Άλλο πράγμα να το διαισθάνεσαι και διαφορετικό να το επιβεβαιώνει μία επιστημονική έρευνα, όπως αυτή που παρουσίασαν στην εκπομπή τους ο Κώστας Ζούλας και η Νίκη Λυμπεράκη, την 10η Φεβρουαρίου, στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάϊ. Στην εκπομπή αυτή, που φιλοδοξεί να είναι ένας «Καθρέπτης» της ελληνικής κοινωνίας, οι δύο δημοσιογράφοι παρουσίασαν μία σημαντική έρευνα του Οργανισμού «διαΝΕΟσις» που ίδρυσε ο επιχειρηματίας κ. Δημήτρης Δασκαλόπουλος.
Με τίτλο «Τί Πιστεύουν οι Έλληνες», η έρευνα παρουσιάζει τις απαντήσεις 2.500 ερωτηθέντων Ελλήνων σε 69 ερωτήματα πάνω σε πέντε θεματικές ενότητες και έγινε με την συνεργασία του καθηγητή Συγκριτικής Πολιτικής κ. Γερ. Μοσχονά. Η έρευνα φέρνει στο προσκήνιο αξιοσημείωτες αντινομίες, με μάλλον δυσάρεστο χαρακτήρα για το μέλλον αυτής της χώρας. Διότι, όταν ένας λαός σε ποσοστό 90% αυτοθαυμάζεται και το 60% πιστεύει ότι η Ευρώπη βγήκε κερδισμένη από την ένταξή μας στους κόλπους της σημερινής Ένωσης, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.
Το τελευταίο επεσήμανε πολύ εύστοχα ο φιλόσοφος κ. Στέλιος Ράμφος, που είχε προσκληθεί να σχολιάσει τα ευρήματα της έρευνας. Έτσι, σχολιάζοντας το γεγονός ότι έξι στους δέκα ερωτηθέντες πιστεύουν ότι η ΕΕ και όχι η Ελλάδα έχει κερδίσει περισσότερα από την συμμετοχή της χώρας μας στην Ένωση, υποστήριξε ότι οι σημερινοί Έλληνες χαρακτηρίζονται από μία νοοτροπία και ψυχολογία αυτοδοξασμού, η οποία, κατά την γνώμη του, πρέπει να λάβει ένα τέλος.
«Βρισκόμαστε σε νηπιακή κατάσταση, την ώρα που οι περιστάσεις και η Ιστορία απαιτούν μία ενηλικίωση», είπε ο κ. Στ. Ράμφος. Για να προσθέσει ότι αυτή η νηπιακή κατάσταση μάς απομακρύνει από την πραγματικότητα και τις παραμέτρους της, με αποτέλεσμα να παίρνουμε αποφάσεις χωρίς να ξέρουμε και να καταλαβαίνουμε πολλά-πολλά σχετικά με την θέση μας στην ζωή. Με αυτά του τα λόγια ο κ. Στ.Ράμφος έφερε στο προσκήνιο το τεράστιο θέμα του παιδισμού της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο ο ίδιος περιγράφει στο βιβλίο του Η Λογική της Παράνοιας (εκδ. Αρμός):
«Ο παιδισμός δηλώνει ανώριμη, αντιφατική προσωπικότητα. Είμαστε εθνικιστές, αλλά φοροδιαφεύγουμε ακατάσχετα, όπως καίμε τα δάση για να χτίσουμε ένα προικώο αυθαίρετο, ενώ μετατρέπουμε το ίδιο το κράτος σε κομματικό φέουδο και αντί να το σεβώμαστε ως πολιτικό εγγυητή της κοινωνικής συνοχής, το εκθέτουμε στην δηλητηριώδη επίδρασι της πολιτικής αντιζηλίας, αφού η νομή της εξουσίας δεν προσφέρει στο σύνολο αλλά μάς προσφέρει τουλάχιστον υπαρξιακή αυτοβεβαίωσι. Υπό τέτοιους όρους, πώς το κράτος να είναι σημείο αναφοράς των επιμέρους ατόμων και να τους δίνη πολιτική ταυτότητα; Όσο τα κόμματα θα νέμωνται και θα απολαμβάνουν την εξουσία αντί να υπηρετούν την κοινωνία, οι προϋποθέσεις διαπλάσεως ωρίμων πολιτών και ιδρύσεως λειτουργικών θεσμών θα ακυρώνωνται, η ζωή, ο κόσμος, το σπίτι, το σχολείο, η δουλειά, ο πόνος, η χαρά, ο θάνατος θα αντλούν το νόημά τους από παρωχημένα σύμβολα και η ειδωλολατρεία του παρελθόντος θα καθαγιάζεται εις βάρος της αυτοσυνειδησίας και της αυτενεργείας των πολιτών. Το έλλειμμα της αυτοσυνειδησίας εμποδίζει να αναλάβουμε με θέλησι και όραμα την κοινή μοίρα, να μην υφιστάμεθα παθητικά το γίγνεσθαι και να ανοίξουμε δημιουργικά το μέλλον», γράφει.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η έρευνα του Οργανισμού διαΝΕΟσις φέρνει στο προσκήνιο ένα πολύ σοβαρότερο πρόβλημα: αυτό της διαρθρωτικής οικονομικής κατάρρευσης που απειλεί την χώρα. Πρόκειται για την ήδη ορατή ψυχολογική και πνευματική κατάρρευση, στο πλαίσιο της οποίας η λογική της ζωής θα παύσει να διαμορφώνει την λογική των επιλογών. Θα υπάρξει έτσι ένα εσωτερικό σκόρπισμα, που θα μάς απομακρύνει από την σύνδεση της προσοχής με την μνήμη. Κατά συνέπεια, θα σταματήσει η αναζήτηση της αλήθειας και του νοηματικού της περιεχομένου. Ο φόβος θα κάνει τον παιδισμό ακόμα πιο επικίνδυνο και θα προκαλεί βαθειά διχαστικά ρήγματα. Ό,τι το χειρότερο, δηλαδή, για μία χώρα υπό οικονομική παρακμή.
