Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων επιβεβαιώνουν πως ειναι ατελέσφορη και αδιέξοδη η «διαπραγμάτευση» που περιορίζει το πρόβλημα της κρίσης στα «δημοσιονομικά»!
Γιατί αυτού του είδους η διαπραγμάτευση μετατρέπεται σε όχημα πολλαπλασιασμού των επιπτώσεων σε βάρος της παραγωγικής βάσης της χώρας ,των πολιτών και της δημοκρατίας !
Απαιτείται ένας προοδευτικός οδικός χάρτης διεξόδου και αυτό πλέον εμφανώς σχετίζεται με την ανάγκη πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών στην Ευρώπη για άλλη πολιτική! Γεγονός που έγκαιρα -από τότε- ο Ανδρέας Παπανδρέου διέβλεπε, προωθώντας πρωτοβουλίες συναντήσεων με ηγέτες που επιδίωκαν μια προοδευτική πολιτική ανάπτυξης!
Το κοινωνικό αίτημα λοιπόν παραμένει αναλλοίωτοι και αφορά την ανάγκη εξειδίκευσης οδικού χάρτη προκειμένου η έξοδος από την κρίση και τα αδιέξοδα «νεοφιλελεύθερα μνημόνια» να σχετίζονται με τόσο με εφαρμοσμένες πολιτικές που θα αφορούν την ανάπτυξη , όσο και με την ικανότητα η διαπραγμάτευση με τους´δανειστές´ να γίνει διαρκής και επίμονη στην ανάγκη να υποστηριχθεί η εφαρμογή παραγωγικού και κοινωνικά δίκαιου σχεδίου ανάπτυξης !
Αυτό με τη σειρά του επιβάλει την ανάγκη ο προοδευτικός χώρος και οι δυναμεις που τον εκφράζουν να αναδιαταχθούν και να λειτουργήσουν με αφήγημα αναπτυξιακό,συνοχής και δημοκρατίας για να φωτισθούν τα βήματα εξόδου από την ανατροφοδοτούμενη «δημοσιονομική” διαχείριση της κρίσης που προωθούν ξένοι και εγχώριοι νεοφιλελεύθεροι!
Η κριτική της σημερινής αντιπολίτευσης φωτογραφίζει “παλινόρθωση” και αυτό δεν ταυτίζεται με το κοινωνικό αίτημα!
Χρειάζεται άλλος δρόμος και αυτό προϋποθέτει υπέρβαση της εσωστρεφούς διαχείρισης των «κομματικών κρίσεων» που έχουν επιβάλλει οι “αξιωματούχοι” με κριτήριο την επιβίωση τους!
Με αφορμή την νέα πολιτική περίοδο και τις επετείους ίδρυσης των κομμάτων της μεταπολίτευσης θέλω να υπογραμμίσω πως:
Η ανασύνθεση και ανασύνταξη της μεγάλης παράταξης του αριστερού, προοδευτικού, σοσιαλιστικού και ριζοσπαστικού χώρου προϋποθέτει πολιτικό προοδευτικό σχέδιο με κοινωνικές και πολιτικές όμορες συμμαχίες!
Και ταυτόχρονα ένα μόνο μέτωπο αντιπαράθεσης,που θα αφορά τον διχαστικό κοινωνικά και αναπτυξιακά νεοφιλελευθερισμό με όσους τον εκφράζουν!
Προϋποθέτει παράλληλα και μοντέλο πολιτικής διακυβέρνησης και κομματικών δομών με συγκλίσεις που να ειναι ικανές να εξειδικεύουν και να εφαρμόζουν πολιτικές με μετρήσιμους κοινωνικά και οικονομικά και δημοκρατικά προοδευτικούς στόχους! Πολύ περισσότερο χρειάζονται σχηματισμοί ικανοί διασυνδεδεμένοι με την κοινωνία, να ανατροφοδοτούν, παραγωγικούς, οικονομικούς χώρους και να μετασχηματίζονται ανάγκες σε πολιτικά μέτρα.
Οι συγκολλήσεις λοιπόν, δηλαδή η “άθροιση αξιωματούχων” σε δήθεν κόμματα-παρατάξεις, δεν πρόκειται να βρουν κοινωνική αποδοχή, δεν μπορούν να γίνουν καν βιώσιμα, γιατί απουσιάζει το με “ποιους και για ποιους”!
Απουσιάζει το αίτημα μόνο για προγραμματικές προοδευτικές συγκλίσεις και θυσιάζεται ο πολιτικός λόγος στους παλιομοδίτικους “διμέτωπους” που έβγαλε από τη ναφθαλίνη η δεξιά σοσιαλδημοκρατία για να μετεξελιχθεί σε παρακολούθημα του νεοφιλελευθερισμού!
Τα λάθη και οι αστοχίες της κυβερνητικής διαχείρισης λοιπόν δεν αντιμετωπίζονται με παλινόρθωση πολιτικών διακυβέρνησης τύπου “Σαμαρά”, αλλά με επιμονή διεκδίκηση προοδευτικών προγραμματικών συγκλίσεων που αφορούν τις παραγωγικές δυναμεις , τους εργαζόμενους την νεολαία, τη συνοχή και τη δημοκρατία!
