Ο τύποις Πρωθυπουργός, που δεν μπορεί να διευθύνει, να χαλιναγωγήσει τους Υπουργούς του (όπως ο dirigentο conductor μίας συμφωνικής ορχήστρας) και ο κάθε άσχετος λέει ό,τι τού κατέβει και κάνει το μακρύ και το κοντό του –ο άλλος είχε πει ότι απλώς προεδρεύει–,έχει εστιάσει αυτό τον καιρό όλη του την προπαγάνδα στις πολεμικές επανορθώσεις. Λες και τα άλλα όλα έχουν τακτοποιηθεί και παραμένουν μόνον δύο ακόμα να διευθετηθούν: η καταβολή καμιάς 60ριας δισ. από τους Γερμανούς και το «κούρεμα» του χρέους.
Έτσι πιστεύει ότι θα πάρει ανάσα για να μείνει μέχρι το 2019 και ότι ικανοποιεί τις προσδοκίες (προφητείες), της Γεροβασίλη και του Μπαλάφα, για εξάντληση της 4ετίας.
Να τονίσουμε ότι δύο φορές στην ομιλία του στο Κομμένο της Άρτας, διαβεβαίωσε ότι το θέμα των αποζημιώσεων είναι ηθικό και όχι οικονομικό, πράγμα που οδηγεί στην υποψία περί του εντελώς αντιθέτου: «...δεν πρόκειται για μια ευκαιριακή προσπάθεια που κρύβει πίσω της την σκοπιμότητα της οικονομικής κρίσης», «...δεν σχετίζεται και δεν συμψηφίζεται με την τρέχουσα οικονομική συγκυρία».
Τέτοιες διαβεβαιώσεις boomerang δεν κάνει ποτέ ένας έμπειρος σοβαρός πολιτικός. Αυτές είναι διαβεβαιώσεις λιανεμπόρων της γειτονιάς.
Μα δεν είναι εκεί το ζήτημα. Ούτε αν είναι δίκαιο ή άδικο, νόμιμο ή όχι, ηθικό ή ανήθικο. Είναι πλήρως λανθασμένη η άποψη να προσπαθούμε να βρούμε τρόπους εφάπαξ μειώσεως υποχρεώσεών μας και καταβολής αποζημιώσεων. Το πρόβλημα που μάς ταλανίζει 7 χρόνια δεν θα λυθεί με μαγικό τρόπο εξεύρεσης κάποιου μεγάλου ποσού που θα ευσπλαχνισθούν να μάς χαρίσουν οι δανειστές «κουρεύοντας» το χρέος και πειθόμενοι οι νεότεροι Γερμανοί να καταβάλουν, ύστερα από 74 χρόνια, πολεμικές αποζημιώσεις.
Το πρόβλημα παραμένει να βρούμε τρόπους να παραγάγουμε πάλι, διεθνώς ανταγωνιστικά. Και το πρόβλημα είναι διπλά δύσκολο. Διότι δεν παράγουμε και, το δεύτερο, μόνον διεθνώς ανταγωνιστικά. Διότι η παγκοσμιοποίηση εξαφάνισε την δασμολογική προστασία, κατήργησε τους φραγμούς, τα εμπόδια μεταξύ χωρών, και παραγωγή εξαρτημάτων μπορεί να γίνεται παντού, ενώ η διάθεση απευθύνεται σε καταναλωτές σε όλη την γη και όχι αποκλειστικά στις εθνικές αγορές.
Εκεί βρίσκεται η αδυναμία του Τσίπρα, και όλων των άλλων: ότι δεν θέλουν, δεν επιδιώκουν τον εκσυγχρονισμό, αποβάλλοντας τις μίζερες συνήθειες που κληρονομήσαμε από τον συγχρωτισμό με καθυστερημένους Βαλκάνιους στο χωνευτήρι της αποσυντιθέμενης οπισθοδρομικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Αντί τον Μάιο του 2010 να φροντίσουν όλοι οι πολιτικοί να καταγράψουν τα αίτια που οδήγησαν στην χρεοκοπία και να φροντίσουν για την διόρθωσή τους, φρόντισαν και πρότειναν στο ΔΝΤ να αντικαταστήσουν τα δανεικά που σταματούσαν, με φόρους μόνον, χωρίς να σκεφθούν ότι οι φόροι προέρχονται από μέρος του ΑΕΠ. Σήμερα διαπιστώνουν απορούντες ότι, με σταματημένη παραγωγή, οι φόροι παύουν πλέον να καταβάλλονται και η χώρα, αφού κατανάλωσε το όποιο «λίπος», τώρα βρίσκεται στο κενό.
Γι αυτό φωνάζουμε ότι, παρά την 3η Συμφωνία, τον Σεπτέμβρη, και γενικότερα στο φθινόπωρο, θα υπάρξουν αναγκαστικά εξελίξεις. Όχι ότι το θέλουμε, αλλά διότι θα φρακάρουμε τότε. Δεν υπάρχουν λεφτά και η αδήλωτη «τρύπα» ξεπερνάει τα 100 δισεκατομμύρια.
Τί θα γίνει; Δεν υπάρχουν άλλα δανεικά. Δεν μπορούμε να ζήσουμε ούτε όπως η Ψωροκώσταινα που έζησε έτσι τόσα χρόνια. Η ζημιά της 35ετίας υπήρξε καταστροφική για το άμεσο μέλλον όσο κανείς δεν μπορεί να φαντασθεί. Φθάσαμε πλέον στο σταυροδρόμι που ο δρόμος διχάζεται στα δύο. Να αλλάξουμε, ή να παραμείνουμε όπως είμαστε; Ποιόν δρόμο θα διαλέξουμε; Έχουμε δυνατότητα εκλογής; Όχι. Πρέπει να α λ λ ά ξ ο υ μ ε!!!
Και αυτή η αλλαγή έχει ενοχλητικές, δυσάρεστες επιπτώσεις σε κρατούντες, που θα αντιδράσουν πεισματικά. Οι ωραία στημένες κομπίνες αναγκαστικά θα καταργηθούν, αν οργανωθεί σωστά το Κράτος, η Κοινωνία, η Πολιτεία, τα μυαλά μας.
Σε μια κοινωνία και στο δράμα που ζει σήμερα η δική μας, στιβαρός ηγέτης δύσκολα να επιβληθεί και δυσκολότερα να παρουσιασθεί εθελοντικά. Σε αυτό το σημείο, φθάνουμε στα όρια της δημοκρατικής και περνάμε στην αυταρχική διακυβέρνηση. Πρέπει να διοικηθούμε με κάθε τρόπο, πρέπει κάποιος να ηγηθεί. Το ποιο είναι το σωστό, δεν το κατέχει ο κόσμος, δεν τού δόθηκε η ικανότης από κάποια ανώτερη δύναμη να το ξεχωρίζει. Το έχει όμως ο διορατικός ηγέτης και πρέπει να έχει το θάρρος να το επιβάλλει στην μάζα, έστω και όταν αυτή είναι εναντίον.
Ο Βενιζέλος το 1910 επέμενε για Αναθεωρητική, ενώ ο κόσμος ρυθμικά φώναζε Συντακτική. «Είπα Αναθεωρητική». Και ο κόσμος λούφαξε. Είχε, κύρος, ήταν προσωπικότητα και τον χαρακτήριζε η αποφασιστικότητα. Ο Καραμανλής, (ένας είναι. Ο Κωνσταντίνος), προσπαθούσε να μάς εντάξει στην ΕΟΚ. Αν ακολουθούσε την γνώμη του κόσμου, με τα προσφιλή της τωρινής μόδας δημοψηφίσματα, η Ελλάδα θα βρισκόταν ακόμα περιμένοντας.
Ο ηγέτης οδηγεί. Δεν ακολουθεί. Επιβάλλει, δεν συνδιοικεί. Το κριάρι πάει μπροστά, δείχνει τον δρόμο είναι μπροστάρης, οδηγεί. Το ίδιο και ο επικεφαλής μιας στρατιωτικής ομάδος. Είναι ο commander officer ανεξαρτήτως βαθμού. Είναι ο Fűhrer, o Leader.
H εμφάνιση Αρχηγών στις φυλές, του Βασιλιά στις πόλεις της Αρχαίας Ελλάδας, του Δούκα, του Κόντε, κατά την Φεουδαρχία, ο καπετάνιος του πλοίου, παρουσιάστηκαν ακριβώς από την ανάγκη οδήγησης, καθορισμού του τρόπου ζωής της Φυλής, της πόλης, της κοινωνίας, της πορείας του πλοίου. Δεν αποφασίζουν σωστά τα πρόβατα χωρίς το κριάρι, ούτε τα βόδια στο stampede.
Τώρα που κατασταλάζουμε σε απόψεις –στα 7 χρόνια δυστυχίας, ανέχειας, φόβου, ανησυχίας για το μέλλον, εκτός που οπωσδήποτε χαλυβδωθήκαμε κάπως, έστω αυτό το λίγο–είδαμε πολλά παράδοξα και ανήθικα, αντιληφθήκαμε περισσότερα και οι ιδεολογίες απογυμνώθηκαν από την αίγλη της θεωρητικής αυθεντίας όταν αναγκάστηκε να συγκερασθεί η φαντασία του απόλυτου ιδεολογικού ιδανικού με την πεζή πραγματικότητα.
Όταν η κατάσταση στην ΕΣΣΔ «δεν πήγαινε άλλο», οι τελευταίοι κομματικοί που είχαν κύρος, ο Αντρόπωφ και η αλεπού ο Γκρομύκο, αποφάσισαν να παραδώσουν την διοίκηση στον νεαρό Γκορμπατσόφ. Δεν επήλθε έτσι η σχεδόν αναίμακτη πτώση της τυραννίας του κομμουνισμού;
Τέτοιες ιστορικές στιγμές περνάει τώρα και η Ελλάδα. Δεν μπορεί να βρεθούν δύο-τρεις Γκρομίκοι και Αντρόπωφ να απευθυνθούν στον ελληνικό λαό και να κάμουν αυτό που δεν μπορεί να κάμει σήμερα ο Ανώτατος Άρχων, λόγω ευνουχισμού από τον φαταούλα Αντρέα; Καιρός να βρούμε τη λύση για το «δεν πάει άλλο». Πρέπει οπωσδήποτε να ξαναφτιάξουμε το σαραβαλιασμένο κράτος.
Άφησε Κε Τσίπρα τις Γερμανικές Επανορθώσεις, γιατί μόνο προπαγανδιστικό εφέ στα πλήθη θα μπορούσαν να έχουν που νομίζεις πως ακόμα σε ακολουθούν, τρώγοντας σανό. Και το κούρεμα του χρέους. Πάγωσαν και τα δύο εντελώς. Αλλά και αν κατορθώσεις να τα αναθερμάνεις, πάλι δεν θα διορθωθούμε με αυτά. Διότι παραμένουν ανέπαφες οι κύριες αιτίες του κακού. Δεν οφείλεται η κακοδαιμονία στην έλλειψη χρημάτων τόσο, όσο στην απουσία τρόπου διαρκούς απόκτησης των. Και να σού’ διναν οι Γερμανοί 50-60 δισεκατομμύρια, τί θα έκανες;
- Θα πλήρωνες στο ακέραιο όλους τους προμηθευτές;
- Θα έκανες όποιες παροχές, επιδοτήσεις, κλπ. για να δείξεις ότι ξαναζεί το Κράτος-Πρόνοια;
- Θα έφτιαχνες καλύτερο ΕΣΥ, ΕΟΠΥΥ; Όχι, πού να φθάσουν τα λεφτά.
- Το ίδιο και για το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και το Παράλληλο πρόγραμμα.
- Θα σταμάταγες ή θα μείωνες τον ΕΝΦΙΑ; Πόσο;
- Θα διόρθωνες τις συντάξεις;
- Θα μείωνες την ΑΝΕΡΓΙΑ; Εδώ και αν είναι σκοτάδια!
- Θα τελείωνες εκκρεμή επείγοντα Δημόσια Έργα, Δρόμων, Λιμανιών, Σιδηροδρομικών Διαδρόμων, απηρχαιωμένων Υποδομών, Τουριστικά Έργα για De Luxe πελάτες εκατομμυριούχους;
- Πόσα θα διέθετες για τον εκσυγχρονισμό της Γεωργίας και την επανεξαγωγή ντελικάτων αγροτικών προϊόντων, που μπορεί να παραχθούν λόγω του εξαιρετικού ήπιου κλίματος;
- Και πόσα για την εξυγίανση των Τραπεζών;
Μην λέμε αστεία! Και αυτά, για μια φορά. Μετά; Μα το οικονομικό δεν είναι για μια φορά. Τέτοια είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Που γονατίζουν τις οικονομίες, για χρόνια μετά. Όλα τα άλλα είναι τυχοδιωκτισμοί νοτιο-αμερικανικών κρατών. Η ελληνική οικονομία χρειάζεται για πολύ καιρό κάθε χρόνο 50 έως 80 δισεκατομμύρια ευρώ για να ξανασταθεί στα πόδια της. Και τα προαπαιτούμενα είναι αυτά που πρέπει να κάνουμε. Και αφήστε τα ταξίδια επαιτείας.
