Ήταν πολύ εύστοχος ο παραλληλισμός του διευθυντή της εφημερίδας "Νέα", Δημήτρη Μητρόπουλου, στο άρθρο του το Σάββατο 9 Ιουλίου. «Τα ναρκωτικά δεν οδηγούν πουθενά» ήταν ο τίτλος και κατέληγε με την φράση: «η εξουσία είναι το όπιο του ΣΥΡΙΖΑ».
Όντως, περί αυτού πρόκειται. Σε έναν κόσμο που τρέχει με 300 χιλιόμετρα την ώρα, η ελληνική κυβέρνηση ένα και μόνον μέλημα έχει: της παραμονής της στην εξουσία με κάθε τρόπο. Και επειδή το όπιο έχει ποικίλες παραισθησιογόνες ιδιότητες, η εξουσιολαγνεία είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει και σε εκτροπές. Αυτές ακριβώς που προκαλούν οι ναρκωτικές ουσίες, με κύριο χαρακτηριστικό τους την βία. Εξάλλου, το τοπίο της εκτροπής ήδη μορφοποιείται και τα βασικά χαρακτηριστικά του είναι αδρά. Τα περιγράφουν δε οι ίδιοι οι άνθρωποι του «εθνικολαϊκισμού», με απίστευτο αλαζονικό θράσος.
Ας δούμε, όμως, ποιες είναι οι παράμετροι μίας πιθανής «εθνικολαϊκιστικής» εκτροπής, που θα μετατρέψει την Ελλάδα σε τενεκεδούπολη του 21ου αιώνα.
Πρώτον, από πέρυσι τον Ιούλιο, με την καθιέρωση των κεφαλαιουχικών ελέγχων, η κυβέρνηση αντί να ερημοποιήσει την χώρα δια της βίας με έξοδο από την ευρωζώνη, επέλεξε τον ήπιο δρόμο της ερημοποιήσεως. Έτσι, μέσω της πλήρους ελλείψεως ρευστότητος που προκάλεσε, διώχνει από την χώρα δυναμικές και κερδοφόρες επιχειρήσεις οι οποίες μάλλον ποτέ δεν θα επιστρέψουν. Την ίδια στιγμή, αφαιρώντας από τους νέους ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, οδηγεί προς την μετανάστευση και τα πιο δυναμικά και δημιουργικά άτομα της παραπαίουσας ελληνικής κοινωνίας. Παράλληλα δε, αρνείται και την ψήφο των ατόμων αυτών, γιατί γνωρίζει ότι θα είναι αρνητική για τους νεκροθάφτες μέλλοντος.
Δεύτερον, με την υπερφορολόγηση, όχι μόνο εξοντώνει την μεσαία τάξη της χώρας, αλλά στην ουσία την κρατικοποιεί. Το Δημόσιο είναι ήδη συνέταιρος του πολίτη, ο οποίος είναι υπερχρεωμένος και χωρίς ίχνος ελπίδας. Απαλλαγμένη έτσι από τα πιο ζωτικά και γόνιμα στοιχεία της, η ελληνική μεσαία τάξη αποχαυνώνεται, αδρανοποιείται και σε κάποια φάση θα είναι έτοιμη και για τον βιασμό της.
Τρίτον, μέσω φαραωνικών δημόσιων έργων που έχει εξαγγείλει, ο κ. Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτόν οικοδομούν μία φιλική προς αυτούς νέα εργολαβική οικονομική τάξη, η οποία θα προσφέρει μεν πρόσκαιρα μικρή ανάσα στην οικονομία, πλην όμως θα είναι αρνητική για την απαιτούμενη εξωστρέφειά της. Ωστόσο, για τους Συριζανέλ θα προκύψουν νέες σχέσεις διαπλοκής, με σκοπό την άντληση κοινοτικών και δανειακών πόρων. Έτσι, η Ελλάδα, αντί να προχωρήσει προς την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, επιστρέφει στα πρότυπα της ανάπτυξης της δεκαετίας του 1960, προσαρμοσμένα στις σημερινές τεχνολογικές συνθήκες.
Τέταρτον, στην εποχή της εκρήξεως των γνώσεων, οι οποίες είναι και η πρώτη ύλη των αποκαλούμενων «μετακαπιταλιστικών κοινωνιών», η κυβέρνηση Συριζανέλ ισοπεδώνει την παιδεία, για έναν πολύ απλό λόγο: Θέλει απέναντί της υπηκόους και όχι σκεπτόμενους πολίτες. Οι τελευταίοι είναι επικίνδυνοι για πολιτικούς σχηματισμούς που κατέχουν εξ αποκαλύψεως αλήθειες και, ως εκ τούτου, ρέπουν προς τον αυταρχισμό. Ας μην ξεχνάμε, ότι ο Κάρολος Μαρξ ήταν αυτός που έγραψε ότι οι κοινωνίες πρέπει να καθοδηγούνται από αυτούς που γνωρίζουν έως ότου μπορέσουν να … μάθουν! Την ιστορική συνέχεια αυτής της «πάνσοφης» ρήσης επιβεβαιώνουν περί τα 150 εκατομμύρια νεκροί που είχαν την ατυχία να καταλαβαίνουν και να …μαθαίνουν. Πάντως, η σημερινή εξουσία είναι ευφυέστερη. Δεν έχει ανάγκη από τα γνωστά μέσα «προσαρμογής», γιατί διώχνει τους πιθανούς απροσάρμοστους. Μισό εκατομμύριο Έλληνες στο εξωτερικό δεν είναι μικρή υπόθεση… Κάτι σημαίνει, όχι μόνον από πολιτικής αλλά και από δημογραφικής πλευράς. Μία Ελλάδα χωρίς ζωντανούς νέους θα είναι εύκολη λεία για την εξουσία όταν έλθουν τα δύσκολα. Και, δυστυχώς, αυτά είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού.
Πέμπτον, πιστή πάντα στις μαρξιστικές της καταβολές, την ώρα που ισοπεδώνει την παιδεία, η κυβέρνηση επιδιώκει και την χειραγώγηση των μέσων μαζικής επικοινωνίας, αντιγράφοντας στο επίπεδο αυτό αρχές και προτάσεις του αυταρχικού καθεστώτος της Βενεζουέλας. Κυρίως στον τομέα που αφορά στην ροή της διαφήμισης προς τα ΜΜΕ –ροή την οποία η κυβέρνηση επιδιώκει να κρατικοποιήσει, γιατί με τον τρόπο αυτόν θα την συνδέσει με τις ευρύτερες επιδιώξεις της στην οικονομία.
Από την άποψη αυτή, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η απώλεια ελέγχου του τραπεζικού συστήματος είναι μειονέκτημα για την κυβέρνηση. Όμως, σε μία δεδομένη στιγμή μπορεί να ξεπεράσει την απώλεια αυτή προκαλώντας έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Ίσως κάποιοι πιστεύουν ότι η εποχή του Grexit έχει παρέλθει, αλλά υπό τις σημερινές συνθήκες αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο. Αντιθέτως, η πιθανότερη εκδοχή είναι το θέμα να επανέλθει οξύτερο και με πολύ δυσάρεστη για την χώρα κατάληξη.
Το όπιο της εξουσίας είναι μία πολύ επικίνδυνη ουσία. Τίποτε δε δεν αποκλείει ότι η κατάχρησή της δεν θα έχει δραματικές συνέπειες. Ας μην ξεχνάμε τί σχεδίαζε ο κ. Τσίπρας πριν έναν χρόνο. Ποιος εγγυάται ότι αυτό που δεν πέτυχε τότε, δεν θα επιχειρήσει να επαναλάβει αύριο, έχοντας σχολαστικά προετοιμάσει την επιτυχία του εγχειρήματος;
