνεια κάποτε επιστρέφονται, θα υπάρχει πάντα ένας Λαφαζάνης, αφού στην Ελλάδα βρισκόμαστε...).
Αναφέρεται ακόμη το επιχείρημα ότι η Νομική Πατρών θα συγκεντρωθεί στην έρευνα, όχι στην παραγωγή δικηγόρων. Εύγε! Χειροκροτώ. Αλλά τι εμποδίζει τις υπάρχουσες νομικές σχολές να παράγουν έρευνα; Οπως άλλωστε συμβαίνει σήμερα και ιδίως στη Νομική Αθηνών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στον αγώνα για έναν τόσο ανόητο σκοπό πρωτοστάτησε ο ΓΑΠ, ο οποίος μάλιστα εξέδωσε ανακοίνωση διαμαρτυρίας μόλις η υπουργός Παιδείας ανακοίνωσε τη ματαίωση του σχεδίου για την ίδρυση της σχολής. (Αξίζει τον κόπο να αναζητήσετε το κείμενο. Είναι pure George, πεθαίνεις στα γέλια...). Επειδή είμαι και καχύποπτος, δεν θα απέκλεια ότι η Νομική Πατρών ήταν ένα από εκείνα που συνέδεαν υπογείως (μα τόσο εμφανώς!) τον Γιώργο με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ουσιώδες ερώτημα στο ζήτημα της Νομικής Πατρών είναι αν η λειτουργία της εξυπηρετεί το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας – διότι του Δημοσίου θα είναι η σχολή, αφού το Δημόσιο θα πληρώνει τη λειτουργία της. Και το Δημόσιο, πρέπει να θυμίζουμε, είμαστε όλοι οι φορολογούμενοι, όχι μόνον οι συμπατριώτες μας της Πάτρας. Επίσης, αξίζει η διασπάθιση πόρων για την επέκταση ενός βαρέως νοσούντος συστήματος ή είναι προτιμότερο η επένδυση αυτών των πόρων για την ποιοτική βελτίωσή του;
Δεν έκρυψα ότι είμαι φαν της Νίκης Κεραμέως. (Ει μη τι άλλο, σήμερα δεν συναντάς εύκολα ανθρώπους με τριτόκλιτο επίθετο και είμαι φαν της τρίτης κλίσεως...). Με την πρωτοβουλία της να σταματήσει αυτή την ανοησία, νιώθω ικανοποιημένος για την επιλογή που έκανα στο ψηφοδέλτιο. Τα κριτήρια της πολιτικής στην Παιδεία πρέπει να είναι εθνικά, όχι τοπικιστικά ούτε συντεχνιακά.
