Η επιστροφή των κ.κ. Γιώργου Καρατζαφέρη και Τάκη Μπαλτάκου στην ενεργό πολιτική, με την ίδρυση ενός ακροδεξιού προσανατολισμού κόμματος, είναι πολυσήμαντη.
Κατά πρώτο λόγο, ανταποκρίνεται στην ανάγκη να αποφευχθεί κάθε μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία στην ελληνική οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, ικανή να δημιουργήσει συνθήκες χειραφετήσεως και πνευματικής ανατάξεως της κοινωνίας των πολιτών. Μια τέτοια προοπτική θα ήταν πλήρως αποσταθεροποιητική για το φαυλοκρατικό σύστημα που κυριαρχεί στην χώρα και το οποίο αποτελεί πηγή εξουσίας και προσόδων για μία γελοία δήθεν ελίτ. Αυτήν που, υπό εθνικιστικές και ταξικές ιαχές, θέλει την Ελλάδα στο περιθώριο και ζητιάνα.
Όπως προκύπτει από την σύνθεση του εκλογικού σώματος και τις μέχρι σήμερα εκλογικές συμπεριφορές του, στην ελληνική κοινωνία ο κρατισμός, ο αντιευρωπαϊσμός, ο εθνικισμός και ο παραλογισμός παραμένουν σταθερά στοιχεία της πολιτικής ζωής της χώρας και, μαζί με τα συντεχνιακά συμφέροντα, την καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό.
Με αφορμή, λοιπόν, την κατάρρευση της δανειακής παρασιτικής και υπερκαταναλωτικής οικονομίας που εγκαινίασαν τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης, και κυρίως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, κάποια εκατομμύρια κρατικοδίαιτοι δημοσιοϋπάλληλοι, συνδικαλιστές, καθώς και διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, βρέθηκαν χωρίς προσόδους, υπέστησαν μισθολογικές περικοπές και περιουσιακές απαξιώσεις, ενώ παράλληλα έπρεπε να καταβάλουν και περισσότερους φόρους.
Έτσι, στην προσπάθειά του να διατηρήσει κεκτημένα –και, βεβαίως, να εκδικηθεί τα δύο μεγάλα κόμματα που μετά το πάρτυ υπερδανεισμού έπρεπε να αρχίσουν να πληρώνουν ταχρέη– το κρατικοδίαιτο και συντεχνιακό κατεστημένο ενίσχυσε τις φαιοκόκκινες αντιδραστικές δυνάμεις της χώρας και τελικά τις έφερε στην εξουσία. Με την ελπίδα ότι οι Συριζανέλ θα «έκαναν ντα» την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θα τρόμαζαν από τον Βαρουφάκη και τον Καμμένο και θα μάς χάριζαν(!) 300 δισεκατομμύρια ευρώ για να συνεχίσουν οι Φωτόπουλοι, οι Τσίπρες και άλλοι Κατρούγκαλοι να κάνουν την πλάκα τους.
Τα πράγματα, βέβαια, όχι μόνον δεν πήραν αυτό τον δρόμο (μόνον ηλίθιοι μπορούσαν να πιστεύουν κάτι τέτοιο) αλλά λίγους μήνες μετά η Ελλάδα βρέθηκε σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτήν που ήταν στο τέλος του 2014. Έτσι, σήμερα, μετά από 15 μήνες αλλοπρόσαλλης και εξευτελιστικής για το κύρος και την ιστορία της διακυβέρνηση, η χώρα βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων απαίδευτων, ανίκανων, αλαζόνων και αντιδημοκρατικών, οι οποίοι μόνον δεινά επιφυλάσσουν.
Θεωρείται συνεπώς βέβαιον ότι οι καιροσκόποι του κρατισμού και των συντεχνιών που έφεραν στην εξουσία την φαιοκόκκινη ομάδα, σε κάποια φάση των αδιεξόδων –που θα προκύψουν σύντομα– θα έχουν πρόβλημα πολιτικών επιλογών. Θα τούς είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψουν στα προβληματικά μεγάλα κόμματα, αλλά ούτε και τον Τσίπρα θα θέλουν να στηρίξουν. Από την άλλη πλευρά, το αντιμεταρρυθμιστικό κατεστημένο θα πρέπει να αμυνθεί.
Υπό αυτή την έννοια, οι κ.κ. Καρατζαφέρης και Μπαλτάκος αποτελούν την σανίδα σωτηρίας του. Το κόμμα που ίδρυσαν είναι αντιευρωπαϊκό, εθνικιστικό και κρατικιστικό, φιλοδοξεί δε να προσελκύσει κοινό από την Χρυσή Αυγή, τους ΑΝΕΛ και την ΝΔ ώστε να μπορέσει να στηρίξει τον Σύριζα, με άλλες αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, σε μία πιθανή προσεχή μετεκλογική συνεργασία. Στην ουσία, το νέο κόμμα είναι ένα πιο σύγχρονο στήριγμα της νεοελληνικής φαυλοκρατίας, η οποία, ως εκ της φύσεώς της, προτιμά συνεργασία με τον Οθωμανό παρά με τον Ευρωπαίο. Πιστεύει ότι μόνον έτσι μπορεί να επιβιώσει.
Το ερώτημα όμως για τον «πιο έξυπνο λαό του κόσμου» είναι υπό ποιους όρους, με ποια παραγωγή και σε ποιον κόσμο.
