Σε κλίμα κατάνυξης και χοροστατούντος του Μητροπολίτη Βρεσθένης Θεοκλήτου, τελέστηκε χθες το απόγευμα στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης & Θεοπρομήτορος Άννης, ο Γ΄ Κατανυκτικός Εσπερινός. Τους ύμνους απέδωσε χορωδία Ιεροψαλτών υπό τη διεύθυνση του Μουσικοδιδασκάλου Βασιλείου Μπίκου, ενώ τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης π. Αχίλλιος Τσούτσουρας, Πρωτοσύγκελος Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου, με θέμα: «Ο πόθος τής ψυχής».
Ο ομιλητής ξεκίνησε λέγοντας πως υπάρχουν στιγμές στη ζωή τού ανθρώπου, όπου αλλοιώνεται ο νους του, σβήνεται ο πόθος του για τα εφήμερα και αναπτύσσει στην ψυχή του ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα μόνιμα, τα ουράνια, τα αιώνια, τα πνευματικά. «Ένας πόθος γεννιέται στα βάθη μας. Πόθος Θεού. Πώς άραγε καλλιεργείται; Ο άνθρωπος είναι πλασμένος για τα ανώτερα, τα αιώνια. Άρα, έχει μέσα του το Θεό, αφού είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν του. Έχει μέσα του τον θείο πόθο. Η ψυχή του είναι άβυσσος ακατάληπτος, έχει άπειρο βάθος. Και το άπειρο μόνο με το άπειρο μπορεί να γεμίσει. Γι’ αυτό ένας πόθος σιγοκαίει μέσα μας», τόνισε ο π. Αχίλλιος και αναρωτήθηκε: «Σήμερα, εμείς ποθούμε τον Θεό; Ποθούμε τα σκηνώματά Του; Ποθούμε την ώρα της προσευχής για να μιλήσουμε μαζί Του; Μας ενθουσιάζει άραγε η μελέτη τού λόγου Του; Ή στεγνώσαμε πνευματικά; Μήπως η ψυχή μας κυριαρχείται από άλλους πόθους, ακάθαρτους κι αμαρτωλούς, και όχι από τον πόθο για τον Θεό μας;».
Και συνέχισε: «Πώς θα πετύχουμε να αναστήσουμε τον άγιο πόθο στις ψυχές μας; Είναι επιτακτική ανάγκη να εγκαταλείψουμε το κοσμικό φρόνημα και να ανακαλύψουμε την ψυχή μας και μετά να βρούμε την φλόγα πού σιγοκαίει στα βάθη της, τον πόθο αυτό που είναι κρυμμένος μέσα της. Κατόπιν, αυτή τη φλόγα να την κάνουμε φωτιά και να ρίχνουμε συνεχώς ξύλα για να αυξάνει η φλόγα! Ποια είναι αυτά τα «ξύλα»; Καταρχάς, η νηστεία και η εγκράτεια. Η άσκηση αυτή, δηλαδή η πείνα τού σώματος, η στέρηση αυτή γεννά την πείνα τής ψυχής, γεννά ιερούς πόθους μέσα μας, τον πόθο τού Θεού. Κατά δεύτερον, η προσευχή, μέσω της οποίας μιλάμε στον Θεό, άρα Τον αγαπάμε! Έτσι αυξάνεται ο πόθος του Θεού! Στη συνέχεια, μελετάμε τον λόγο τού Θεού. Αυτός που μιλά με τον Θεό, θέλει και να Τον ακούσει, άρα με αυτόν τον τρόπο ικανοποιείται αλλά και αυξάνει ο ιερός πόθος Του!
Και τέλος, η ησυχία, όπως την εννοεί η ορθόδοξη πραγματικότητα. Σήμερα, με τον συνεχή θόρυβο και τον κάθε είδους… πόλεμο, η ψυχή δεν μπορεί να ηρεμήσει. Εάν, όμως, υπάρξει ηρεμία, τότε ίσως να γεννηθούν αισθήματα μετανοίας μέσα μας, ίσως ποταμοί δακρύων ρεύσουν από τα μάτια μας και ίσως έτσι να βρούμε τον Θεό!».
Και ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου κατέληξε ως εξής: «Τον σπινθήρα τού πόθου που έβαλε ο Θεός μέσα μας, εμείς πρέπει να τον διεγείρουμε, να τον αυξήσουμε, να υψώσουμε την φωτιά, ρίχνοντας τα «ξύλα» που προείπα. Και τότε ο πόθος τού Θεού θα μας δώσει χαρά, γλυκύτητα, πληρότητα. Θα μας φωτίσει και θα δώσει νόημα στη ζωή μας! Και στο τέλος, ο πόθος του Θεού θα γίνει πόθος για την αιωνιότητα και τη μακαριότητα!».
