Άμεση η εξαγγελία από την νέα Κυβέρνηση για την ματαίωση της ίδρυσης Νομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Ταυτόχρονα με την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου, ταυτόχρονα με την εξαγγελία της πολιτικής βούλησης, για ξενόγλωσσα τμήματα, για καθιέρωση διδάκτρων, για σύνδεση των Πανεπιστημίων με την «αγορά», για ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις στην Πανεπιστημιακή έρευνα, προφανώς έναντι ανταλλαγμάτων, εν τέλει για στροφή στην ιδιωτικοποίηση μέρους ή του συνόλου της εκπαιδευτικής δραστηριότητας. Μαζί ίσως, με συνταγματικές τροποποιήσεις που θα διευκολύνουν την πορεία αυτή.
Διαφωνούμε με όσους θεωρούν, ότι η Κυβέρνηση της ΝΔ, επιλέγει να τιμωρήσει την Πάτρα και την Αχαΐα για τις εκλογικές της επιλογές. Η ΝΔ, εφαρμόζει το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της, που σημαίνει, όχι μόνο καμία επί πλέον δημόσια δαπάνη, αλλά περαιτέρω μείωση όλων των δημοσίων δαπανών. Και για την παιδεία και την υγεία και όλες τις κοινωνικές παροχές. Ήδη, σε όλους αυτούς τους τομείς, υπάρχουν μέτρα και εξαγγελίες.
Προφανώς, είναι γελοίο το επιχείρημα, και για την Κυβέρνηση και για όσους το χρησιμοποιούν, ότι η μεγάλη ανεργία των δικηγόρων, οδηγεί στην ματαίωση της ίδρυσης Νομικής Σχολής. Οι πάνω από 500 000 νέοι επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων που επέλεξαν το εξωτερικό για εξεύρεση εργασίας, οι δεκάδες χιλιάδες άνεργοι επιστήμονες όλων επίσης των ειδικοτήτων, είναι η απάντηση σε αυτή την υποκρισία και την γελοιότητα.
Η πολιτική των μνημονίων, η πολιτική των Κυβερνήσεων της δεκαετίας, οδήγησε στην εξέλιξη αυτή.
Η Κυβέρνηση πολύ καλά γνωρίζει τις αιτίες. Όπως τις γνωρίζει η προηγούμενη Κυβέρνηση, που δεν διακρίθηκε για την προσήλωση της στην λύση των κοινωνικών ή των Ακαδημαϊκών προβλημάτων. Και όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την επιθυμία των παιδιών να σπουδάσουν. Στην Νομική και στις άλλες Σχολές. Γνωρίζουν, όπως το γνωρίζουν και οι οικογένειες τους, τα επαγγελματικά αδιέξοδα ότι και αν σπουδάσουν. Και δεν συμφωνούμε με εκπτώσεις του είδους, να κατανεμηθεί ο ίδιος αριθμός εισακτέων στις τέσσερες νομικές Σχολές.
Δεν είναι αυτό το εμπόδιο. Το εμπόδιο είναι η υπονόμευση του Δημόσιου Πανεπιστήμιου, η απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης στο σύνολο της. Με την μείωση των δαπανών, την αστυνόμευση, την καταστολή, την επιβολή αντιδραστικού, αντιδημοκρατικού πλαισίου λειτουργίας. Με τον επιχειρηματικό χαρακτήρα στην εκπαίδευση και την έρευνα. Που τραυματίζουν την ελεύθερη συνείδηση και των φοιτητών και του Ακαδημαϊκού διδακτικού προσωπικού. Που διαμορφώνουν πλαίσιο πνευματικής και κοινωνικής υποταγής.
Αυτά εξελίσσονται και πραγματοποιούνται χρόνια τώρα. Μαζί με όλες τις αντιδραστικές κοινωνικές εξελίξεις. Στο μέτωπο των κοινωνικών, εργασιακών, δημοκρατικών, ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είναι η κοινή πολιτική, όλου του συστήματος εξουσίας.
Προφανώς η Κυβέρνηση δεν καταργεί κάτι που υπάρχει. Καταργεί μία εξαγγελία. Με πρόχειρες αναδιαρθρώσεις, με «συναλλαγή» και παροχή «ανταλλαγμάτων» για την συναίνεση των Πρυτανικών αρχών. Η προηγούμενη Κυβέρνηση, είχε όλον το χρόνο του σχεδιασμού και της προετοιμασίας, αλλά και της υλοποίησης. Δεν το έκανε, δέσμια της ίδιας πολιτικής φιλοσοφίας για Πανεπιστήμιο της «αγοράς», για δημοσιονομική πειθαρχία και μνημονιακή συμμόρφωση. Κινήθηκε με προχειρότητα, χωρίς την συναίνεση του Φοιτητικού κινήματος και της Πανεπιστημιακής κοινότητας.
Από την πλευρά μας, λέμε ναι στην ίδρυση της Νομικής Σχολής. Χωρίς καμία έκπτωση στο πρόγραμμα των σπουδών, στις απαραίτητες υποδομές, κτιριακές και υλικοτεχνικές, στην πρόσληψη μόνιμου επιστημονικού διδακτικού προσωπικού, στα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων.
Αντιτασσόμαστε στην κατάργηση του Πανεπιστημιακού- Ακαδημαϊκού ασύλου, στην κατάργηση της Ακαδημαϊκής ελευθερίας.
Το ελεύθερο, δημοκρατικό, δημόσιο Πανεπιστήμιο, είναι δικαίωμα των παιδιών και της Ελληνικής κοινωνίας. Από την προσήλωση σε αυτές τις αρχές, θα κριθούν όλοι. Τα πολιτικά πρόσωπα, οι διδάσκοντες και οι Πρυτανικές αρχές.
Το Φοιτητικό και ευρύτερα το Λαϊκό κίνημα, καλείται να υπερασπίσει τα δικαιώματα του. Να υπερασπίσει την Δημοκρατία στην έκφραση των ιδεών, την δημόσια εκπαίδευση, το Δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας, οφείλει να τοποθετηθεί με τον ίδιο τρόπο, να διεκδικήσει τα ίδια αιτήματα. Με την νεολαία, τους φοιτητές, την κοινωνία.
