Κρίνοντας από την όλη εμφάνιση του κ. Κρέτσου, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις πως για τον ίδιο δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα εάν περάσουν και μερικά εικοσιτετράωρα χωρίς να κάνεις ντους, ή ντουζ όπως υποθέτω θα το αποκαλεί. Μάλλον θα το θεωρεί περιττή πολυτέλεια, ή εν πάση περιπτώσει στοιχείο της τρυφηλής ζωής των αστών, τους οποίους η φαντασία της ανιστόρητης αριστεράς εξακολουθεί να τους σκιτσάρει με πούρα, ημίψηλα και αρχοντικές μπάκες.
Δεν υπάρχει πρόβλημα ούτε με τον εγκλεισμό, όχι των υποψηφίων επενδυτών, αλλά οποιουδήποτε πολίτη, για μερικά εικοσιτετράωρα σε ένα δημόσιο κτίριο χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Αυτοί δεν είναι μετανάστες για να μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα στην πλατεία Βικτωρίας. Αυτοί πίνουν το αίμα του λαού κι αν είναι να τους τα πάρεις για να τα μοιράσεις στον λαό, όλα παίζουν. Εξάλλου, οι αιώνιοι φοιτητές που έγιναν κυβέρνηση, την πολιτική την έμαθαν στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Εκεί όπου η δημοκρατική πλειοψηφία αποφασίζει τον εντειχισμό καθηγητών προκειμένου να περάσει τις εξετάσεις χωρίς να έχει παρακολουθήσει μαθήματα.
Δεν ξέρω ποιος εμπνεύσθηκε τη σκηνοθεσία της αδειοδότησης. Δεν ξέρω αν μιμήθηκε κάποιο πρότυπο ή αν ήταν κι αυτή μία από τις επινοήσεις του σοσιαλιστικού ρεαλισμού α λα γκρέκα. Πάντως, θύμιζε Δίκες της Μόσχας. Οπου το ζητούμενο δεν ήταν να αποδειχθεί αν ο Κάμενεφ συμμετείχε σε ανύπαρκτη συνωμοσία κατά του Στάλιν. Δεν τους έφτανε καν να ξεφορτωθούν την παλιά φρουρά των μπολσεβίκων. Επρεπε να τους ταπεινώσουν κιόλας. Το ζητούμενο στην περίπτωση δεν ήταν μόνον να «τα πάρουν» από επιχειρηματίες που λειτουργούν εδώ και δεκαετίες, πληρώνοντας φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. Ηταν να τους ταπεινώσουν, όπως ο σαδιστής δημόσιος υπάλληλος που κάθεται πίσω από το γκισέ ταπεινώνει τον ανυπεράσπιστο γέροντα. «Εδώ είναι Μπαλκάνια! Δεν είναι παίξε–γέλασε».
Μήπως το πρόβλημα της καθ’ ημάς αριστεράς δεν είναι οι ιδεολογικές της εμμονές; Μήπως δεν είναι τα απολιθώματα μιας κακοφορμισμένης νοοτροπίας που επέζησε του φυσικού θανάτου της, και λειτουργούν σαν θρόμβοι στον εγκέφαλο. Μήπως αυτά είναι τα συμπτώματα, η μετάφραση σε πολιτική μιας ψυχολογικής κατάστασης που σέρνει την ιλύ της αλαζονείας, της εκδίκησης, τα συμπλέγματα κατά της αριστείας, την απολογία της μετριότητας. Ποια ήταν η στρατηγική που ακολούθησε ο κ. Τσίπρας πέρυσι σερνάμενος πίσω από τον περιφερόμενο νάρκισσο υπουργό του; Καμιά. Ηθελε να κάνει τον έξυπνο ανά τας Ευρώπας, αδιαφορώντας για το κόστος. Ποια ιδεολογία κουβαλούν στα μυαλά τους οι κουκουλοφόροι που επετέθησαν εναντίον του διοικητή της Τροχαίας τις προάλλες; Καμία. Σαν τον σκύλο του Παβλόφ, όπου βλέπουν στολή χτυπάνε.
Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη δημοκρατία, με όλα της τα ελλείμματα και τα προβλήματα, και τον ολοκληρωτισμό δεν είναι πάντα ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Και δεν γίνεται πάντα βάσει οργανωμένου πολιτικού σχεδίου. Οπως δεν έχει πάντα ιδεολογικό υπόβαθρο – αλλιώς, θα ήταν αδιανόητη η συνεργασία του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Αυτοί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν να θέλουν να εκδικηθούν τη δημοκρατία που τους έφερε στην εξουσία. Για ποιον λόγο θα μου πείτε. Μα γιατί η άσκηση της εξουσίας συνεπάγεται ανάληψη ευθύνης, κάποια στοιχειώδη οργάνωση και σοβαρότητα. Και αυτό δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ.
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
