H «Συμφωνία των 28» στη Σύνοδο της 18ης Μαρτίου φάνηκε καταρχήν να δίνει μια προοπτική πιθανής άμβλυνσης του τεράστιου προσφυγικού – μεταναστευτικού προβλήματος.
Πριν όμως στεγνώσει το μελάνι η Τουρκία αγνόησε την απόφαση και με περισσή προκλητικότητα οι διακινητές στέλνουν κατά χιλιάδες πρόσφυγες – μετανάστες στα ελληνικά νησιά.
Το ίδιο όμως δεν συνέβη και με τον πανηγυρισμό για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, το οποίο δεν απέτρεψε τις καθημερινές και συνεχιζόμενες ροές στα ελληνικά νησιά από τους εγκληματίες -διακινητές, οι οποίοι λειτουργούν με την κάλυψη της Τουρκίας;
Άλλωστε το προσφυγικό-μεταναστευτικό ως πρόβλημα πανευρωπαϊκό και διεθνές έφερε μετ΄ επιτάσεως στο προσκήνιο την εφαρμογή της Διεθνούς Σύμβασης της Γενεύης για το καθεστώς των προσφύγων, το ρόλο του ΟΗΕ (Ύπατη Αρμοστεία για τους πρόσφυγες), καθώς και την ανάγκη για την άμεση αλλαγή της Συνθήκης Δουβλίνο και την υιοθέτηση μιας κοινής πολιτικής ασύλου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γεγονός που τα τελευταία χρόνια συζητείται έντονα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Σωστά ο Πρωθυπουργός έθεσε το πρόβλημα , αναφέρθηκε στις υποχρεώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Τουρκίας.
Καλείται η Ελλάδα να αντιμετωπίσει τον τεράστιο όγκο προσφύγων -μεταναστών όταν οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι έχουν δομημένες υπηρεσίες , διαθέτουν τεχνογνωσία και εμπειρία δεν θα μπορούσαν να το φέρουν σε πέρας .
Παράλληλα οι εταίροι, μας επισημαίνουν ότι άλλο πράγμα είναι η αξιολόγηση και οι «μεταρρυθμίσεις» και άλλο το χρέος, ενώ για την Τουρκία δεν διαχωρίζουν το προσφυγικό –μεταναστευτικό από τη διαδικασία ανοίγματος των κεφαλαίων για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και δικαίως αναρωτιέται κανείς:
-ποιος είναι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
-ποιος είναι τελικά ο στόχος της Τουρκίας και ποιο το σχέδιο της Γερμανίας;
-ποιος τελικά είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο;
-πως καταπατάται κάθε έννοια κυριαρχίας κράτους – μέλους της Ευρωζώνης;
-πως είναι δυνατό μια χώρα στο πλαίσιο της εθνικής της κυριαρχίας, έστω και λαβωμένης από τα μνημόνια να ολιγωρήσει για την εθνική της ασφάλεια;
πως ενδίδουν στις απαράδεκτες απαιτήσεις της Τουρκίας καταρχήν με τη βίζα (υπό προϋποθέσεις ασφαλώς);
-έχει πράγματι η Ευρωπαϊκή Ένωση ανάγκη την Τουρκία, η οποία δείχνει σε κάθε περίπτωση στοιχειώδη έλλειψη σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, τσακίζει και φυλακίζει κάθε ελεύθερη δημοκρατική φωνή, δεν ανέχεται τις ακαδημαϊκές ελευθερίες και με περισσό θράσος ζητά διεύρυνση του περιεχομένου της τρομοκρατίας και απειλεί τελικά την Ευρώπη;
Και βέβαια οι Ευρωπαίοι στα λόγια δείχνουν τη σταθερή προσήλωσή τους στις Διεθνείς Συνθήκες για τα δικαιώματα των προσφύγων, και υιοθετούν συλλογικές αποφάσεις, τις οποίες όμως είκοσι δύο από τις είκοσι οκτώ χώρες τελικά δεν ενστερνίζονται, και οι ηγεσίες «μοιραίες και άβουλες» επιτρέπουν ή επιλέγουν σκοπίμως να είναι πράγματι αποθήκη ψυχών η Ελλάδα.
Και αυτό προκύπτει από την απόφαση για την αποστολή 2.500 ειδικών από τις Ευρωπαϊκές Υπηρεσίας Ασύλου και την ενίσχυση της FRONTEX χωρίς να υπάρχει η υλικοτεχνική υποδομή για να εφαρμοστεί η Συμφωνία και η Σύμβαση της Γενεύης, για να υπάρξει και ο διαχωρισμός των προσφύγων, παράτυπων και των οικονομικών μεταναστών. Σημαίνει δηλαδή χρόνος και προβλήματα σε μια χώρα γονατισμένη από τα μνημόνια.
Μια χώρα που δείχνει την υπέρμετρη αλληλεγγύη της στους κατατρεγμένους αν και οι πολίτες της βιώνουν την ολοένα αυξανόμενη φτωχοποίησή τους.
Ανθρωπισμός και αλληλεγγύη προϋποθέτουν και τις αναγκαίες υποδομές και χρήματα για την υπεράσπιση κυριαρχικών δικαιωμάτων, για να υπάρχει ασφάλεια στη χώρα μας, στους πολίτες και στους πρόσφυγες.
Δυστυχώς η καταστρατήγηση των βασικών συνισταμένων της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, όπως ο χώρος χωρίς εσωτερικά σύνορα, η κοινωνική συνοχή, η επιβεβαίωση της ταυτότητάς της στη διεθνή σκηνή, ιδίως με την εφαρμογή μιας κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, θέτει υπό αμφισβήτηση το όλο οικοδόμημα.
Η Ευρώπη πρέπει να εξελιχθεί σε οικονομική και πολιτική ένωση που θα εξασφαλίζει την σύγκλιση των οικονομιών, θα προάγει την ανάπτυξη και την απασχόληση και θα κατανέμει δίκαια το ευρωπαϊκό εισόδημα.
Η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης απαιτεί την ύπαρξη ενοποιητικών λειτουργιών και μηχανισμούς που πρέπει να τεθούν υπό την εποπτεία των πιο δημοκρατικά νομιμοποιημένων οργάνων, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Και εδώ μπορούμε να θυμηθούμε τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος δεκαετίες πριν, υποστήριξε την ανάγκη εμβάθυνσης της θεσμικής συγκρότησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη συνέχεια τη διεύρυνση για να εμπεδώνεται η Ευρώπη των αξιών, του πολιτισμού, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της Δημοκρατίας ως αγαθό κοινό των πολιτών και των κρατών της.
Δυστυχώς επελέγη η διεύρυνση και σήμερα το προσφυγικό – μεταναστευτικό, η οικονομική κρίση και η κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών ανέδειξαν με τον πιο σαφή τρόπο την ανολοκλήρωτη πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Ενοποίηση που θα βάθαινε το περιεχόμενο της Δημοκρατίας και θα θωράκιζε την θεσμική της υπόσταση με παρούσα την πολιτική δράση ώστε οι πολίτες να μοιράζονται το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Και με αυτά τα δεδομένα, τα τρομοκρατικά χτυπήματα στην καρδιά των θεσμών της Ευρώπης ανέδειξαν και το σοβαρό πρόβλημα της ασφάλειας.
Σήμερα η Ευρώπη των περίπου 500 εκατομμυρίων πολιτών δείχνει αδύναμη και δεν είναι λίγες οι φωνές που αμφισβητούν την ενότητά της και αφήνουν αιχμές για τη διάλυση της Ευρωζώνης. Το δημοκρατικό έλλειμμα μεγεθύνεται.
Δημοσιεύτηκε στο ΠΑΡΟΝ στις 27 Μαρτίου 2016
