Του Αθ.Χ.Παπανδρόπουλου
Ο Ντόναλντ Τράμπ, όπως ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του σε βιβλία του, δεν έχει ανάγκη από λεφτά, ούτε ενδιαφέρεται άμεσα να προσθέσει κάποια δις. δολάρια στα ήδη 10 δις. που αποτιμάται η περιουσία του. Αυτό που θεωρεί χόμπυ του είναι να κλείνει συμφωνίες, να τις απολαμβάνει και να τις προβάλλει ως αποτέλεσμα της υψηλής ευφυΐας του.
Από πολιτικής δε πλευράς, κύριο προσόν του είναι η περιφρόνηση του για τον «λαουτζίκο», η έλλειψη ιδεολογίας και ο «καουμπόϊκος» κυνισμός.
«.....Επιχειρηματίες όπως ο Ντόναλντ Τραμπ είναι όλοι εξοικειωμένοι με τη στρατηγική μήτρα που σχεδίασε η Boston Consulting Group, η οποία ταξινομεί τα προϊόντα με βάση το μερίδιο αγοράς τους και τον δυναμισμό της αγοράς. Από αυτή την άποψη, η Ουκρανία έχει από καιρό χαρακτηριστεί από τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ ως ασύμφορο «νεκρό βάρος», σε μια αγορά χαμηλής ανάπτυξης - την Ευρώπη - και ως εκ τούτου ως μια χώρα από την οποία πρέπει να απαλλαγεί γρήγορα.....».
Αυτό υποστηρίζει ο πρώην Γάλλος συνταγματάρχης και στρατιωτικός σύμβουλος διεθνούς κύρους σήμερα, Μισέλ Γκογιά τονίζοντας ότι παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, οι ΗΠΑ ποτέ δεν θέλησαν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και το γεγονός αυτό υπήρξε η αφετηρία της σημερινής στάσης πάνω στην περίπτωση αυτή του Ντόναλντ Τράμπ.
Επίσης, προσθέτει ο Μισέλ Γκόγια, ο Τράμπ με επιχείρημα τον ουκρανικό πόλεμο θέλει να ξεκαθαρίσει και κάποιους λογαριασμούς της χώρας του με την Ευρώπη, γεγονός που ήταν ήδη γνωστό στις ευρωπαϊκές ηγεσίες από την εποχή της προεδρίας του Μποράκ Ομπάμα.
«.....Αντιθέτως», λέει ο Γάλλος στρατιωτικός σύμβουλος, «....για πολλά χρόνια, η ουκρανική πλευρά, έχοντας παραδόσει από το 1994 τα πυρηνικά της όπλα στη Ρωσία του Μπόρις Γέλτσιν, από τότε, ήθελε να ενταχθεί στο NATO και να επωφεληθεί από το άρθρο 5 του καταστατικού του, το οποίο απαιτεί αμοιβαία βοήθεια σε περίπτωση επίθεσης εναντίον ενός από τα μέλη του. Η έννοια της βοήθειας είναι στην πραγματικότητα αρκετά ασαφής, αλλά το να είσαι στο NATO σημαίνει ακόμα να έχεις τη βεβαιότητα ότι τουλάχιστον μερικά μέλη θα συμφωνήσουν να πάνε στον πόλεμο για να σε βοηθήσουν,Οι Ουκρανοί ήλπιζαν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, με τα βασικά συμβατικά τους μέσα και τις πυρηνικές βόμβες Β-61 που εδρεύουν στην Ευρώπη, θα είναι μεταξύ αυτών. Τέτοια εμπλοκή όμως οι ΗΠΑ σε καμμιά περίπτωση δεν θα την αποδέχονταν....».
Σύμφωνα λοιπόν με την κατάσταση που έχει προκύψει μετά τη ρωσική εισβολή του 2022, η νέα αμερικανική διοίκηση Τράμπ, θα επιδιώξει να απομακρυνθεί από την ουκρανική πολεμική περίπτωση και θα πιέσει όσους Ευρωπαίους είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν την Ουκρανία και τον στρατό της όχι να συνεχίσει τον πόλεμο αλλά να γίνει μια αποστρατικοποιουμένη χώρα. Στο πλαίσιο αυτό, εκτός από τη διατήρηση της βοήθειας προς την Ουκρανία, τα κράτη που θα την στηρίζουν θα συμμετέχουν σε ένα είδος συμμαχίας εξ αποστάσεως.
Συγκεκριμένα, αυτό θα συνεπαγόταν τη χρήση των δυνάμεων αέρος -χερσαίας που υπάρχουν στην Πολωνία και τη Ρουμανία, ως δύναμη προληπτικής δράσης εάν επρόκειτο να συμβεί μια κρίση παρόμοια με εκείνη του χειμώνα του 2021-2022.
«......Σε περίπτωση ξεκάθαρης απειλής και κατόπιν αιτήματος της ουκρανικής κυβέρνησης, αυτή η δύναμη θα αναπτυσσόταν εντός ημερών για να προστατεύσει τον ουκρανικό ουρανό, να ενισχύσει τις χερσαίες δυνάμεις της Ουκρανίας και να παρουσιάσει στη Ρωσία ένα τετελεσμένο γεγονός, αναγκάζοντάς την να αντιμετωπίσει άμεσα πολλά ευρωπαϊκά έθνη εάν επιτεθεί. Αυτό θα απαιτούσε πρόσθετους πόρους, κατά προτίμηση ανεξάρτητους από τους Αμερικανούς, και κυρίως θάρρος, που είναι το κύριο συστατικό εάν θέλουμε να επηρεάσουμε τα γεγονότα και να παραμείνουμε στην ιστορία....», λέει ο Μισέλ Γκογιά.
Καταλήγει δε τονίζοντας ότι αν η Ευρώπη δεν δείξει στον Πούτιν και τους περί αυτόν «σιλοβίκι»{πρώην πράκτορες της KGB} τι μπορεί να κάνει, τότε σε βάθος χρόνου η δημοκρατία της θα αποσταθεροποιηθεί από τον υβριδικό πόλεμο που ήδη έχει ξεκινήσει εναντίον της ο άρχων του Κρεμλίνου, και θα προκύψει μια περίοδος γεωπολιτικής αβεβαιότητας με ότι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία της, την πολιτική της και τις κοινωνικές συνθήκες,
