Το παρελθόν μπορεί να καθοδηγεί την πορεία ενός έθνους στο μέλλον. Η πρόσφατη δημοσιοποίηση από την ιστοσελίδα mignatiou.com των συνομιλιών του Χ. Κίσινγκερ με τον Τούρκο ομόλογό του στην Άγκυρα, τον Μάρτιο του 1975, με νωπό το έγκλημα σε βάρος της Κύπρου και η κυνικότητα και προστασία που εξέπεμπε ο λόγος του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ προς τον εισβολέα, αποδεικνύουν ακόμη και σε όσους έχουν τον οποιονδήποτε ενδοιασμό, τον ρόλο που έπαιξε η τότε Αμερικανική Διοίκηση, στην εισβολή και την κατοχή του 36% της Μεγαλονήσου στις 20 Ιουλίου του 1974.
Αυτά προς αποφυγή κάθε άλλης προσέγγισης στο μέγα θέμα της επιβίωσης του Ελληνισμού, σε Ελλάδα και Κύπρο. Και εις απάντηση των κάθε λογής δήθεν διεθνιστών και απάτριδων που μπερδεύουν τον οφειλόμενο πατριωτισμό με τους κάθε λογής ανόητους ακροδεξιούς και φασιστοειδείς εθνικιστές.
Η διαρκής επιθετικότητα της Τουρκίας απέναντι στους γείτονές της και η έλλειψη κάθε σεβασμού στο Διεθνές Δίκαιο καθώς και τις αποφάσεις Διεθνών Οργανισμών, αποδεικνύει ότι η Άγκυρα και σήμερα επιδιώκει να αρπάζει με τη βία ότι επιβουλεύεται και δεν έχει καμιά σχέση με την Ευρώπη και τους θεσμούς της, πάνω στους οποίους στήθηκε το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και είναι εξ ίσου λυπηρό το γεγονός ότι μετά το ρόλο του Ποντίου Πιλάτου που επεφύλαξε ο Γ.Γ. του ΟΗΕ για την Κύπρο στις συνομιλίες του Κραν Μοντάνα, έρχεται τώρα και η Ε.Ε. να παίξει ανάλογο ρόλο, αρνούμενη να δει την πραγματικότητα πέρα από την μύτη της.
Γιατί τα ταγεράκια της κατά τα άλλα κομψής Φεντερίκα Μογκερίνι, αν δεν συμβαδίζουν με άσκηση σοβαρής πολιτικής, που να συνάδει με τις αρχές και τις αξίες της ΕΕ, δεν έχουν καμία αξία, ούτε ωραιοποιούν την σκληρή πραγματικότητα, που είναι το απαράδεκτο status, που υπάρχει στην Κύπρο εδώ και 43 χρόνια και που αρνείται πεισματικά να αλλάξει η Άγκυρα, απαιτώντας την διατήρηση των επεμβατικών δικαιωμάτων της στην Μεγαλόνησο και την διατήρηση των κατοχικών στρατευμάτων εσαεί, στο έδαφος μιας χώρας κράτους μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ.
Η Ύπατη Εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας και Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Φεντερίκα Μογκερίνι ήρθε στην Αθήνα χθες, για να μας πει ότι “υπάρχει επαρκής ουσία, για να συνεχιστεί η διαδικασία στο Κυπριακό, όταν θα είναι κατάλληλες οι πολιτικές συνθήκες”. Δηλαδή πολύ απλά, ή δεν είδε ή δεν κατάλαβε τι έγινε στο Κραν Μοντάνα, ή, που είναι και το πιθανότερο, τα προσπερνάει για λόγους σκοπιμότητας.
Κάτι ανάλογο που έκανε ο Χ. Κίσινγκερ 42 χρόνια πριν, όταν προσπαθούσε με νόμους και παρανομίες να ξεπεράσει την απόφαση του Κογκρέσου για το εμπάργκο στην Τουρκία, προκειμένου να μην ενοχληθεί κατά τον Τούρκο ΥΠΕΞ, ο λαός της χώρας του. Επιλεκτικές ευαισθησίες…
Αλλά από το έγγραφο των συνομιλιών Κίσινγκερ – Εσενμπέλ αποκαλύπτεται και ένα ακόμη σημαντικό γεγονός. Ότι δηλ. η ιδέα της διζωνικής ήταν του ραδιούργου ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, με σκοπό έτσι να δημιουργηθεί το υπόβαθρο της απόσχισης με τα όσα ακολούθησαν στη συνέχεια το 1983, με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους στο βορά.
Άλλα και μια άλλη ιδέα που κυκλοφορεί στις μέρες μας, ήταν επίσης του Χένρι Κίσινγκερ, αυτή των συνομιλιών κυπριακής ιδιοκτησίας, που αποδείχθηκαν στην πορεία του χρόνου ατέρμονες και επιβοηθητικές στην Άγκυρα για την παγίωση των τετελεσμένων.
Στο Κραν Μοντάνα ο Μουσταφά Ακιντζί υπακούοντας στον εργοδότη του την Άγκυρα, δεν μιλούσε και περίμενε το νεύμα του Μ. Τσαβούσογλου ακόμη και για να πιει μια γουλιά καφέ. Συμμορφώθηκε στην υπόδειξη του μεγάλου αφεντικού του, να ακούν τα αυτιά του όσα λέει το στόμα του.
Είναι προφανές ότι ούτε ο ΟΗΕ ούτε η ΕΕ θέλουν να κακοκαρδίσουν την Τουρκία. Παρά το γεγονός ότι στο εσωτερικό της χώρας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς, που δεν έχει καμιά σχέση με το δημοκρατικό μοντέλο, που ισχύει σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Εν τούτοις οι Ευρωπαίοι σφυρίζουν κλέφτικά και λένε κουβέντες του τύπου “Σαφώς αναμένουμε να κάνει κάποια βήματα η Τουρκία, που να δείχνουν ότι δεσμεύεται προς τις ίδιες αρχές που έχει υπογράψει όταν έγινε μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης και υποψήφια προς ένταξη χώρα της ΕΕ”.
Είναι τα λόγια που είπε χθες η κ. Μογκερίνι αναφερόμενη στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, της ελευθερίας των ΜΜΕ, καθώς και των δικαιωμάτων της αντιπολίτευσης στη χώρα, που είπε ότι θα πρέπει να τηρούνται.
Άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε που λέει και ο λαός. Πέραν τούτου ουδέν. Τώρα τίθεται το ερώτημα, με αυτή την στάση, τόσο του ΟΗΕ, όσο και της ΕΕ απέναντι στην εισβολή και την κατοχή του 36% της Κύπρου, τι μπορεί να κάνει σε διπλωματικό επίπεδο τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία.
Η απάντηση ξεκινάει από μια λέξη, την ενότητα, μια και η ιστορία διδάσκει, ότι η Τουρκία καιροφυλακτεί και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να κτυπήσει και πάλι σε Κύπρο, Αιγαίο ή Θράκη κι από την άλλη να σταματήσουν οι κάθε λογής παραχωρήσεις που είναι διαχρονικά μονομερείς, να δηλωθεί ότι όσες έγιναν δεν ισχύουν με βάση την αρχή ότι τίποτα δεν ισχύει αν δεν υπάρξει συνολική συμφωνία και να περιμένει ο Ελληνισμός τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή, προκειμένου να μιλήσει τότε με άλλους όρους μια και θα έχουν αλλάξει πολλά δεδομένα.
Ο αγώνας είναι μαραθώνιος και πέραν των 42 χιλιομέτρων και χρειάζεται αντοχή, υπομονή και επιμονή…
